Λοστρέ – Λένος Χρηστίδης

.
(ένα απόσπασμα)

Ποιοι είναι όλοι αυτοί που, όταν φεύγουν από το σαλόνι τους, μένει το βαθούλωμα στον καναπέ τους; Τι είναι όλοι αυτοί; Είναι αυτοί που πλημμυρίζει το σπίτι τους και αντί να το καθαρίσουν σκέφτονται μόνο να ρίξουν την κυβέρνηση. Μπορεί να βουλιάζω στη λάσπη, αλλά θα τους εκδικηθώ. Όλους. Ποιους; Κάποιους. Κάποιον. Γιατί; Έτσι. Είναι αυτοί που παρακολουθούν το βουλωμένο από φύλλα λούκι που αυτοί δεν καθάρισαν να πλημμυρίζει την περιουσία τους, το σπιτάκι τους, χωρίς να κάνουν τίποτα, μόνο «φορτώνουν» και «φορτώνουν»,
«Γαμημένε πρωθυπουργέ, θα σε γαμήσω να μάθεις, κι εσένα και τους Αμερικάνους και τους Παναθηναϊκούς, εσύ θα πληρώσεις για το κακό που με βρήκε γιατί εσύ φταις». Είναι αυτοί που στη χειρότερη χιονοθύελλα των τελευταίων εκατόν πενήντα ετών ξεκινούν για εκδρομούλα με την οικογένεια και χωρίς αντιολισθητικές αλυσίδες παρακάμπτοντας τις ικεσίες των μετεωρολόγων με το επιχείρημα «Γάμησέ τους, μωρέ, τι ξέρουν οι μαλάκες, εγώ έχω κανονίσει Σαββατοκύριακο κυνήγι και να πάν’ να γαμηθούν όλοι, κάνε αυτό που σου λέω, γυναίκα, μη σε πάρει κι εσένα ο διάολος» και μετά τους βρίσκουν παγωμένους σε υψόμετρο τριών χιλιάδων μέτρων να γαμοσταυρίζουν το γαμημένο Υπουργό Καιρού. Είναι αυτοί που θα κάνουν αυτό που θέλουν για να δείξουν σε όλους ότι τους γράφουν στ’ αρχίδια τους, ότι «Εγώ θα τους γράψω όλους γιατί εγώ γαμώ τον καιρό, τη φύση, τον κόσμο όλο και όλους όσοι δεν είναι Εγώ, δηλαδή όλους, γιατί Εγώ είμαι Εγώ». «Ε, Εσύ είσαι παγωμένος και πλημμυρισμένος, μαλάκα».

Είναι αυτοί που επιβεβαιώνονται γαμώντας τις γυναίκες των «κολλητών» τους, όχι γιατί τις ερωτεύτηκαν -πράγμα θεμιτό-, αλλά για να βλέπουν τον «κολλητό» από ψηλά, «καβάλα», για να βλέπουν τον κόσμο από ψηλά, λίγο πιο ψηλά. Είναι οι τσαμπουκάδες βαρύμαγκες που σε περίπτωση κινδύνου εξαφανίζονται ως διά μαγείας, οι «Κρατάτε με, μην τον σκίσω», είναι οι παιχταράδες με τα μπεγλέρια και τα κομπολόγια και τον φραπέ και το τάβλι και το ύφος ασήκωτου γαμιά, που αν τους αφαι-ρέσεις τα μπεγλέρια, τα κομπολόγια, τον φραπέ, το τάβλι και το ύφος ασήκωτου γαμιά δε θα μείνει τίποτα, «πουφ», αέρας, θα εξαφανιστούν σαν να μην υπήρξαν καθόλου και ποτέ και καθόλου. Είναι οι γκόμενες που δεν μπορούν να φανταστούν την ύπαρξή τους χωρίς τον γκόμενο-φαλλό, που δεν υπάρχουν καν χωρίς τον παιχταρά τους, που δεν έχουν φίλους, ζωή, ενδιαφέροντα, μόνο το ασαφές -γραμμένο στο DNA τους- όνειρο της κυρίας του κυρίου, που με το βαμμένο νύχι χτυπά νευρικά το δερμάτινο τιμόνι του Τσερόκι περιμένοντας στο φανάρι με τέρμα το λαϊκό ίνδαλμα στο πειρατικό σι-ντί ενώ με την άκρη του ματιού της προκαλεί το λεβέντη που μαρσάρει από δίπλα.

Είναι αυτοί που εξαντλούν τη μόρφωσή τους σε περισπούδαστα ιλουστρασιόν βιβλία του τύπου Πλατωνισμός-Μαρξισμός-Φροϋδισμός-Καπιταλισμός: Είκοσι αιώνες φιλοσοφία σε εκατό σελίδες, και που μετά την εμβριθή ανάγνωσή τους καταθέτουν α-πόψεις όπως: «Η φιλοσοφία είναι συστηματοποίηση ιδεών». Ναι, ε; Ε, ναι λοιπόν, είναι. Και; Μετά; Είναι οι γκόμενες που εξαντλούν την ευαισθησία τους στην αγορά σι-ντί κομψευάμενων λιμοκοντόρων τραγουδιστών-τραγουδοποιών οι οποίοι ψιλοχαριεντίζονται -χαλαρά- με μαλλί κομμωτηρίου ατημέλητο, γιατί «Στ’ αρχίδια μου η εμφάνιση, μωρέ, το ροκ είναι τρόπος ζωής», και με άσπρες πουκαμίσες ψιλοτσαλακωμένες τραγουδούν, ποθοκλείνοντας τα μάτια, στίχους όπως: «Η καρδία της ψυχής/κι η ψυχή της καρδιάς /σ’ αγαπώ /μ’ αγαπάς», χαμογελώντας αθώα και γλυκά και οδηγώντας τις ψαγμένες θαυμάστριες σε αισθαντικές ονειρώξεις.

Είναι αυτοί που χάνουν τον ουρανό με τ’ άστρα όταν εξαφανίζεται η περιουσία τους στο Χρηματιστήριο και φταίνε οι άλλοι, λες και δεν την έβαλαν οι ίδιοι με τα χεράκια τους και μάλιστα κομπάζοντας για την εμπνευσμένη κίνησή τους. Είναι αυτοί που διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για το πόσο ξεφτίλα είναι η τηλεόραση και τους τρέχουνε τα σάλια όταν πετύχουνε καμιά στραβοδόντα σιλικονόβυζη σελέμπριτι στο τοπικό κωλάδικο, αυτοί που άμα βγει στο γυαλί ένας τυχαίος μαλάκας και πει ότι η μάνα τους είναι ένα αιμοσταγές κτήνος, θ’ αντιμετωπίζουν στο εξής τη μανούλα τους που τους μεγάλωσε με το γάλα της ως γαμημένο αιμοβόρο παλιόσκυλο, ως φορέα πανώλης, ως λυσσασμένο κομουνιστή, ομοφυλόφιλο, πρεζάκια, σατανιστή, τρομοκράτη, Σκοπιανό, αράπη, ότι τέλος πάντων επιλέξει ο ειδήμων στο γυαλί, αυτοί που γκρεμίζεται η γη κάτω από τα πόδια τους όταν η ποδοσφαιρική ανώνυμη εταιρεία ενός επιχειρηματία «τρώει μια πεντάρα» από την αντίστοιχη επιχείρηση ενός παρόμοιου επιχειρηματία και όλοι αυτοί οι επιχειρηματίες ζούνε καλά κι ευτυχισμένα μεταξύ τους ενώ οι οπαδοί των επιχειρήσεών τους αλληλοδέρνονται, αλληλοκαίγονται, αλληλοσφάζονται για μια ιδέα, για μια φανέλα, για μια σημαία με τον λογότυπο της εταιρείας, είναι αυτοί οι ωραίοι τύποι που δε χτίζουν συναισθηματικές σχέσεις αλλά «Μάνα των παιδιών μου, μαγείρισσα και υπηρέτρια», που δεν έχουν φίλους αλλά αυλικούς, κόλακες και ισοπαιχταράδες που στην καλύτερη περίπτωση μοιράζονται τις ίδιες απόψεις και μερικές φορές τις γυναίκες τους, αυτοί που δεν μπορούν να μείνουν μόνοι τους ούτε για ένα λεπτό, «οι άνθρωποι του πλήθους», που δεν έχουν να πουν τίποτα στον εαυτό τους, που δεν περνάνε καλά μαζί του, που δεν τον αντέχουν, που χρειάζονται πάντα κάποιον, κάποιαν ή κάποιους γύρω τους για να υπάρχουν.

Είναι αυτοί που «Δε μασάνε», «Δεν κωλώνουν», «Δεν ψαρώνουν», «Δεν καταλαβαίνουν Χριστό», αυτοί που «Τα παίρνουν στο κρανίο», αυτοί που «Άμα τους τη δώσει, γαμάνε και δέρνουνε», αυτοί που αγοράζουν το «καλύτερο και φθηνότερο», το «γρηγορότερο και οικονομικότερο», το «τελευταίας τεχνολογίας», αυτό που «Δεν υπάρχει», το ηλεκτρονικό πατατόμετρο, τον υδραυλικό καρπουζοκόφτη, τις αθόρυβες μασαζοπαντούφλες, αυτό που δεν έχει ο γείτονας, ο «κολλητός», αυτό που δεν έχει κανένας παρά μόνον αυτός. Αυτός και μερικά εκατομμύρια μαλάκες σαν κι αυτόν σκορπισμένοι σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου τούτου.

Είναι αυτά τα πλάσματα γύρω μας που επικαλούνται τον Σωκράτη, τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη ως απόδειξη της δικής τους ανωτερότητας, απορρίπτοντας ακόμα και την αμυδρή πιθανότητα ύπαρξης -έστω ενεργητικής- ομοφυλοφιλίας στην Αρχαία Ελλάδα, οι ίδιοι που πραγματικά πιστεύουν ότι ο Μεγαλέξανδρος ήταν ο μόνος από τους μεγάλους κατακτητές της ιστορίας που έφτασε στην άκρη του κόσμου χωρίς να πειράξει ούτε μυρμήγκι απ’ όπου πέρασε, ιδρύοντας Πολιτιστικούς Συλλόγους και Μέγαρα Μουσικής στα πανευτυχή και αλαλάζοντα χωριά της Ασίας. Είναι αυτοί που «ξέρουν» από πολιτική, ποδόσφαιρο, τέχνη, οικονομία, οικολογία, φιλοσοφία, ιστορία, μπάσκετ και σεξ.

Ξέρουν τα πάντα, απόλυτα, εμπιστέψου τους. Ξέρουν τα πάντα «εκ των έσω», χωρίς να έχουν εμβαθύνει ούτε για μια στιγμή ακόμα και στο πιο ασήμαντο θέμα, απορροφώντας πληροφορίες από «ενημερωτικές» εκπομπές αναλφάβητων ειδικών που με τη σειρά τους απορροφούν πληροφορίες και γνώσεις από λάιφ στάιλ σούπερ γουάου περιοδικά και εφημερίδια όπως ακριβώς η μύγα ρουφάει τα σκατά.

Είναι οι «Μου αρέσει ο μαρξισμός, αλλά επί χούντας περνάγαμε ωραία», οι «Κοίτα, φίλε, η Τέχνη πέθανε μετά την Αρχαία Ελλάδα. Τότε φτιάχνανε γαμιστερά αγάλματα, όχι μαλακίες», οι «Έλα, μωρέ, δεν τα ξέρεις τώρα, τα ‘χουνε κάνει πλακάκια οι Αμερικάνοι με τους Εβραίους και τους Ρώσους και τους Κινέζους για να γαμήσουνε την Ελλαδίτσα, μια ζωή τα ίδια, μας φοβούνται, αλλά θα τους γαμήσουμε», οι «Η γυναίκα είναι ίση με τον άντρα, αλλά χωρίς τον πούτσο μου είναι ένα αρχίδι».

Είναι αυτοί. Κι από την άλλη είμαστε εμείς. Ποιοι είμαστε εμείς; Οι άλλοι….

Ομοφυλοφιλία και ναζισμός

.

.

Στο βιβλίο The Pink Swastika, των Scott Lively και Kevin Abrams καθώς επίσης και στο Homosexuality: The Essence of Nazism, του Michael W. Johnson, υποστηρίζεται η ομοφυλοφιλική καταγωγή του ναζιστικού κινήματος. Από τα τέλη του 19ου αιώνα και έως τις αρχές του 20ου, η ομοφυλόφιλη επιθυμία γνώριζε στη Γερμανία μια περίοδο άνθησης.

Το σκάνδαλο Eulenburg στην αυλή του Κάιζερ Wilhelm II, οι θεωρίες περί Τρίτου φύλου του Magnus Hirschfeld, η ίδρυση από τον ίδιο των προσκοπικών κινημάτων με την επωνυμία Wandervogel, ομάδων νεαρών ανδρών που διαβιούσαν στη φύση και καλλιεργούσαν τον ανδρισμό τους κατά τα πρότυπα των αρχαίων Σπαρτιατών, διαμόρφωναν ένα ιδιαίτερο πολιτισμικό περιβάλλον.
“Οι παιδεραστές αρχίζουν να πληθαίνουν. Το μόνο που τους λείπει είναι μια οργάνωση, αλλά απ’ ότι φαίνεται πρέπει ήδη να υπάρχει” γράφει ο Engels σε μια επιστολή του προς τον Marx.
Τα τάγματα της ναζιστικής νεολαίας, τα Freikorps, θα προέλθουν, κάποιες δεκαετίες αργότερα, μέσα απ’ αυτά τα παρακμάζοντα προσκοπικά κινήματα και θα διοικούνται σε έναν μεγάλο βαθμό από ομοφυλόφιλους και παιδεραστές.
Πολλές ηγετικές μορφές του ναζιστικού κινήματος ήταν φανερά ομοφυλόφιλοι όπως ο Rudolf Hess και ο Ernst Röhm που επάνδρωσαν τα SA με ομοφυλόφιλους διοικητές.
Υποψίες εγείρονται ακόμη και για τον ίδιο τον Hitler.
Οι Samuel Igra και Hermann Rauschning, αναφέρονται σε επίσημα στοιχεία της αστυνομίας που διαβεβαιώνουν ότι ο Hitler, γνωστός στο ναζιστικό περιβάλλον και ως ο ωραίος Αδόλφος, Der Schoen Adolf, “ήταν μια αρσενική πόρνη στη Βιέννη το 1907 – 1912, αλλά και στο Μόναχο την περίοδο 1912 – 1914”.
Ο Hitler είχε σεξουαλικές σχέσεις με τουλάχιστον τέσσερις γυναίκες, συμπεριλαμβανομένων και της ανιψιάς του, αλλά όλες οι σχέσεις του ήταν αποτυχημένες.

“Ο φασισμός”, σημειώνει ο φιλόσοφος Vladimir Jankelevitch σ’ ένα πυρετικό του χειρόγραφο το 1944, “εκπληρώνει την παλιά ομοφυλόφιλη τάση των Γερμανών, εκείνη που απ’ τον ωραίο Ζίγκφριντ μέχρι τον ποιητή Στέφαν Γκέοργκ παθιάζει τη γοτθική φαντασία. Οι άντρες μεταξύ τους, οι γυναίκες στις κουζίνες (θυμηθείτε το σύνθημα: Kinder, Kirche, Kuche). Η ζωή στην ύπαιθρο, η τρέλα των γυαλιστερών στολών, ένα κάποιο ελληνικό νιτσεϊκό ιδανικό για την αρσενική ομορφιά, τελικά δεν κάνουν τίποτε άλλο απ’ το να τροφοδοτούν έτι περαιτέρω μια παραδοσιακή κλίση του στρατού του Γουλιέλμου. Η χιτλερική ψευτοαρετή μπορεί να θεωρηθεί η εξέγερση της αντεστραμμένης αρρενωπότητας εναντίον του θηλυκού και επίπλαστου πολιτισμού που ενσαρκώνεται απ’ την Γαλλία. Ο Χίτλερ, ο άντρας χωρίς γυναίκες, είναι ο όμορφος βάρβαρος, ο εγκρατής, ο αδιάφορος απέναντι στις σειρήνες της απόλαυσης, σε όλες τις filles – fleurs. Ο νεοσπαρτιατικός φανφαρονισμός, η μέγαλη εκτίμηση για τις λεγόμενες “νεανικές” κινήσεις, έχει επίσης παιδεραστική καταγωγή. Ξεφυλλίστε τα περιοδικά τους: δεν περιλαμβάνουν παρά κρουστά, αθλητές, ρωμαϊκά προφίλ, παραληρηματική αρρενωπότητα.”.
“Η στρατοκρατία” θα σημειώσει και ο Wilhelm Reich, “στηρίζει την ομαδική, ψυχολογική της επίδραση σ’ έναν ερωτικό μηχανισμό: η αισθησιακή έλξη της στολής, η γενετήσια διέγερση που προκαλούν με τη ρυθμική τους κίνηση οι παρελάσεις είναι όλα αισθησιακά συμφέροντα που χρησιμοποιούνται συνειδητά.”

.

.

Πολλά επίσης από τα τελετουργικά σύμβολα του ναζισμού προήλθαν από το ομοφυλόφιλο περιβάλλον, όπως ο χαιρετισμός «Sieg Heil», το διπλό “SS”, ακόμη και το ανεστραμμένο Ροζ Τρίγωνο που χαρακτήριζε τους ομοφυλόφιλους κρατουμένους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Ένας διωγμός που ποτέ δεν πήρε όμως διαστάσεις γενοκτονίας, όπως στην περίπτωση των Εβραίων, αλλά όπως φαίνεται έγινε μόνο για να ρίξει στάχτη στα μάτια των Γερμανών βιομηχάνων που χορηγούσαν το ναζιστικό κόμμα και είχαν αρχίσει να θορυβούνται από τις διαστάσεις που έπαιρνε το ομοφυλόφιλο ζήτημα. Οι ομοφυλόφιλοι μάλιστα που εκτοπίστηκαν στα στρατόπεδα ήταν κυρίως οι θηλυπρεπείς ομοφυλόφιλοι, οι “femmes”, αυτοί που εκτρέπονταν στο α-τόπημα του γυναικείου ίχνους και όχι οι “butches”, που επένδυαν και επιδείκνυαν την αρρενωπότητά τους. Η θηλυπρέπεια και η παρενδυσία είναι συνθήκες που αντιστρέφουν τα σημεία του βιολογικού ίχνους, διαταράσσοντας έτσι το νόημα της ναζιστικής ιδέας.

Αν όλα τα παραπάνω μας αποκαλύπτουν μια φανερή, κεκαλυμμένη ή λανθάνουσα ομοφυλοφιλία του ναζιστικού κινήματος, μας εξιστορούν και κάτι ακόμη που το αφήνουν όμως ανερμήνευτο: τον εντοπισμό του παραβατικού, πολιτικού ίχνους στο σεξουαλικό φαντασιακό. Σ’ αυτή τη σφαίρα του σεξουαλικού που πραγματώνει και αληθεύει τις αναπαραστάσεις μας, ενθυλακώνοντάς τες στις πιο μύχιες πτυχώσεις του ψυχισμού. Ο ναζισμός είναι μια τέτοια σκηνή, μια σκηνή της σαγήνης, αλλά “η σαγήνη είναι πάντα μια σαγήνη του κακού”, όπως θα πει ο Baudrilland. Η φαντασιακή δυνατότητα του ίδιου του κακού να διαβιώνει μέσα στον κόσμο σε πείσμα κάθε ηθικής ή πολιτικής καταστολής του.

“Οι κοινωνικά παραβατικές συμπεριφορές προσλαμβάνουν τη σαγήνη του κινδύνου, ακριβώς επειδή δελεαζόμαστε ακατάπαυστα από την ιδέα ότι η σεξουαλική έκφραση είναι από μόνη της μια επαναστατική πράξη. Αυτό που φαντάζει εκτός ορίων γίνεται σέξι και εντρυφώντας στο ενδιαφέρον μας για το ταμπού νιώθουμε άτακτοι” θα πει χαρακτηριστικά η Halberstam.
Ο ναζισμός είναι η μόνη ιδεολογία που δεν αντιστάθηκε σ’ αυτό το καθεστώς της σαγήνης αλλά απεναντίας επένδυσε πάνω του. Όλες οι άλλες ιδεολογίες επιχείρησαν να αποκαταστήσουν τον άνθρωπο στο περιβάλλον μιας εξορθολογισμένης κοινωνικότητας, όπως η σοβιετική αισθητική, για παράδειγμα, που αφιέρωσε τον άνθρωπο της στον ορίζοντα της ηθικότητάς του, στη στοχοπροσήλωση της κοινωνικής του ιδέας, αποκλείοντάς τον από το περιβάλλον της σαγήνης και των παρεκκλίσεων.
Αντιθέτως απ’ τη σκηνή του ναζισμού αυτό που εκπέμπεται είναι μόνο σαγήνη, η σαγήνη του Ενός, που διαπερνά ακαριαία το πλήθος, το συν-κινεί, το έλκει, το δια-στρέφει, το θηλυκοποιεί, (ο Hitler αντιλαμβανόταν την εξουσία ως μια πράξη βιασμού πάνω στο θήλυ ίχνος της μάζας), αυτός ο θρίαμβος εν τέλει του σωματικού.

.

.

Στη ναζιστική αισθητική αυτό που σχηματοποιείται είναι το ίχνος ενός φαντασιακού: το ωραίο, αψεγάδιαστο, υγιές σώμα που διατίθεται στον ηγέτη και στη χαρά των συντρόφων του. Κυρίως η εικόνα του αντρικού σώματος, του φερέλπι, νεαρού μαχητή, που πραγματώνεται και πνευματώνεται στον άθλο της γενναιότητάς του αλλά και στο προνόμιο της καταγωγής. Μια φαντασμαγορική εικονοποιία που από τη μια επιχειρεί να αναδείξει το ίχνος μιας ανθρωπολογικής διαφοράς και από την άλλη να καθιερώσει τη σαγηνευτική σκηνή της ναζιστικής ιδέας. Μια σκηνή που εκθέτει τη σεξουαλικότητά της και πνευματικοποιεί την εκδήλωση της πραγματικότητάς της.
“Σε αντίθεση προς την άφυλη αγνότητα της επίσημης κομμουνιστικής τέχνης”, θα πει η Sontag, “η ναζιστική είναι φιλήδονη και ταυτόχρονα εξιδανικευτική. Μια ουτοπική αισθητική που υποδηλώνει έναν ιδεώδη ερωτισμό: μια σεξουαλικότητα μετασχηματισμένη στο μαγνητισμό των ηγετών. Το φασιστικό ιδεώδες είναι να μετατρέψει τη σεξουαλική ενέργεια σε ‘πνευματική’ δύναμη προς όφελος της κοινότητας”.

Μια σεξουαλικοποιημένη δηλαδή ομοψυχία που “διακλαδίζεται” (Deleuze), μέσα στο σώμα, ηδονίζοντάς το. Μια σεξουαλικότητα που άρχεται βέβαια από το αρχαιοελληνικό πρότυπο του δασκάλου και του μαθητή και της ομοερωτικής τους σχέσης και που δύσκολα χωρά στο πλαίσιο μιας μονοσήμαντης σεξουαλικής στρατηγικής, όπως επιχειρούν να την καθηλώσουν οι ιστορικοί που προαναφέρθηκαν. Τα ανδρικά γυμνά της ναζιστικής τέχνης, που κοσμούσαν τους δημόσιους χώρους των γερμανικών πόλεων, είναι εδώ για να σαγηνεύσουν και για να υπομνηματίσουν περισσότερο μια εσωτερική κατάσταση, παρά για να εκθέσουν την εδραμάτισή της. Εξέθεταν όχι τόσο την πραγματικότητα της γυμνότητάς τους, όσο την ιδέα μιας ποθητής αρρενωπότητας. Μια εξιδανικευμένη εικόνα που αποσύρει απ’ το ανάγλυφό της τις σεξουαλικές της εντάσεις. Είναι έτσι σώματα σχεδόν ουδέτερα, με απαλυμένα τα σεξουαλικά τους όργανα, ενδεδυμένα μόνο τη γυμνότητά τους. Ένα καθαρό πρότυπο, αυτή η ιδέα του αρείου σώματος, ο αντικατοπτρισμός του ποθητού του ίχνους και πάντα σ’ αυτό το καθεστώς της απέκδυσης της ζωής, ένα απ’ τα χαρακτηριστικότερα γνωρίσματα της ναζιστικής τέχνης. Δεν είναι το σάρκινο που εκτίθεται στο γλυπτό, αλλά το γλυπτό που διεγείρει το σάρκινο. Οι εικόνες έτσι της Riefenstahl και ειδικά των κολυμβητών της από την Ολυμπία, είναι στιγμές μιας αποσβολωτικής ομορφιάς αλλά και μιας μοναδικής συγκίνησης. Εμβληματικά, ιδεόληπτα σώματα που εμψυχώνουν τη μυθολογική καταγωγή τους και δι-εγείρουν τη μυθοπλαστική τους αλήθειά.

Ο Hans Surén, στο βιβλίο του η Γυμναστική των Γερμανών, αναφέρει σχετικά: “Η ενατένιση ενός καλοσχηματισμένου σώματος ασκεί μια βαθιά παιδαγωγική επίδραση, από άποψη όχι μόνο σωματική, αλλά και ηθική. Η γυμνότητα ενός ευγενούς σώματος αποτελεί μια σημαντική προτροπή για μίμηση, πράγμα που το ήξεραν πολύ καλά οι Έλληνες…Οι Έλληνες καταφθάνουν από παντού. Οι χαλαροί και φαρδιοί χιτώνες τους που πέφτουν με χάρη στους ώμους, καλύπτοντας μόνο ένα μέρος του σώματος. Τα γυμνά μπράτσα τους, ροδισμένα από τον ήλιο, καλοφτιαγμένα, που εισέρχονται στο στάδιο. Αυτή η νεολαία με τα υπέροχα σώματα, γυμνά ως επί το πλείστον και μαυρισμένα, προσφέρει ένα εκπληκτικό θέαμα”.

Ο νεαρός αθλητής και μαχητής σαγηνεύεται, ενδίδει, αλλά και πάλι συγκρατεί τη ζωική του ενέργεια για το πεδίο του στίβου ή της μάχης, αλλά και γι’ αυτή την ακαταμάχητη σαγήνη του θανάτου. Γι αυτό και η θέση των γυναικών στη ναζιστική κοινωνία και κουλτούρα ήταν πάντοτε μια θέση υποχώρησης, καθότι αναγνωριζόταν ως ένα υπονομευτικό, ως προς την στόχευση του ανδρός, φύλο. Ό, τι εντόπισε το εξασκημένο βλέμμα της Riefenstahl και στην κοινότητα των Νούμπα. Οι γυναίκες στην χιτλερική κοινωνία ήταν απλώς μηχανές αναπαραγωγής φυλετικά καθαρών παιδιών. Το σεξουαλικό φαντασιακό του νεαρού άνδρα έτσι, διαθλάται πάνω στην εγγύτητα του συντρόφου του. Συνθήκη που αναγνωρίζεται μάλιστα σε όλα τα ανδροκρατούμενα περιβάλλοντα, όπως είναι οι φυλακές ή ο στρατός.

Ο Leo Bersani αναφέρεται σ’ αυτή τη “συναισθηματικοποίηση των ένοπλων δυνάμεων ή των εργατών, που μπορεί η ίδια να προεκβάλλει και να εξαγνίσει μια χαρακτηριστική σεξουαλική προτίμηση.”

Ο εμός σύντροφος γίνεται εδώ η πηγή μιας λιβιδινικής έντασης που δεν μορφοποιείται αναγκαστικά πάνω στο θηλυκό ή αρσενικό εκλιπών ίχνος, αλλά σ’ αυτό το ίδιο το καθεστώς της παραβατικότητας που δομεί την επιθυμία και την απόλαυση. Η επιθυμία άλλωστε, εντοπίζεται πάντα αλλού, είναι αυτό το αλλού, η δια-στροφή της ταυτότητας, το παιγνίδισμά της, η εκ-τροπή της, η ανωνυμία της και γι αυτό η διαθεσιμότητά της. Ο ναζισμός κυοφορήθηκε αργά μέσα σ’ ένα τέτοιο περιβάλλον συντροφικότητας, στις προσκοπικές οργανώσεις των Wandervogel που προαναφέραμε. Περιβάλλοντα όπου ο σύντροφος αναλάμβανε, μεταξύ των άλλων, και τη θηλυκοποίησή του, όχι την θηλυπρέπεια του, απεναντίας, αλλά τη διά-θεσή του στη φαλλική υπεροχή. Ο άθλος του νεαρού μαχητή γίνεται σ’ αυτή τη κουλτούρα και το συνώνυμο μιας καυλωτικής επιθυμίας, μια καθολική μορφή ηδονισμού που συνέχει το φαντασιακό και εκπληρώνει την πραγματικότητά του. Μια ταυτοποιητική σαγήνη όπου το υποκείμενό της δεν αντιστρέφεται αλλά εκτρέπεται, δεν χάνει τη ταυτότητα του, αλλά τη θεωρεί στη σκηνή του ομοίωσής του.

Η Judith Halberstam σημειώνει: “Αυτό το είδος του ανδρισμού συνέπεσε με μια εθνικιστική και συντηρητική έμφαση στην ανωτερότητα της ανδρικής κοινότητας και με μια φυλετική απόρριψη της θηλυκότητας. Πράγματι, μεταξύ αυτών των πρώιμων ομοφυλόφιλων ακτιβιστών, οι άρρενες Εβραίοι θεωρούταν άντρες που είχαν εκθηλυνθεί από την επένδυσή τους στην οικογένεια και το σπίτι, ένα πεδίο που θα έπρεπε αφήνεται στις γυναίκες και οι οποίοι, όπως οι θηλυπρεπείς ομοφυλόφιλοι, δεν ανταποκρίνονταν στο ανδροπρεπές καθήκον τους να παραμείνουν δεσμευμένοι στους λοιπούς αρρενωπούς άνδρες και σε μια ταγμένη στον ανδρισμό πολιτεία και δημόσια σφαίρα”.

Η σκηνή εδώ της αρρενωπότητας είναι μια ενσαρκωμένη εντύπωση και όχι ένα κενό παιγνίδι εντυπώσεων, όπως περιγράφει τη σαγήνη ο Baudrillard, αλλά μια έλξη, και μια εντύπωση, που επιστρέφει μορφοποιώντας το υποκείμενό της, δομώντας το ολοκληρωτικά. Η παθητικότητα της ελκτικής φοράς μετουσιώνεται εδώ σε δομική ενεργητικότητα, σε μια παλινδρομική κίνηση που ενσαρκώνει την επιθυμία, αυτή την αυθεντικότητα της σκηνής.

.

.

Στο περιβάλλον αυτού του ηδονισμού μια σκηνογραφία πάθους εκθέτει τον υλικό της περίγυρο, ερεθιστικά αντικείμενα που δι-εγείρουν σκηνές του διαστροφικού: η ηδονή του βιασμού, οι φετιχιστικές καθηλώσεις, η μαζοχιστική εργαλειοθήκη, αυτή η στολή των SS, τα εφαρμοστά παντελόνια, τα στρατιωτικά διακριτικά, οι γυαλιστερές μπότες, τα δερμάτινα ρούχα, σινιάλα όλα μιας ασυναγώνιστης σαγήνης που συγκροτεί μια ιδιαίτερη και περίκλειστη σεξουαλική εμπειρία. Ναζιστικά εξαρτήματα, που αυτονομούνται μέσα στη σφαίρα του σεξουαλικού, σε μια ξεχωριστή πορνο-γραφική κατηγορία, απεκδυόμενα το καταγωγικό, πολιτικό τους context. Μια σαδομαζοχιστική γραφικότητα, παραδομένη στις οξυμένες της αναπαραστάσεις, στη πραγματικότητα του αναφορικού.

“Υπάρχουν κάποια ισχυρά και αναπτυσσόμενα ρεύματα σεξουαλικού πάθους”, θα πει η Sontag, “τα ρεύματα εκείνα που κινούνται υπό την ονομασία του σαδομαζοχισμού, και τα οποία κάνουν το παιγνίδι με το ναζισμό να παίρνει μια ερωτική όψη. Αυτές οι σαδομαζοχιστικές φαντασιώσεις και πρακτικές συναντώνται τόσο ανάμεσα σε ετεροφυλόφιλους όσο και ομοφυλόφιλους, μολονότι η ερωτικοποίηση του ναζισμού είναι ορατή προπάντων μεταξύ των ομοφυλόφιλων ανδρών. Ο σαδομαζοχισμός είναι το μεγάλο σεξουαλικό μυστικό των τελευταίων χρόνων και όχι το ερωτικό ξεφάντωμα”.

Απ’ το υπόγειο λοιπόν δώμα του σαδομαζοχισμού η φασιστική εμπειρία καθίσταται η σκηνή της διαστροφής και της παράβασης. Μια παραβατικότητα που δεν συντονίζεται τόσο με κάποια προτάγματα σεξουαλικής απελευθέρωσης όσο με μια ασυνείδητη απόφαση υποταγής στην κυριαρχία του άλλου. Μια δουλική κάθειρξη του υποκειμένου όταν αυτό χειραγωγείται σιδηροδέσμιο και φιμωμένο υπό τις προσταγές του κυρίου του ή της ντομινατρίς του. Η αποθέωση μιας σωματοποιημένης πρακτικής, ή ενός μηχανοποιημένου σώματος, που εξαντλεί το πάθος του στη χειρονομία των εξαρτημάτων του. Η κυρίαρχη άλλωστε σκηνή του σεξ ήταν πάντα η σκηνή των αναπαραστάσεών του, η θεατρικοποίηση της πράξης του, η ηδονοβλεπτική διάσταση των ρόλων του. Το σαδομαζοχιστικό περιβάλλον, με τη μελαγχολική επαναληπτικότητα των χειρονομιών του, αποδίδει στη σεξουαλική εμπειρία έναν θανατόληπτο οίστρο. Μια απόκοσμη σαγήνη που εξαντλεί τα υποκείμενά της, στη πρόσ-τυχη στάση της εκφόρτισής τους. Το σεξουαλικό φαντασιακό που γίνεται εδώ η απόλυτη εξουσιαστική μηχανή, η δι-έγερση της. Η σαγήνη του Κυρίου και η μαζοχιστική προσήλωση του Δούλου, απο-καλύπτουν έναν λόγο που εκχέεται τώρα μέσα από τις ηδονιστικές εκδορές και εκχυμώσεις του σώματος, αυτός ο ίδιος ο σφυγμός της ζωής, ο θρίαμβος, όπως θα έλεγε ο Baudrillard, του πραγματικού.

Σ’ αυτόν τον ορίζοντα, μια θριαμβική, όσο και μυστική σημειουργία, ανακτά τις εκφράσεις της. Το ναζιστικό μπουντουάρ αναλαμβάνει σήμερα τη θέση που του αναλογεί, στα άρματα των gay prides, στους body builders με τις δερμάτινες εξαρτήσεις τους, στις στολές των μηχανόβιων, στη φυλή των gay skinheads, στην εικονογραφία του Tom of Finland, στο έργο του Bruce LaBruce, αλλά και στη βίλα των οργίων του Salo.

Μια πληθυντική τάση της gay κουλτούρας που ενσαρκώνει τη φασιστική αισθητική μιας επιθετικής σεξουαλικότητας, μιας S/M επιθυμίας να ανακτηθεί η γυμνότητα του ανθρώπου, το πιο βίαιο και διεστραμμένο της ίχνος. Με εξαίρεση τη γραφή Sade, η ναζιστική σημειουργία καθιερώνει, μέσα σε μια υπεραισθητική διάσταση, αυτή τη διαφάνεια του Κυρίου και του Δούλου.
Τους σεξουαλικοποιεί και τους δύο, σαγηνεύοντάς τους, μετατρέποντάς τους σε σεξουαλικούς ρόλους και πραγματώνοντάς τους στη σφαίρα του καθημερινού. Μια γραφή, η ναζιστική γραφή, που αναγνωρίζεται σ’ αυτό το περίκλειστο αλλού της επιθυμίας, ως η βιαιότητα μιας αλήθειας, η βαναυσότητά της, η πιο ερημική στιγμή του ψυχισμού.

.

Το βίντεο και οι φωτογραφίες που συνοδεύουν το κείμενο είναι του Bruce LaBruce.

ΠΗΓΗ: https://leximata.blogspot.gr/2013/11/blog-post_24.html

.

Σε αγάπησα γιατί…

Παλιά αγαπημένη ανάρτηση απο τα κρυμμένα του indymedia, απο τον χρήστη “Αναρχοποινίτισσα”…

Σε αγάπησα γιατί όταν σε κοιτούσα στα μάτια έβλεπα όλα τα όνειρα που είχα κάνει απο παιδί να εκπληρώνονται μονομιάς. Φοβόσουν την αγάπη μου μη σε πνίξει, μην σε τυλίξει στα ανασφαλή πέπλα της και σε κλείσει σε ένα σκοτεινό κουτάκι. Δεν θέλω να πάψω να είμαι ελεύθερος, μου ψιθύριζες κάθε βράδυ πριν αποκοιμηθείς στην αγκαλιά μου. Ποτέ, σου έλεγα, ποτέ δεν θα πάψεις να είσαι ελεύθερος. Ποτέ δεν θα πάψεις να είσαι ο εαυτός σου. Μετά κατάλαβα πως άλλα εννοούσα εγώ και άλλα εσύ. Σε τσάκωσα να χαζογελάς στο τσατ και με είπες “ζηλιάρα μικροαστή γυναικούλα”. Δεν μίλησα. Σε πέτυχα σε ρακομελάδικο να καυλαντήζεις με κνίτισσα, με είπες “προκατειλημμένη Αναρχοποινίτισσα”. Πάλι δεν μίλησα. Μου είπες να σηκώσω το κινητό σου και σε γύρευε μία που έψαχνε το μωρό της. “Έλα” σου είπα, “σε θέλει η μάνα η ένα μανούλι”.  Νευρίασες με το “χιούμορ της δεκάρας” και όταν σε ρώτησα ευθέως αν γαμάς άλλου, με είπες σεξίστρια. Δεν μίλησα ξανά ελεύθερο μου πνεύμα μα τώρα που θα μάθεις πως τραβιέμαι με έναν σύντροφο που νιώθει ελεύθερος μόνο όταν με βλέπει να έρχομαι σε οργασμό φωνάζοντας το όνομά του, αν μιλήσεις και με κατηγορήσεις για καριολίτσα, θα φας ανάποδο μπουκέτο. Μπέσα.

 

Τι απάντησε ο κομαντάντε Μάρκος των Ζαπατίστας όταν τον αποκάλεσαν “αδελφή”

.

Όταν πριν κάποια χρόνια οι εχθροί του σε μια πολύ χοντροκομμένη προσπάθεια να πλήξουν (!) την εικόνα του Κομαντάντε Μάρκος είχαν βγάλει τη φήμη ότι είναι «αδελφή», η απάντηση του ηγέτη των Ζαπατίστας ΔΕΝ ΗΤΑΝ ότι «ο Subcomantante έχει πηδήξει το μισό Μεξικό! Αντίθετα επέλεξε μια πολύ πιο πολιτική (κάποιοι την χαρακτήρισαν πολιτικάντικη βέβαια) δήλωση η οποία ενίσχυσε σε σημαντικό βαθμό τη δημοφιλία του κινήματος:

«Ο Μάρκος είναι γκέι στο Σαν Φρανσίσκο, μαύρος στη Νότια Αφρική, ασιάτης στην Ευρώπη, αναρχικός στην Ισπανία, Παλαιστίνιος στο Ισραήλ, γύφτος στην Πολωνία, ειρηνιστής στη Βοσνία, Εβραίος στη Γερμανία, μια γυναίκα μόνη στο Μετρό τα ξημερώματα, με άλλα λόγια ο Κομαντάτε Μάρκος είμαστε εμείς, το πρόσωπο του κάθε καταπιεσμένου ανθρώπου πάνω στον πλανήτη.»

.

ΠΗΓΗ: ΜΑΟ

Ωραίοι σαν έλληνες…

Tο παρόν αποτελεί τμήμα του τρίτου τεύχους του Terminal 119 “Ενάντια στην κουλτούρα του βιασμού” Ιούνης 2007- Ιούλης 2008 σελ. 124-131

Στις ελληνικές κωμοπόλεις, χωριά, μεγάλα αστικά κέντρα, δεκάδες χιλιάδες είναι οι σκλάβες. Οι χώρες προέλευσης τους ; Οι έλληνες δεν ξέρουν που είναι στον χάρτη… Μολδαβία, Ουκρανία, Λευκορωσία, Ρουμανία, Τσεχία… Ακούμε καμιά φορά να πηδάνε κάποιες απ’ τα μπαλκόνια και να αυτοκτονούν ή να σπάνε κάποια κόκαλα.. Ακούμε καμιά φορά να βρίσκονται ορισμένες νεκρές σε σακούλες σκουπιδιών ή στη θάλασσα. Ίσως, κάποιες φορές να φτάνουν στα δικαστήρια και λόγω κάποιων διοικητικών δυσκολιών να απελαύνονται, να συλλαμβάνονται, να οδηγούνται και πάλι στη σιωπή. Όμως, δεν έχει σημασία. Κάποιες για 20 ώρες τη μέρα στο κρεβάτι. Με 40 ως 100 άντρες να περνάνε καθημερινά πάνω απ’ το σώμα τους*. Όμως, δεν έχει σημασία. Έρχονταν να εργαστούν ως σερβιτόρες. Όμως, δεν έχει σημασία. Σημασία έχει για τους έλληνες, για παράδειγμα, το όνομα της μακεδονίας. Στα σχολεία, στα σπίτια, στα καφενεία, τα κοινωνικά κέντρα άλλα πράγματα συζητιούνται… για παράδειγμα, το μακεδονικό ή οι φωτιές του προηγούμενου καλοκαιριού που έκαψαν τα καημένα χωριά που εν χορώ βίαζαν αυτές τις «βρώμες»… Σε κάθε τρεις έλληνες, λένε, ο ένας βιάζει σήμερα μια τέτοια, μια από αυτές… Ο τζίρος τους 120.000 ευρώ τον χρόνο για την κάθε μία. Από τους 869 εμπόρους σκλάβων γυναικών που πήγαν στα δικαστήρια στην ελλάδα**, καταδικάστηκαν περίπου οι 300 και από αυτούς στη φυλακή τώρα που μιλάμε βρίσκονται 2 άτομα! Δεν έχει σημασία.

Ο θείος μας θέλει να βιάσει. Ο πατέρας μας. Ο οικογενειακός μας φίλος. Ο καλός μας δάσκαλος απ’ το σχολείο. Ο συμπαθητικός περιπτεράς. Ο ταξιτζής που ανέχεσαι για μια κούρσα. Ο βασανισμένος αγρότης. Όλοι θέλουν να βιάσουν. Ένας στους τρεις το κάνει μάλιστα. Δύο στους τρεις (άντρες-γυναίκες από την ελλάδα) λένε ότι τα θέλουν και οι ίδιες οι «ξένες». Θέλουν που έρχονται στην ελλάδα. «Τα θέλουν!». Δεν υπάρχει ανοχή απλά για το φαινόμενο αυτό. Υπάρχει σύμπραξη, συνέργια, δολοφονικά χέρια ελλήνων νεολαίων, ενηλίκων, δικαστών, ενόρκων, μπάτσων***, καθημερινών ελλήνων αλλά και ελληνίδων που νομίζουν ότι αυτό «δεν είναι δικό τους θέμα». Από τη μια, η επιλογή να ελευθερώσεις χιλιάδες κοπέλες από τις διάφορες φυλακές που στήνει η ελληνική ανδροκρατική κοινωνία που έχει ορέξεις να βιάζει σκλάβες, και από την άλλη, η επιλογή να συνεχίζεις να βιάζεις ή να δίνεις το δικαίωμα σε άλλους έλληνες άντρες να βιάζουν…Ποια απόφαση θα πάρουν άραγε; Ένα έθνος με μια τόσο μεγάλη και βαριά ιστορική παράδοση όπως λένε τι απόφαση θα πάρει;

Ο αντίχειρας γυρνάει προς τα κάτω. Το κοινό αποφάσισε. Ο Καίσαρ θα επικυρώνει. Τον Οκτώβρη του 2005 στο Μεικτό Ορκωτό δικαστήριο των Σερρών άλλη μια δίκη για το trafficking έφτανε στο τέλος της. Δύο έλληνες θα εξέτιαν ποινές κάθειρξης 17 και 15 ετών αντίστοιχα. Ωστόσο, με τις ψήφους των ελλήνων και ελληνίδων ενόρκων η εκτέλεση των ποινών αναστέλλεται μέχρι την εκδίκαση της έφεσης! Δεν υπήρχε καμία αμφιβολία. Μιλάμε για την πάστα ανθρώπων που έχουν μάθει να αγαπούν τη θρησκεία τους και το λαό τους, να αγαπάνε την οικογένεια τους (με τη δική τους, ολοδική τους βίαιη, σιχαμερή, σεξουαλικοποιημένη αγάπη βέβαια), να πιστεύουν στην πατρίδα τους… είναι άνθρωποι καλοί, είναι άνθρωποι φιλόξενοι, γλετζέδες, γκρινιάρηδες, είναι άνθρωποι που «δεν θέλουν μπλεξίματα με το νόμο». Είναι άνθρωποι με πάθη, με ορέξεις, μια βούληση για βασανιστήρια και σκότωμα, τόσο καλά δεμένη όμως με τις άλλες τους ποιότητες.

Είναι αυτό που λέμε «ωραίοι σαν έλληνες!»

 

 ∴

* Ελευθεροτυπία-30/11/07

** Καθημερινή, 25/02/07

*** Από την Ελευθεροτυπία : «Αξίζει να σημειωθεί ότι πριν ψηφισθεί ο Ν.3064/2002 περί εμπορίας και παράνομης διακίνησης ανθρώπων, η ομάδα εργασίας του νομοσχεδίου είχε συμπεριλάβει και φυλάκιση ενός εώς δύο χρόνων για τους πελάτες, οι οποίοι αποδέχονταν υπηρεσίες αγοραίου σεξ από γυναίκα-θύμα οργανωμένης διακίνησης. Πρόκειται για τη λεγόμενη αρχή ευθύνης του πελάτη, η οποία όμως «εξέπεσε» του νομοσχεδίου σε συντομότατο διάστημα, λόγω σωρείας αντιδράσεων. Βασικό επιχείρημα ήταν ότι θα ήταν αδύνατον να εφαρμοσθεί, κυρίως στην επαρχία, όπου οι αστυνομικοί θα καλούνταν να συλλάβουν συγγενείς και φίλους τους που επισκέπτονται την «Ουκρανή» ή τη «Μολδαβή» του γειτονικού μπάρ».

 

ΠΗΓΗ: http://faggotantinational.blogspot.gr/

Γυναίκες στο black bloc – Anarchatron 2007

.
Καθώς μοιράζομαι μια αναρχική θεώρηση, υποστηρίζω την άμεση και σωματική αντιπαράθεση με την καταπίεση όπου και όταν εκφράζεται. Δεν με ενδιαφέρει να παίξω έναν παθητικό ή συμβολικό ρόλο, δεν με ενδιαφέρει ένας ψευτο-διάλογος («να αντιμετωπίσουμε με επιχειρήματα την εξουσία»), ο βαριεστημένος ακτιβισμός ή κάθε άλλη εξίσου βαρετή κι αλλοτριωτική δράση απεμπολισμού των ενοχών. Με ενδιαφέρει η αποτελεσματική και μη-απολογητική επίθεση στην κυρίαρχη ελίτ οποτεδήποτε παρουσιάζεται η ευκαιρία, και η δημιουργία χώρων για μια τέτοια ευκαιρία όποτε δεν είναι παρούσα ακόμη. Θέλω να δω κάθε γραφείο πολυεθνικής, κάθε εμπορικό κέντρο, κάθε αστυνομικό τμήμα, στρατιωτική βάση ή κυβερνητικό κτήριο να καίγεται ολοσχερώς. Θέλω να καταστρέψω οτιδήποτε με καταστρέφει, να καταστρέψει ότι φιλοδοξεί να καταστρέψει κάθε ζωή στον πλανήτη και αρνούμαι να παίξω το ρόλο του διπλωμάτη, ή να αποδεχτώ κάποιο συμβιβασμό εκτός από τη συνολική απελευθέρωση.

Ξέρω ότι πολλοί άνθρωποι έχουν ήδη υποθέσει ότι είμαι άνδρας, από τα όσα έγραψα παραπάνω. Ε, λοιπόν, να παν να γαμηθούν, και το ίδιο κι εσύ, αν είσαι μέσα σ’ αυτούς. Είμαι γυναίκα και έχω σιχαθεί τελείως την αντίληψη ότι μόνο οι άνδρες μπορούν να είναι επιθετικοί, ότι μόνο οι άνδρες μπορούν να εκφράσουν σωματικά και παθιασμένα την οργή τους, ότι η βία είναι μια εγγενής αρσενική ιδιότητα. Συναντώ συνέχεια ανθρώπους που αυτό-αποκαλούνται αναρχικοί (και στην πραγματικότητα είναι περισσότερο προοδευτικοί πασιφιστές ακτιβιστές) που θεωρούν ότι το black bloc (ή κάθε άλλη δύναμη που επιτίθεται άμεσα στα αφεντικά) είναι «μάτσο», υποθέτοντας συνήθως αυτόματα ότι το black bloc προσελκύει μόνο προνομιούχους λευκούς πάνκηδες (μπορεί να προσελκύει βέβαια και τέτοιους, καθώς και μια ποικιλία γυναικών και έγχρωμων ανθρώπων που μπορεί να είναι ή να μην είναι «πανκς»). Μπορεί να υπάρχει και ο περιστασιακός μάτσο μαλάκας που ενδιαφέρεται ή συμμετέχει στο black bloc, αλλά αυτό είναι περισσότερο προσωπικό ζήτημα παρά εγγενές στο ίδιο το bloc, ή στο φύλο. ’νθρωποι με τέτοια αντίληψη φαίνεται να μοιράζονται την αίσθηση ότι οι γυναίκες είναι από τη φύση τους παθητικές, διπλωματικές ή απλώς τις ενδιαφέρει να φροντίζουν την κοινότητά τους, κι ότι είμαστε αποξενωμένες από κάθε βίαια έκφραση ανθρώπινων συναισθημάτων. Σκατά. Αυτό δεν είναι παρά ένα ακόμα παράδειγμα του σεξισμού που μεταμφιέζεται σε φεμινισμό. Εξοργίζομαι και έχω όλα τα δίκια με το μέρος μου όταν σκέφτομαι τι έχει κάνει η πατριαρχία σε μένα, σε όλες τις γυναίκες, στη Γη ως ένα σύνολο, κι ακόμα και στους άνδρες. Είναι ήδη αρκετά άσχημο όταν με αντιμετωπίζουν σαν ένα υποψήφιο θύμα όλοι όσοι είναι ξεκάθαρα εχθροί μου, αλλά και το να θεωρούμαι ως εκ φύσης θύμα από αυτούς που προσποιούνται τους συντρόφους μου είναι απαράδεκτο.

Πρέπει να το κάνω σαφές ότι αυτή η μορφή αγώνα εμπνέεται από πολύ περισσότερα από μια μονοκόμματη αν και δίκαια οργή. Η τάση της σωματικής αντιπαράθεσης με όλα τα συστήματα ελέγχου δεν μπορεί να περιοριστεί μόνο στην παθιασμένη οργή, όσο δυνατά και να είναι τα συναισθήματα. Ούτε πάλι μπορεί το θάρρος της στιγμής και μόνο να οδηγήσει στην αντιπαράθεση. Αν ήταν έτσι, τότε όλοι μας θα εκτονωνόμασταν μέσα σε λίγους μήνες, και θα μας μανιπουλάρανε άνετα όσοι φιλοδοξούν να διαχειριστούν τη δυσαρέσκεια μέσα στα στενά ιδεολογικά προγράμματά τους. Αντίθετα, η τάση για αγώνα θρέφεται από μια σύνθετη μείξη συναισθημάτων και μια συνεκτική κατανόηση του πού βασίζονται τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε και τι πρέπει να αλλάξει. Πρέπει να γίνει ακόμα πολλή δουλειά, αλλά η θέληση για κάτι τέτοιο βγαίνει απ’ όλους μας, όχι μόνο τις γυναίκες. «Η ζωή είναι εκστατικές εναλλαγές δημιουργίας και καταστροφής». Πρέπει να οικοδομήσουμε τις μελλοντικές κοινότητες και σχέσεις ενώ καταστρέφουμε αυτά που μας εμποδίζουν να απελευθερωθούμε, και το να το αναγνωρίζεις αυτό δεν έχει να κάνει ούτε με μάτσο ούτε με πατριαρχία.

Αυτό που είναι στην πραγματικότητα πατριαρχικό, κι επίσης δειλό, είναι η ιδέα ότι πρέπει «να χαμηλώσουμε λίγο την ένταση» των συναισθημάτων και των ενστίκτων μας, να εξορθολογικεύσουμε και να θεωρητικοποιήσουμε τους τρόπους μας για να τη σκαπουλάρουμε από την επικείμενη καταστροφή. Το να αγνοούμε τα συναισθήματα και τα ένστικτά μας είναι ένας γαμημένος λόγος του γιατί φτάσαμε εδώ που φτάσαμε, και είναι αυτό που η πατριαρχική κοινωνία μας θέλει να κάνουμε από την αρχή της κιόλας. Από πολύ παλιά ο πολιτισμός μας θεωρούσε ότι οι γυναίκες είναι συναισθηματικές, παράλογες και πιο κοντά στη φύση απ’ ότι οι άνδρες που είναι ορθολογιστές, λογικοί και πιο κοντά στον παράδεισο… Προφανώς, αυτό είναι προβληματικό. Είμαστε όλοι ικανοί για μια ίση κατανόηση των συναισθημάτων και της λογικής και έχουμε ανάγκη να προσέξουμε και να σεβαστούμε τα συναισθήματα και τα ένστικτα που έχουμε λησμονήσει.

Και όχι, δεν ζητάω τα ρέστα από κανέναν, ούτε μιλώ από έναν «αρσενικό ρόλο» ως μια εξέγερση ενάντια στον προκαθορισμένο ρόλο μου ως θηλυκό. Δεν «κάνω σαν άνδρας» μόνο και μόνο επειδή δεν μ αρέσει αυτό που σημαίνει να είσαι γυναίκα σ αυτήν την κουλτούρα. Απλά εκφράζω αυτό που είναι το πιο ουσιώδες ανθρώπινο χαρακτηριστικό – η θέληση για ελευθερία – με τον τρόπο που θεωρώ τον πιο άμεσο, κι αυτό δεν έχει σε τίποτα να κάνει με το φύλο μου, εκτός ίσως του ότι να είσαι γυναίκα το κάνει ακόμα πιο επείγον. Δρω βάσει των δικών μου επιθυμιών κι αυτές οι επιθυμίες δεν θα προγραμματιστούν από κανέναν.

 

 –Link για download του πρωτότυπου fanzine “When Women Attack” που είχε δημοσιευθεί το παρόν. –

.

 

.

ΠΗΓΗ: https://rioters.espivblogs.net/2009/10/06/%CE%B3%CF%85%CE
%BD%CE%B1%CE%AF%CE%BA%CE%B5%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%BF-black-bloc-anarchatron-2007/

Λευκή γυναίκα εθεάθη με Έλληνα, ρατσιστικά στερεότυπα για τους Έλληνες μετανάστες

 

.

Διάχυτη στη συντηρητική κοινωνία των ΗΠΑ ήταν η άποψη ότι οι Έλληνες είναι ανάξιοι των προγόνων τους. Φτωχοί συγγενείς της δοξασμένης κληρονομιάς. Ανατολίτες, όχι ευρωπαίοι, άξεστοι και αδύναμοι να σηκώσουν το βάρος του κλέους του αρχαίου πολιτισμού.

Αν πάρουμε, όμως, τα πράγματα απ’ την αρχή θα δούμε ότι οι άνθρωποι που πήραν τον δρόμο της ξενιτιάς άφηναν πίσω μια πατρίδα που η γη της είχε «ζήσει» την εξευτελιστική ήττα από τους Τούρκους (1897), τον Εθνικό Διχασμό, τους δύο Βαλκανικούς Πολέμους, τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, την αποτυχία της εκστρατείας κατάληψης της Άγκυρας (με συνέπεια τη Μικρασσιατική Καταστροφή) και δύο Χρεοκοπίες (1893 & 1932)

Την πείνα της περιόδου και την ανάγκη για εργασία εκμεταλλεύτηκαν οι «ευαγγελιστές» της Γης της Επαγγελίας. Άνθρωποι περιέγραφαν με λαμπρούς και γεμάτους μέλι χαρακτηρισμούς τη ζωή στις ΗΠΑ και τον Καναδά (όπως οι δουλέμποροι δείχνουν βίντεο με πισίνες στους «δικούς μας» μετανάστες). «Στο ψωμί τους βάζουν βούτυρο!» έλεγαν στο ξυπόλητο 15χρονο και η οικογένεια αποχωρίζονταν τους άντρες της. Τα ναύλα είτε τα πλήρωναν κανονικά, είτε τα χρωστούσαν στον μεταφορέα με υποθήκη περιουσία τους (σπίτια ή κτήματα). Αν δεν είχαν περιουσία, τότε υπέγραφαν «σύμβαση εκμετάλλευσης» γινόμενοι πια δούλοι υπό ενοικίαση ή πώληση.

 

 

Στο ταξίδι τους  κοιμόντουσαν στο κατάστρωμα, είτε στο κουφάρι του πλοίου. Συνωστισμένοι, άπλυτοι επί 30 σχεδόν μέρες ταξίδευαν στη θάλασσα που πολλοί από αυτούς πρώτη φορά έβλεπαν (με αποτέλεσμα πολλούς εμέτους και αρρώστιες).

Φθάνοντας στον κόλπο που στέκει το «νεανικό» τότε Άγαλμα της Ελευθερίας, κοίταζαν και χαιρετούσαν ενεοί τους πελώριους ουρανοξύστες. Η Α’ και Β’ Θέση αποβιβάζονταν για έλεγχο χαρτιών ενώ η Θέση Deck έμπαινε σε πλοιάριο για το… Έλλις Άιλαντ.

Το Έλλις Άιλαντ ήταν το νησί στο οποίο στεγαζόταν οι εγκαταστάσεις υποδοχής των μεταναστών. Ιατρικός έλεγχος. Έλεγχος πολιτικών φρονημάτων. Οι άρρωστοι επέστρεφαν «με το ίδιο εισιτήριο», ενώ το ίδιο γινόταν και σε εκείνους για τους οποίους αντιλαμβάνονταν ότι ήταν θύματα δουλεμπόρου. Οδυρμοί, αυτοκτονίες αλλά και δάκρυα χαράς στα μάτια των Ελλήνων, Ιταλών, Πολωνών κ.ο.κ. μεταναστών.

 

«Λευκή Γυναίκα εθεάθη με Έλληνα!»

Σοκαριστικός ο τίτλος του άρθρου εφημερίδας της εποχής, όπως μας μεταφέρει ο Έλληνας ομογενής από το Ντιτρόιτ κος Dan Georgakas. Προκαλεί η άποψη ότι στα τέλη του 19ου και στα πρώτα χρόνια του 20ου αιώνα, οι Έλληνες δεν κατατάσσονταν στους «λευκούς»! Θεωρούνταν, όπως προκύπτει απ’ τα δημοσιεύματα και τις μαρτυρίες της περιόδου, Ανατολίτες και μη Ευρωπαίοι. Αυτό μη σας λυπεί διότι την ίδια αντιμετώπιση επιφύλασσαν οι Αμερικάνοι για όλους τους νοτιοευρωπαίους.

Σε πολλές περιοχές επιβάλλονταν οι «κανόνες» που εφήρμοζαν στους αφροαμερικάνους ή αλλιώς τους «νέγρους», όπως επιτιμητικά τους αποκαλούσαν. Στους κινηματογράφους η πλατεία ανήκε στους λευκούς, ενώ ο «γυναικωνίτης» (το πατάρι) στους νέγρους και στους μη λευκούς (Έλληνες, Ιταλούς κ.ο.κ.).

Μα πώς γίνεται; Το δέρμα μας δεν το έβλεπαν; Ο χαρακτηρισμός «λευκός» δεν απευθυνόταν στο δέρμα και το χρώμα του, αλλά στην κοινωνική τάξη- αντίληψη. Οι βορειοευρωπαίοι, για παράδειγμα, θεωρούνταν λευκοί. Το αστείο είναι φορείς της εν λόγω προκατάληψης ήταν οι εξαμερικανισμένοι Ιρλανδοί που είχαν προηγηθεί ως μεταναστευτικό κύμα και είχαν αφομοιωθεί απ’ την Βορειοαμερικανική κοινωνία των ευγενών προτεσταντών.

Οι Ιρλανδοί οι οποίοι υπέστησαν την ίδια διάκριση θεωρούμενοι απ’ τους ντόπιους ως «μη λευκοί»! Είναι ακριβώς, όπως στο ρεπορτάζ που ένας Σύριος μιλά για ληστεία που του έκαναν στο μαγαζί του στο κέντρο της Αθήνας και ζητά εδώ και τώρα να φύγουν οι Μπαγκλαντεσιανοί και οι Πακιστανοί!;! Όπως μια φίλη Ρωσίδα που έχει απαυδήσει με τους Αλβανούς κ.ο.κ..

 .

 

Την απέχθεια αυτή την σημάδεψε το μένος της Κου-Κλουξ-Κλαν (ΚΚΚ), της περίφημης ρατσιστικής οργάνωσης, που έδειξε ιδιαίτερη συμπάθεια πέραν από τους ανθρώπους μαύρου δέρματος και… στους Έλληνες. Πυροβολισμοί, εμπρησμοί και άλλες κορυφώσεις έγραψε η ιστορία αυτής της «σχέσης».

Ο τρόπος διαβίωσης των Ελλήνων ήταν όπως σχεδόν βλέπουμε σήμερα τους μετανάστες στη χώρα μας. Αλλά ακριβώς, όπως και σήμερα, οι μετανάστες θεωρούνταν πηγή μόλυνσης. Κίνδυνος για τη δημόσια υγεία. Εκεί μας κόλλησαν το «filthy Greeks», δηλαδή «βρωμοέλληνες». Η επαίσχυντη συμπεριφορά θωρούνταν σε μαρκίζες εστιατορίων, όταν οι Έλληνες έκαναν τα πρώτα βήματα στην εστίαση, αναγράφοντας «All American. No rats. No Greeks» Μετάφραση; «Αμιγές Αμερικάνικο. Όχι ποντίκια. Όχι Έλληνες». Ακριβώς σαν το πιο πρόσφατο «Απαγορεύονται οι Έλληνες και τα σκυλιά!» που λέγεται για τη Γερμανία και το δικό της ρατσισμό.

Σε αυτά προσθέστε και μια έλλειψη διάθεσης από τους Έλληνες να μάθουν Αγγλικά και να ενταχθούν στην κοινωνία «υποδοχής», πράγμα που στηλιτεύονταν από τους Αμερικάνους. Μαζεύονταν μαζί στα καφενεία τους και μιλούσαν πολιτικά μεταξύ τους πίνοντας και τζογάροντας. Πράγματα ασυνήθιστα για τον συντηρητικό Βορειοαμερικάνο.

Στα εργασιακά; Όπως λέει ο καθηγητής κος D. Georgakas, όταν πρωτοσυστάθηκαν εργατικά συνδικάτα στους μύλους της Ουάσινγκτον, οι Έλληνες αποκλείστηκαν απ’ τις κεντρικές οργανώσεις ως μη λευκοί. Έτσι, για να υπερασπιστούν τα συμφέροντά τους σχημάτισαν εργατικό συνδικάτο με τους Τούρκους και τους Αλβανούς μετανάστες.

Οι πόλεμοι του πρώτου μισού του αιώνα σφυρηλάτησαν «σκληρές» καρδιές στους Έλληνες δίνοντας μέσα από το πρίσμα των εχθροπραξιών και απ’ τα στατιστικά που αναφέραμε παραπάνω, την εντύπωση ενός έθνους μιλιταριστών και αμοραλιστών. Όπως οι σύγχρονοι Έλληνες θεωρούν φυλές που έρχονται από περιοχές που οι Αμερικανοί φρόντισαν να εκδημοκρατίσουν, όπως το Αφγανιστάν.

Επιστρέφοντας στην εργασιακή συμπεριφορά και οργάνωση οι Έλληνες έδειξαν ένα μεικτό πρόσωπο. Από τη μία πρωτοστάτησαν ή συμμετείχαν σε συνδικάτα και αγώνες, όπως αναπτύσσονται στο βιβλίο  ενός άλλου Dan Georgakas (και εδώ), Έλληνα αναρχικού αυτήν τη φορά.

Από την άλλη, όμως, χρησιμοποιήθηκαν ως απεργοσπάστες όπου η εργοδοσία εύρισκε ανθρώπους που θα ρίσκαραν ώστε να κερδίσουν τα ως προς το ζην. Χαρακτηριστικό ήταν το πογκρόμ που υπέστη η Ελληνική κοινότητα της Νότιας Ομάχα (South Omaha- 1909), πληθυσμού γύρω στους 2.000. Δεν ήταν τα μόνα κρούσματα διωγμών που συνέβησαν εις βάρος των ομοεθνών μας τη δύσκολη εκείνη εποχή. Νιου Χαμσάιρ- 1906, Σικάγο 1907, Γουάιτ Πάιν-1908 κ.α.. Μάλιστα σε ένα συμβάν στην Ουάσινγκτον, Αμερικάνοι έβαλαν Έλληνες σε πλοιάριο και τους είπαν να μην επιστρέψουν γιατί θα πυροβοληθούν.

Τα φθηνά χέρια των Ελλήνων τους έφερναν στις δουλειές και ελέω Μεγάλης Ύφεσης (1929) οι Αμερικάνοι «στενεύονταν» στο καρεκλάκι του σοφρά της ανεργίας. Αλλά κατηγορούσαν τους Έλληνες ότι τους έπαιρναν τις δουλειές στις οποίες την ίδια ώρα οι Αμερικάνοι δεν ήθελαν να εργάζονται θεωρώντας τες κατώτερες και ευτελείς. Όπως δηλαδή, τώρα κατηγορούμε τους μετανάστες για το ότι δεν βρίσκεις δουλειά σε οικοδομή, αλλά ο φραπέ πήγαινε σύννεφο.

Βέβαια, για την εικόνα του μιλιταριστή απεργοσπάστη ευθύνη κυρίαρχη έχουν και τα ΜΜΕ που αναπαρήγαγαν το στερεότυπο την ίδια ώρα που (το «μεικτό» πρόσωπο των Ελλήνων) συμμετείχαν σε διαμαρτυρίες εναντίων εργοδοτών που χρησιμοποιούσαν απεργοσπάστες . Καθίσταται σαφές ότι κάθε γενίκευση είναι εξ ορισμού λανθασμένη.

Επιστρέφοντας στην South Omaha, η χρήση Ελλήνων ως απεργοσπάστες σε κινητοποίηση των κατοίκων της περιοχής εξόργισε τον κόσμο. Σε μια ένταση που δημιουργήθηκε συνέπεια αντίδρασης των εργαζομένων, ένας αστυνόμος (Εντ Λόουρι) δολοφονείται από Έλληνα απεργοσπάστη (Γιάννης Μουσουρίδης). Τότε ξεσπά λυντσάρισμα σε όποιον Έλληνα κινούνταν στην πόλη και εμπρησμοί των ιδιοκτησιών (κατοικιών και καταστημάτων) των ομοεθνών μας. Λεπτομέρειες μας παρέχει ο Ελληνοαμερικανός καθηγητής John G. Bitzes εδώ για το πως προστατεύτηκαν οι συμμετέχοντες, για την καλή τύχη του Ι. Μουσουρίδη και την… κακή του Νικόλα Τζιμίκα που δολοφονήθηκε μάλλον ως οφθαλμός αντί του οφθαλμού του αστυνόμου.

Τα γεγονότα της South Omaha αναπαρήγαγαν τα μέσα της εποχής με τρόπο που ερέθιζε το ρατσιστικό ένστικτο, τον φόβο και το μίσος (σας θυμίζει τίποτα;) κατά των Ελλήνων. Αποτέλεσμα ήταν πολύ σύντομα να έχουμε προβλήματα πογκρόμ σε άλλες πόλεις των ΗΠΑ, όπως το Κάνσας Σίτυ (Κάνσας) και το Ντέιτον (Οχάιο).

.

.

Τι έλεγε ο Τύπος της εποχής; (παράθεση από τον Ιό):

ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΙ. Ξεφυλλίζοντας τις ομογενειακές εφημερίδες της εποχής, διαπιστώνει κανείς ότι τα ρατσιστικά στερεότυπα σε βάρος των ελλήνων μεταναστών αφθονούσαν στις στήλες του αμερικανικού τύπου, με θεματολογία που παρουσιάζει εκπληκτικές αναλογίες με όσα γράφονται κι ακούγονται σήμερα στην Ελλάδα για τους Αλβανούς συμπολίτες μας.

Πρώτο και κύριο χαρακτηριστικό που αποδίδεται στους Ελληνες, έτσι γενικά, είναι η υψηλή εγκληματικότητα. Καθρέφτης της σχετικής αρθρογραφίας μπορεί να θεωρηθεί η τακτική στήλη “Ελληνες εν Αμερική” του “Ελληνικού Αστέρος” του Σικάγου, που περιείχε ως επί το πλείστον αναδημοσιεύσεις από τον τοπικό τύπο διάφορων περιοχών: σε σύνολο 149 ειδήσεων που δημοσιεύθηκαν στις 12 πρώτες εβδομάδες του 1909, οι 78 (ποσοστό 52,3%) αφορούσαν πραγματικά εγκληματικά περιστατικά με δράστες Ελληνες μετανάστες ενώ άλλες 16 (10,7 %) ασχολούνταν με παρεμφερείς κατηγορίες που -λανθασμένα ή `φουσκωμένα’- τους απευθύνθηκαν. Ακολουθεί επιλογή από χαρακτηριστικά δημοσιεύματα της εν λόγω στήλης.

ΤΣΑΝΤΑΚΗΔΕΣ. “Η εν Φιλαδελφεία της Πενσυλβανίας συνάδελφος `Ημερολόγιον’ γράφει ότι συνελήφθη ο Ελλην Βουζάνης, κατηγορούμενος ότι κατέριψε χαμαί μίαν Αμερικανίδα με τον σκοπόν να της αφαιρέσει τα διαμαντικά και τα πολύτιμα αυτής ενώτια” (15/1/1909).

ΒΙΑΣΤΕΣ ΑΝΗΛΙΚΩΝ. “Επίθεσις Ελληνος κατά μικράς αμερικανίδος. Εν Πουέβλω της πολιτείας Κολοράδου κατά την εκεί συνάδελφον `Chieftain’ συνελήφθη ο Ελλην Ιωάννης Σωτηρίου, διότι νύκτα τινά μεθυσμένος ών κατεδίωξε μικράν τίνα Αμερικανίδα. Εις τας φωνάς της παιδίσκης προσέτρεξαν κλητήρες, οίτινες συνέλαβον τον μεθυσμένον ομογενή, όν οδήγησαν εις το κρατητήριον, όπου την επομένην κατεδικάσθη εις πρόστιμον 100.000 δολλαρίων και τα έξοδα παρ’ όλας τας διαμαρτυρίας του ότι ουδέν κακόν διεννοείτο και ότι η μικρά Αμερικανίς ωμοίαζε τα μέγιστα προς την εν τη γενετείρα διαμένουσαν αδελφήν του” (5/2/1909).

ΔΟΥΛΕΜΠΟΡΟΙ ΑΝΗΛΙΚΩΝ. “Κατά την εν Μέμφιδι της πολιτείας Τεννεσή συνάδελφον `Scimiter’ συνελήφθησαν οι Ελληνες Ηλίας και Νικόλαος Καλαμούζος, κατηγορούμενοι επί παραβάσει του περί μεταναστεύσεως νόμου δια της εισαγωγής ενταύθα Ελληνοπαίδων ανηλίκων, ούς ετοποθέτουν ως υπαλλήλους εις στιλβωτήρια υποδημάτων, λεγόντες και διαβεβαιούντες ενόρκως προ των μεταναστευτικών αρχών ότι οι εισαγόμενοι Ελληνόπαιδες ήσαν συγγενείς των” (19/2/1909).

.

 

.

 

ΒΡΩΜΙΑΡΗΔΕΣ. “Την φρικώδη κατάστασιν των Ελλήνων αναγιγνώσκομεν εν τη Δέμβερ του Κολοράδου συναδέλφω `Νέα’. Κατά την συνάδελφον ταύτην, ήτις δημοσιεύει εν πλάτει την έκθεσιν του εκεί αστυϊάτρου, 800 Ελληνεςζώσιν υπό τους χειρίστους της υγιεινής και ανθρωπότητος κανόνας. Η αστυνομία εύρε περί τους 25 Ελληνας κοιμωμένους και διαιτωμένους εις έν στενότατον δωμάτιον. Αμέσως η αστυνομία εξεδίωξε τούτους εκείθεν και απελύμανε καταλλήλως το δωμάτιον τούτο, εξ ού ηπειλείτο η υγεία και του περιοίκου πληθυσμού. Ενεκα τούτου η συνάδελφος επιτίθεται δριμύτατα κατά των Ελλήνων, λέγει δ’ ότι εκ της ελεεινής τούτων υγιεινής καταστάσεως απειλείται η υγεία όλης της πόλεως” (5/3/1909).

ΑΠΕΡΓΟΣΠΑΣΤΕΣ. “Δεν είνε ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά, καθ’ ήν συμβαίνει ομογενείς να εργάζωνται ως ανταπεργοί. Τούτο είνε κάκιστον, διότι όχι μόνον μισητοί μεταξύ των άλλων ανθρώπων γενόμεθα, αλλά ενεργούμεν και καθ’ ημών αυτών, ενώ εκ του άλλου άι διάφοροι Αμερικανικαί εταιρείαι μας μεταχειρίζονται ως όργανα, η δε ζωή μας διατρέχει τον έσχατον των κινδύνων” (29/1/1909).

ΣΩΜΑΤΕΜΠΟΡΟΙ. “Ετερον κρούσμα σωματεμπορίας μας έρχεται από την πόλιν Κάνσας της πολιτείας Μιζούρι, κατά την εκεί συνάδελφον `Αστήρ’. Ενεκα τούτων οι επί της μεταναστεύσεως επόπται ήρξαντο σταυροφορίαν κατά των Ελλήνων, ενώ άι Αμερικανικαί εφημερίδες πλάσσουσι διαφόρους φανταστικάς ιστορίας, αίτινες γράφονται επί το τραγικώτερον προς εξερέθισιν των Αμερικανών κατά των Ελλήνων. Το βέβαιον είναι ότι τοιαύτα κρούσματα συμβαίνουσιν, αλλ’ είναι όντως πολύ άδικον να μέμφεται ολόκληρος ο Ελληνικός πληθυσμός δια την παρανομίαν δύο ή τριών Ελλήνων ιδιοκτητών στιλβωτηρίων” (1/1/1909).

.

 

.

Φεστιβάλ Τορόντο- Καναδάς

Θέλετε σουβλάκι και πίτες ωραία ψημένες από Καναδούς; Καλωσορίσατε στο Τορόντο του Καναδά. Εδώ κάθε χρόνο και προς τιμήν των Ελλήνων που εκδιώχθηκαν βάναυσα από την πόλη, με εμπρησμούς και απείρου… μίσους σκηνές, πραγματοποιείται κάτι σαν φεστιβάλ με παραδοσιακές Ελληνικές λιχουδιές, όχι τόσο για τον εξευγενισμό των Καναδών αλλά κυρίως ως αντιρατσιστική πρωτοβουλία συμφιλίωσης και ανθρωπισμού.

Τότε, γύρω απ’ το 1918 (λίγο νωρίτερα για την ακρίβεια) ο Εθνικός Διχασμός επηρέασε την εικόνα των Ελλήνων στο εξωτερικό (;!;). Η μη συμμετοχή της Ελλάδας στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο είχε εκληφθεί από τους Καναδούς, εν προκειμένω, ως υπεκφυγή. Την ώρα που Καναδοί στρατιώτες άφηναν τις οικογένειές τους για να πολεμήσουν στο πλευρό της Αντάντ.

Η επιστροφή των στρατιωτών βρήκε τους Έλληνες να έχουν κυριαρχήσει στο εμπόριο και να έχουν διεισδύσει στα οικονομικά του Τορόντο με καταστήματα, εστιατόρια κ.λπ.. Αυτό δεν άρεσε στους βετεράνους που με τα χούγια του πολέμου στο σώμα τους αναζητούσαν ελπίδα στη χώρα τους. Το ποτήρι έσταξε τον Αύγουστο του 1918 όταν βετεράνοι και απλοί πολίτες (γύρω στους 20.000) επιτέθηκαν σε ό,τι υπήρχε ελληνικό και δεν άφησαν εστιατόριο για εστιατόριο. Σχεδόν τέσσερεις μέρες οδομαχίες έλαβαν μέρος με τελικό αποτέλεσμα σωματικές βλάβες Ελλήνων (μεταξύ αυτών γυναίκες και παιδιά) και ανυπολόγιστες υλικές ζημιές.

Αυτά τα γεγονότα είναι, λοιπόν, η αφορμή που το Τορόντο κάθε χρόνο μυρίζει γύρο. Αυτόν τον βίαιο Αύγουστο (Violent August).

 

Συμπεράσματα:

Σε αυτήν τη μακροσκελή αναφορά προσπαθήσαμε να δώσουμε ένα περίγραμμα τόσο των συμπεριφορών των Ελλήνων μεταναστών όσο και των διακρίσεων τις οποίες υπέστησαν στις αρχές κυρίως του προηγούμενου αιώνα μας.

Ειλικρινής επιθυμία μας ήταν να αντιληφθούμε ότι την εγκληματικότητα δεν πρέπει να την εντοπίζουμε στα Έθνη αλλά στα άτομα. Σε κάθε χρονική στιγμή, όπως είδατε, την εγκληματικότητα την «παράγουν» άλλα κοινωνικά χαρακτηριστικά. Όπως εύστοχα αναφέρει η Έκθεση Wickersham (Τόμος 13, σελ. 69), η συγκέντρωση πολλών αντρών, νέων και χαμηλής καλλιέργειας σε γκετοποιημένες συνθήκες είναι κάποιοι από τους λόγους.

Το αντίδοτο στην αύξηση των πιθανοτήτων παραβατικότητας φέρνει η ισορροπία στη σύνθεση αντρών-γυναικών, η μόρφωση, η εκμάθηση της γλώσσας υποδοχής και άλλες ενέργειες που ωθούν σταδιακά σε αφομοίωση των «ξένων» στη νέα τους πατρίδα.

Η ισορροπία αυτήεπέρχεται σταδιακά μετά την Μικρασιατική Καταστροφή όταν άρχισαν περισσότερες Ελληνίδες να περνούν τον Ατλαντικό. Χαρακτηριστική είναι η μείωση της εγκληματικότητας των παιδιών των μεταναστών. Ακόμη πιο μικρή (πάντα σε σχέση με εκείνη των ντόπιων) εκείνη των παιδιών των παιδιών των πρωτο-μετανταστών. Η αφομοίωση εξομαλύνει σχέσεις και συμπεριφορές. Σε σημείο μάλιστα που πολλοί από τους τωρινούς ομογενείς Έλληνες των ΗΠΑ να δυσανασχετούν με την αύξηση της μετανάστευσης στη χώρα του Θείου Σαμ.

.

 

.

 

Η διάκριση μεταξύ Βορρά-Νότου για τους κατοίκους της Ευρώπης δεν συναντιόταν μόνο στις ΗΠΑ, αλλά και σε άλλες Αγγλοσαξονικές χώρες. Η Αυστραλία, λόγου χάρη, έστειλε απεσταλμένο στην Ευρώπη για να ανακοινώσει τη μείωση των μεταναστών που θα δέχεται από Ελλάδα (και άλλες χώρες του Νότου) και την προτίμηση προς χώρες όπως η Γερμανία (και άλλες χώρες του Βορρά). Στις εφημερίδες της Εθνικής Βιβλιοθήκης θα βρείτε τα σχετικά δημοσιεύματα.

Η αντίληψη του κόσμου για τον «Έλληνα» άλλαξε όταν ειπώθηκε το ΟΧΙ από τον Ελληνικό Λαό ο οποίος χίμηξε στον άνισο αγώνα κατά της Ιταλικής και μετά της Γερμανικής πολεμικής μηχανής. Στον αγώνα της αξιοπρέπειας (και όχι του ρεαλισμού). Τότε και μόνον τότε το να αποκαλείσαι Έλληνας αποτέλεσε στοιχείο αυτοσεβασμού

Απαραίτητη φαίνεται, επίσης, να είναι η ύπαρξη μεταναστευτικής πολιτικής (τί είπα τώρα;). Πολιτική που θα κινείται μακριά από τη “χρήση” των μεταναστών για λόγους εντυπωσιασμού και ψηφοθηρίας από πατριδοκάπηλους και Κάλαχαν.

“Χρήση” που επιδεινώνει τη ροπή προς το έγκλημα μιας και ο “ισοπεδωτισμός” οδηγεί σε συμπλέγματα που κάποια φορά μπορεί να εκδηλωθούν παραβατικά. Αλλά μια Πολιτική σύμφωνη με τη Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και αποφασιστική (με την καλή την έννοια).

Το συμπέρασμα, λοιπόν, από αυτό το κείμενο είναι ότι το «άθλημα» της καλλιέργειας και της αξιοπρέπειας είναι αυτό που δίνει αυθυπαρξία στη γη τούτη και καμιά εθνοτική ταμπέλα. Δεν είσαι «ψηλός» επειδή είσαι Έλληνας ή Λιθουανός, αλλά επειδή στέκεσαι στη γη ως προσωπικότητα. Δύσκολο αλλά αληθές.

.

.

ΠΗΓΗ: http://www.thessalonikiartsandculture.gr/blog/dimitris-symeonidis/lefki-gynaika-etheathi-me-ellina-ratsistika-stereotypa-gia-tous-ellines-metanastes#.UtEEhLSD-m

Απόγευμα στην Πανεπιστημίου

.

Μη μου μιλάς για ηλιοβασιλέματα
και κόκκινες ερωτικές πανσέληνους,
χιλιοειπωμένα λόγια για ερωτευμένους
με οδηγίες χρήσεις μωρό μου…
Έλα να κάνουμε σέξ στην Πανεπιστημίου,
ωμά και πρόστυχα σαν την αλήθεια του είναι μας,
χωρίς χάδια και κούφιες υποσχέσεις,
αφημένοι στη γύμνια μας, καθώς θα μας κορνάρουν
καθωσπρέπει απεργοσπάστες οδηγοί τρόλεϊ…
Βιάσου, μοιάζεις υπέροχος σαν με κοιτάς με τρόμο!
Όχι, χωρίς προφυλάξεις αυτή τη φορά.
Ανυπομονώ να εκσπερματώσεις αηδία
και κάπου εκεί να πείς πόσο σου έλειψα.

.
.

                                               Χαρά

Πατριωτικός μισογυνισμός, ο φαλλός του έθνους…

.
«Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες» έλεγε το ΠΑΣΟΚ επί εποχής Ανδρέα Παπανδρέου. «Αλήτη Προδότη Σαμαρά» φώναζαν οι οπαδοί του Μητσοτάκη. Οι διακηρύξεις του Μίκη Θεοδωράκη – αν εξαιρέσουμε το ζήτημα της χούντας – ποτέ δεν απείχαν πάρα πολύ απ’ αυτά που σήμερα κραυγάζουν οι χρυσαυγίτες. Η εποχή είναι Ιούνιος του 1994. Λίγους μήνες μετά το εμπάργκο του Παπανδρέου στα Σκόπια (απόφαση που οδήγησε την Ελλάδα στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο), το Μουντιάλ έχει ξεκινήσει και η πορεία της αποτυχίας της Εθνικής Ελλάδος τροφοδοτεί συνεχώς το εθνικιστικό αίσθημα. Λίγο πριν το πρώτο κρούσμα της «Κρίσης των Ιμίων», απ’ όλες τις μπάντες της πολιτικής, της ενημέρωσης και της κουλτούρας εξαπολύονται κραυγές εθνικιστικού περιεχομένου.

Στην έρευνά του με τίτλο «Ο Φαλλός του Έθνους» (26/6/1994), ο Ιός εντοπίζει τα χαρακτηριστικά με τα οποία εκδηλώνεται ο διάχυτος εθνικισμός, τους τρόπους με τους οποίους διαπλέκεται με τον μισογυνισμό και την ομοφοβία και πώς διαβάλλει ακόμα και τις «προοδευτικές» πτυχές της κοινωνίας. Όπως λέει και στο εξώφυλλο, «στα μυαλά των θερμοκέφαλων, το έθνος το δικό μας είναι γένους αρσενικού. Τα υπόλοιπα έχουν θηλυκά χαρακτηριστικά και αξίζουν την τύχη που επιφυλάσσουν οι νταβραντισμένοι στις γυναίκες.»
.

—

.

Στα μυαλά των θερμοκέφαλων, το έθνος το δικό μας είναι γένους αρσενικού.
Τα υπόλοιπα έχουν θηλυκά χαρακτηριστικά κι αξίζουν την τύχη που επιφυλάσσουν οι νταβραντισμένοι στις γυναίκες…

.

Ο ΦΑΛΛΟΣ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ

.

Βιασμοί μέχρι θανάτου με ταυτόχρονη χρήση των εθνικών συμβόλων ως εργαλεία βασανισμού περιλάμβανε η απειλή που εκτοξεύτηκε πρόσφατα κατά της ανθρωπολόγου Καρακασίδου. Ο τρόπος του συνετισμού της αναφερόταν ρητά στο κείμενο που της στάλθηκε: «Θα αισθανθείς πώς γαμάνε οι Έλληνες τους προδότες της φυλής», κραύγαζε ο επίδοξος δολοφόνος στην ανυπόγραφη επιστολή του. Ακραίο παραλήρημα ανώνυμου φασιστοειδούς; Προφανώς, αλλά μέσα σε μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα όπου τα πάσης φύσεως «εθνικά αντριλίκια» δίνουν και παίρνουν, όχι μόνο ανεξέλεγκτα αλλά και εντελώς ασχολίαστα.

.

(Ακόμη και ο πλανητάρχης είναι ύποπτος για ιδιότητες θηλυκές, 
όταν δεν συμβαδίζει  με τα εθνικά συμφέροντα.)

.

ΕΘΝΙΚΕΣ ΕΠΙΔΟΣΕΙΣ

Στην αφίσα της «Οικολογικής Ένωσης» για τις ευρωεκλογές, ο Δ. Βεργής δάνεισε στο γνωστό αρχαίο αγαλματίδιο το βλέμμα του, δανείστηκε από αυτό τον υπερμεγέθη του φαλλό, τοποθέτησε στην άκρη του φαλλού τη σημαία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και διατράνωσε οικολογικά: «Έλληνα, δείξε με την ψήφο σου ποιος είσαι». «Οι Έλληνες πηδάνε καλά», είχε εξάλλου αποφανθεί αρκετούς μήνες
προηγουμένως και ο εκδότης του «Κλικ» σε εθνικώς υπερήφανο κείμενό του, όπου, διερευνώντας τις διαφορές μεταξύ ξένων και Ελλήνων, ανέφερε ότι ενώ «ο Αμερικανός και ο Γερμανός τη δέρνει τη γυναίκα του με μανία», εδώ, στην Ελλάδα, «πέφτει χαστούκι συγκεκριμένο με στόχο και αιτία» («Κλικ», τ.75, Ιούλιος 1993).

.
                 (Οικολογικό μάρκετινγκ απο τον Δ. Βεργή)

.

Εδώ και αρκετό καιρό, κάθε «ανθελληνική» κίνηση απαντιέται από ένα ευρύτατο φάσμα επωνύμων και ανωνύμων με την ίδια ακριβώς μέθοδο, μια μέθοδο που θα ήταν αδιανόητη πριν από μερικά μόλις χρόνια. Πράγματι, η αρνητική στάση των συμμάχων προς τα ελληνικά ζητήματα, τα επιζήμια σχόλια για την Ελλάδα στον ξένο Τύπο ή η εθνικώς ασύμφορη δήλωση κάποιου ξένου πολιτικού προσφέρουν συνεχείς αφορμές για απίστευτα ξεσπάσματα ενός εθνικόφρονα τσαμπουκά, στον οποίο οι Έλληνες μετατρέπονται φαντασιωτικά σε επιβήτορες των ισχυρότερων – πλην όμως θηλυκών ή / και θηλυπρεπών – Άλλων, που τόλμησαν να θίξουν τα εθνικά τους δίκαια. Οι ρητοί υπαινιγμοί για την ύποπτη σεξουαλικότητα των εχθρών του έθνους και η ταύτισή τους με ένα έτοιμο προς διείσδυση θηλυκό σώμα συνιστούν πλέον καθημερινή πρακτική, τμήμα εντέλει του τρέχοντος πολιτικού λόγου.

.

(Ήθος και ύφος από τον εκσυγχρονιστή Λυκαβητό)

Σταχυολογούμε από τα πάμπολλα διαθέσιμα παραδείγματα:

• «Μποϊκοτάζ σε ολλανδικά και ιταλικά προϊόντα. Εξαιρούνται τα έμψυχα γένους θηλυκού» (Καθημερινή, 26.2.1992) «Ανθελληνικές δηλώσεις του Δανού (εννοεί τον Γιένσεν) για τη Μακεδονία μας. Η γοργόνα της Κοπεγχάγης μας τηv έφερε» (Ελεύθερη Ώρα, 14.1.1993)
• «Έμαθαν πως …μαστε, πλάκωσε κι ο Μπερίσα!» (αφίσα του Λυκαβητού, Ιούλιος 1993).
• Αλλά και σε εκκλησιαστικό συλλαλητήριο για τη Μακεδονία, η σφριγηλή εθνικοφροσύνη εικονογραφήθηκε πρόσφατα σε πανό, με τη βοήθεια ενός πελώριου φαλλού, ενώ στην πρωινή εκπομπή του Γ. Τράγκα οι εκάστοτε ανθέλληνες προπηλακίστηκαν επανειλημμένα ως ομοφυλόφιλοι με αδυναμία στις ζαρτιέρες…

.

(Με το πανό στο χέρι, εθνικά ευαίσθητοι μαθητές του Πειραιά 
παρακολουθούν την ομιλία του μητροπολίτη Καλλίνικου. 3.3.1994)

.

ΕΘΝΟΣ ΚΑΙ ΑΝΔΡΙΣΜΟΣ

Τι συνέβη άραγε και κάποιοι ανακάλυψαν ξαφνικά και επισείουν αδιάντροπα το λεκτικό ανδρισμό τους; Το φαινόμενο δεν είναι καινούριο και δεν είναι αποκλειστικά ελληνικό. Ανάλογες εξάρσεις παρατηρούνται συνηθέστατα σε περιόδους εθνικιστικών εξάψεων και πολέμων. Δεν πάει πολύς καιρός που οι αμερικανοί πιλότοι έγραφαν στις φαλόσχημες βόμβες που θα έριχναν στο Ιράκ συνθήματα, που αμφισβητούσαν τον ανδρισμό του Σαντάμ.

Η σύνδεση του εθνικισμού με τη ρητή υποτίμηση των γυναικών και την καταδίκη κάθε «παρεκκλίνουσας» σεξουαλικής συμπεριφοράς έχει προϊστορία δύο τουλάχιστον αιώνων. Οι ποικιλίες που παρουσιάζει το φαινόμενο στις διαφορετικές του εκδοχές στο χώρο και το χρόνο δεν ανατρέπει τη γενική αυτή επισήμανση. Είναι άλλωστε γνωστό ότι, καθώς ταυτόχρονα με τα σύγχρονα έθνη – κράτη διαμορφώθηκαν σταδιακά και τα στερεότυπα για τους (υγιείς) ρόλους των δύο φύλων, ο ανδρισμός ανέλαβε να εκπροσωπήσει συμβολικά την πρόοδο, το σφρίγος και τη δυναμική του θριαμβεύοντος έθνους, ενώ στη θηλυκότητα ανατέθηκε η συμβολική υπεράσπιση της παράδοσης, των προαιώνιων ριζών του έθνους, της παθητικότητας και της ακινησίας.

Η παγίωση των «φυσικών» αυτών χαρακτηριστικών των δυο φύλων δεν αφορά μόνο το συμβολικό επίπεδο. Αντιστοιχεί προφανώς σε συγκεκριμένες αντιλήψεις και πρακτικές για τους κοινωνικούς ρόλους των φύλων. Στα ιδεώδη του εθνικισμού η γυναίκα εξιδανικεύεται, ενώ, την ίδια ώρα, οι γυναίκες εγκλωβίζονται στον παραδοσιακό τους ρόλο. Εκείνες που ξεφεύγουν θεωρούνται ύποπτες για αχαλίνωτη σεξουαλικότητα που τις ωθεί να προδώσουν τον (εθνικό) προορισμό τους. Και είναι πασίγνωστος ο τρόμος της γυναικείας σεξουαλικότητας που μαρτυρούν οι αντρικές φαντασιώσεις για τις γυναίκες οι οποίες απαρνήθηκαν το ρόλο τους. Η εξιδανίκευση της μητρότητας και η ταυτόχρονη καταδίκη κάθε μη αναπαραγωγικής ερωτικής συμπεριφοράς, η ενοχοποίηση των γυναικών για τα δημογραφικά προβλήματα, η ανάθεση σε αυτές του ρόλου της «αδελφής του ελέους» αποτελούν μερικά μόνο από τα χαρακτηριστικά του εθνικιστικού λόγου για τις γυναίκες.

Συχνά, βέβαια, όπως έχει να μαρτυρήσει και η ελληνική ιστορία του 19ου και 20ού αιώνα, οι γυναίκες αποδέχθηκαν τις υποτιθέ­μενες φυσικές ιδιότητές τους προκειμένου να συμμετάσχουν και αυτές στο πολιτικό παιχνίδι της εποχής τους. Η ίδια στάση παρατηρείται σήμερα σε κινήματα γυναικών στη Γιουγκοσλαβία, αλλά μπορεί να ανιχνευτεί και στη «Διακήρυξη των γυναικών της Θεσσαλονίκης», που μοιράστηκε στο πρώτο μεγάλο συλλαλητήριο για τη Μακεδονία και θύμιζε γυναικεία κείμενα των αρχών του αιώνα. Την ίδια στιγμή, σε διάφορες μεριές του πλανήτη, οι ανερχόμενοι εθνικισμοί θέτουν και πάλι σε αμφισβήτηση τις κοινωνικές κατακτήσεις των γυναικών. Η Αλγερία, η Τουρκία, τα βαλκανικά κράτη, η Ρωσία, η Ινδία και το Ιράν αποτελούν ελάχιστο δείγμα της προβληματικής σχέσης των γυναικών με την κατά τόπους εθνικιστική αφύπνιση.
.

(Και τι θα τραγουδάνε άραγε στην προπαίδευση οι γυναίκες;)

.

ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΜΙΣΟΓΥΝΙΣΟΣ

Ο εθνικισμός ωστόσο, δεν σχετίζεται μόνο με τα φυλετικά στερεότυπα. Στον εθνικιστικό λόγο, το γυναικείο κορμί χρησιμοποιείται για να συμβολίσει την ίδιο τη θιγόμενη χώρα αλλά και τη χώρα του αντιπάλου, τροφοδοτώντας και πάλι μισογυνικές φαντασιώσεις.
«Ο βιασμός του Κουβέιτ» ήταν ο διόλου συμπτωματικός τίτλος ενός μπεστ-σέλερ που νομιμοποιούσε την επέμβαση στο Ιράκ. Καθώς, λοιπόν, η εθνική ταπείνωση βιώνεται ως βιασμός από τον αντίπαλο, το προφανές ζητούμενο είναι η πληρωμή του με το ίδιο νόμισμα. Η ξένη χώρα μετατρέπεται συμβολικά σε γυναικείο σώμα, τα αντίποινα πρέπει να τα γευτεί ο αντίπαλος εκεί που τον πονάει: στον τόπο του, στη μάνα του, την αδελφή του, την κόρη του. Ο γιουγκοσλαβικός εμφύλιος έχει να μαρτυρήσει πολλά για το βιασμό των γυναικών των αντιπάλων ως πολεμικό όπλο και μέσο ευτελισμού του (αρσενικού) εχθρού.

Στο μεταξύ, στην Ελλάδα, τα ανοιχτά εθνικά ζητήματα έχουν μια άνευ προηγουμένου έξαρση του μισογυνισμού σε όλο περίπου το φάσμα της πολιτικής και κοινωνικής ζωής. Από τα φασιστικά παραληρήματα έως τις πιο μεταμοντέρνες εκδοχές δημοσιογραφικού λόγου, το εθνικό νταηλίκι έχει σηκώσει κεφάλι με στόχο, βέβαια, κάποιους άλλους. Είναι, όμως, μόνο αυτοί που θίγονται από τους καθημερινούς φραστικούς λεονταρισμούς;

Δεν πάνε πολλές ημέρες που η πρωθυπουργός της Τουρκίας έκανε μια δήλωση που ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων. Ας θυμηθούμε ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα από τις αμιγώς πολιτικές αυτές αντιδράσεις:

• «Μας απειλεί το χανουμάκι», ήταν ο κύριος τίτλος της Αυριανής στις 9 Ιουνίου.
• «Τουρκάλες στα κρεβάτια μας», ήταν την ίδιο ημέρα το μότο που συνόδευε το λογότυπο της εφήμ. Ποντίκι, ενώ στην τελευταία σελίδα της δημοσιευόταν ολοσέλιδη φωτογραφία της Τ. Τσιλέρ με τη λεζάντα «Έλα με τοv… στώλο!».
• «Αϊ χάσου γιουσουφάκι» τιτλοφορούσε το κείμενό της για τις τουρκικές προκλήσεις η Νίνα Γουδέλη την ίδια ημέρα στην Απογευματινή.
• Ενώ, την επομένη, ο Ελεύθερος Τύπος αστειευόταν χαριτωμένα: «Κι η Ταvσού ξανθιά είναι, αλλά με…κάτι μυαλά vα! (με το συμπάθιο)».

Τα παραθέματα θα μπορούσαν εύκολα να πολλαπλασιαστούν. Σε μια περίοδο που η συζήτηση για την κοινωνική θέση των γυναικών έχει περιοριστεί στη θεσμική κατοχύρωση των δικαιωμάτων τους, κυρίως των πολιτικών, αποκρύπτεται επιμελώς η μαζική επιστροφή σε εκφράσεις του πιο μισογυνικού και γυναικοφοβικού συλλογικού ασυνείδητου, που θίγουν με τρόπο άμεσο τη θέση των γυναικών σε τούτη την κοινωνία. Το κλίμα αυτό ανιχνεύεται στα περισσότερα μέσα ενημέρωσης, στο στρατό και στα γήπεδα, αλλά δεν μοιάζει να προκαλεί την παραμικρή ανησυχία. Εξάλλου, αποσιωπάται για λόγους σεμνοτυφίας και θεωρείται περιθωριακό ώστε να απασχολήσει την επίσημη πολιτική. Κυρίως, όμως, συσχετίζεται με τα εθνικά ζητήματα και κερδίζει αυτόματα τη σχετική ασυλία…
.

(Οι πληγές τετρακοσίων χρόνων τουρκοκρατίας είναι ακόμη ανοικτές στον αθηναϊκό τύπο)

.

ΤΩΝ ΑΝΔΡΩΝ ΤΑ ΦΟΥΣΑΤΑ ΠΕΡΑΣΑΝ

Ο μισογυνισμός στο στρατό δεν είναι πρόσφατη υπόθεση. Και τα πασίγνωστα στρατιωτικά τραγουδάκια είχαν πάντοτε στο στόχαστρο τις γυναίκες. Μόνο που, τώρα, οι γυναίκες είναι συνηθέστατα ξένες και ο θριαμβεύων ανδρισμός εμφανίζεται εθνικά προσανατολισμένος. Στα σύγχρονα αυτά στιχουργήματα, οι έλληνες στρατιώτες αποβιβάζονται σε κάποιο χωριό γειτονικής χώρας, βιάζουν τις γυναίκες και αλλοιώνουν εθνολογικά τον πληθυσμό. Με τον τρόπο αυτό ταπεινώνουν αποτελεσματικά τον αντίπαλο, τον οποίο δεν χρειάζεται πλέον να αντιμετωπίσουν με τις κλασικές στρατιωτικές μεθόδους. Ας δούμε τέσσερις παραλλαγές ενός από τα πιο δημοφιλή σχετικά τραγουδάκια, που σημειώνει μεγάλη επιτυχία σε πάμπολλες μονάδες της επικράτειας:

«Μ’ αλεξίπτωτο πηδώ/
μεσ’ στο τούρκικο χωριό/
τις Τουρκάλες τις γαμώ/για
να λένε τα παιδιά/ οτι έχουν
έλληνα μπατζή μπαμπά».

Ιδού το ίδιο άσμα σε ελαφρά παραλλαγμένη μορφή:

«Μες στο τούρκικο χωριό/
μ’ αλεξίπτωτο πηδώ/ την
Τουρκάλα τη γαμώ/ κι έτσι
ολα τα παιδιά/ θα χουν Ελληνα
μπαμπά»

Στην τρίτη παραλλαγή, τα πράγματα γίνονται λίγο πιο σοβαρά, καθώς αυτή τη φορά η Τουρκάλα βρίσκεται μέσα στα όρια του ελληνικού κράτους.

«Εκεί πάνω στην Κομοτηνή/
είναι μια Τουρκάλα ζωντανή,/
τη γαμάμε,την πηδάμε./
και τους Τούρκους θα τους φάμε/».

Στην τέταρτη και τελευταία εκδοχή του τραγουδιού που καταφέραμε να αποθησαυρίσουμε, ο στρατιώτης ενημερώνει σχετικά τη μάνα που περιμένει αγωνιωδώς τα νέα του.

«Σου γράφω μάνα να σου πω/
πώς περνάω στο στρατό/
τώρα που χω στο πλευρό/
παλικάρι δόκιμο./ το πρωί
με την αυγή/ κάνουμε γυμναστική/
για να φτιάξουμε
κορμί/ Την Τουρκάλα τη
γαμώ/ και το αίμα της
ρουφώ./ Έτσι μάνα τα
περνώ/ τώρα που ‘μαι στο
στρατό»

.

ΕΛΛΗΝΕΣ ΝΑΖΙ / ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΟ OUTING

Στον ακραίο εθνικιστικό λόγο κυριαρχούν οι μιλιταριστικές αξίες. «Στρατός σημαίνει σιδερωμένη στολή και γυαλισμένες μπότες, στρατός σημαίνει ανδρισμός και πόλεμος», διακήρυσσε πρόσφατα ο θεωρητικός του χώρου Κ. Πλεύρης από τη φιλόξενη, για τις «ιστορικές» απόψεις του, συχνότητα του Tele-clty. Στη ναζιστική τάξη πραγμάτων που προσβλέπουν οι υπερεθνικιστές δεν υπάρχει χώρος για «εκφυλισμένους» παντός είδους, για «φεμινίστριες», «αλλογενείς», «κίναιδους» και φυσικά «προδότες».
Οι θέσεις τους είναι σαφείς: πάταξη του κοσμοπολιτισμού και των παραφυάδων αυτού, εκκαθάριση της κοινωνίας από τους «ανώμαλους» και τους «ξένους», επιστροφή στην Ελλάδα των ελλήνων χριστιανών, επιβολή στρατιωτικής πειθαρχίας παντού και ανελέητος πόλεμος κατά πάντων μέχρι την «απελευθέρωση όλων των αλύτρωτων πατρίδων μας».

«Οι πολιτικάντηδες κάνουν το παν για να ευνουχίσουν τον Στρατό», «Νέα πρόκληση από τον Βαλιανάτο που θέλει να μπαίνουν
στον Στρατό οι όμοιοί του με “φουστίτσες”!», διαβάζουμε τακτικότατα στο «Στόχο». Και η «Χρυσή Αυγή» μας εξηγεί ακόμα
περισσότερο για το ποιόν των «πρασινο-κοκκινο-μπλε εθνοπροδοτών»:

• «Ανορθόδοξοι ηδονιστές – κίναιδοι, παιδεραστές, οφθαλμολάγνοι κ.λπ. – έχουν περιληφθεί στις υπό κατασκευήν λίστες των κομμάτων. Απελευθερωμένοι, “ξεταμπούκωτοι”, έτοιμοι να δηλώσουν τις ανομολόγητες … ορέξεις τους. Πίσω τους, ένας συρφετός αφανών υποστηρικτών με την ίδια “έξη”. Ναι αναγνώστη, δεν πρόκειται περί υπερβολής, μέγα ποσοστό των μελλοντικών βουλευτών παρουσιάζει .. οπίσθια κλίση και ου μόνον» (προεκλογικό τεύχος, 17.9.1993).
• Η ατολμία του πολιτικού κόσμου να εξοντώσει τους «εχθρούς του ελληνισμού» οφείλεται στο γεγονός ότι αποτελείται από παρηκμασμένες «αδελφές»: «Από τους διασημότερους ομοφυλόφιλους οι Καραμανλής, Μητσοτάκης, Ανδρέας» («Στόχος»,8.11.1990).
• «Στα μαχαίρια είναι ο Γιωργάκης με τη σύζυγό του, γιατί αvτί αυτής προτιμά τον Βαλλιαvάτο…» (17.2.1993).
• Και για το «βουλγαρόριζο προδότη» Γ. Λιάνη, μαθαίνουμε ότι «πέρυσι ο ελέω κεράτων και εκλεκτός των Σκοπίων, πήγε ντυμένος τραβεστί στο μασκέ πάρτι που έκανε η ξαδελφούλα του (…). Όσοι τον είδαν είπαν πως ήταν φυσικότατος…».
• Για τον τέως υπουργό Εθνικής Άμυνας υπάρχει εξήγηση γιατί δεν σφάζει τους «Μογγόλους και τους Γυφτοσκοπιανούς»: «Δεν ξέρουμε -αν και υποψιαζόμαστε- ποιοι είναι οι λόγοι που ο Βαρβιτσιώτης πήρε σαν σύμβουλό του έναν διακηρυγμένο εχθρό μιας ελληνοτουρκικής συγκρούσεως, το έχει όμως στο αίμα του να διαλέγει πάvτα “συμβούλους” ειδικούς. Όταν, π.χ., ήταν υπουργός Παιδείας είχε προσλάβει κάποιον παιδεραστή».

Αλλά και άλλοι «εθνοπροδότες» υφίστανται τακτικό «άουτινγκ» από τις ναζιστικές φυλλάδες:

• «Η γνωστή για τις “ανωμαλίες” της Λιάνα Κανέλλη θα ”βραβευόταν” φέτος με το επαίσχυντο “βραβείο Ιπεκτσί”…» («Στόχος», 10.2.1993).
• Όταν κάποιοι έγραψαν σε αθηναϊκό τοίχο ότι «Ο Μεγαλέξανδρος ήταν αδελφή» -Μάρτιος 1993- τα πυρά, προφανώς, στράφηκαν εκ νέου κατά των «προδοτών ομοφυλοφίλων». «Υπερασπιζόμενος τα όσα έγραψε για τον κοσμοκράτορα μας Μεγαλέξανδρο η σπείρα των Δημητράδων, ο εραστής του Γιωργάκη Παπανδρέου, Γρηγόρης Βαλλιανάτος, παρουσίασε “πίνακα” όλων των διασήμων Ελλήνων στους οποίους απέδωσε τις δικές του ιδιότητες» (17.3.1993)

Όσο για τους εξωτερικούς μας εχθρούς, το ναζιστικό αντριλίκι των υπερεθνικιστών μας δεν μπορεί παρά να αποχαλινώνεται προς πολύ πιο βίαιες κατευθύνσεις από έναν απλό σεξιστικό υπαινιγμό.

Με τους «βαρβάρους, αλλόπιστους και αλλογενείς» δεν υπάρχουν και πολλά περιθώρια, άλλωστε η «βρωμιά» τους δεν επιτρέπει
τίποτα περισσότερο από το πέταγμά τους στον Καιάδα ή τη σφαγή τους μέχρις οριστικής εξολοθρεύσεως.
.

(Εθνική έξαρση χωρίς προφυλακτικό στον αγώνα με την Ουγγαρία)

.

Οι χανούμισες της κερκίδας

Ολόκληρη η Νέα Φιλαδέλφεια τραντάζεται από το τραγούδι. Ο σκοπός είναι γνώριμος, θυμίζει το παιδικό χριστουγεννιάτικο «Τρίγωνα – κάλαντα», αλλά το λόγια είναι παράξενα:

«Ήρθαμε, ήρθαμε από τη στεριά
Τις μάνες σας γαμάμε οθωμανικά».

Ο ανύποπτος περαστικός έξω οπό το στάδιο «Νίκος Γκούμας» είναι δύσκολο να αντιληφθεί τι ακριβώς συμβαίνει μέσα. Ποιοι είναι αυτοί οι οθωμανοί και ποιοι κινδυνεύουν να δουν βιασμένες τις μητέρες τους: Ο φύλακας του σταδίου σπεύδει να τον καθησυχάσει. Οι «τραγουδιστές» είναι οι οπαδοί της ΑΕΚ και το υποψήφια θύματά τους οι παίκτες του ΑΠΟΕΛ. Μάταια οι λιγοστοί κύπριοι φίλαθλοι επιχειρούν να αλλάξουν το κλίμα με το αδύναμο «Ελλάς – Ένωση». Οι φωνές τους πνίγονται από τους πολυάριθμους αντιπάλους τους.

Όσο κι αν προσπαθούν να μας πείσουν οι σχετικές ηθικολογούσες διαμαρτυρίες, η αισχρολογία στα γήπεδο δεν είναι φαινόμενο
τελευταίο. Έχουν περάσει τρεις δεκαετίες από τότε που φωναζόταν η περίφημη «καβάλα με τον Πρέκα». Η επιθετικότητα του φιλάθλου προς τον αντίπαλο διοχετεύεται πολύ εύκολο στη βρισιά. Η κερκίδα έχει τα χαρακτηριστικά μιας κλειστής αρσενικής κοινότητας που αναπαράγει κατά τρόπο σχεδόν φυσικό το σεξιστικό λόγο. Απλώς, χάρη στην τηλεόραση, οι «ήχοι» του γηπέδου εισβάλλουν πλέον στο σπίτι μας και αναστατώνουν τους ανυποψίαστους. Το μόνο καινούριο στοιχείο είναι ότι αυτή η συνθηματολογια συνδέεται τα τελευταίο χρόνιο όλο και περισσότερο με το περιρρέον εθνικιστικό κλίμα. Η φραστική βία και τα σκωπτικά ή χυδαiα υπονοούμενα στρέφονται όλο και περισσότερο σε ξένους, αλλόφυλους ή και εχθρούς.

Αν οι «αδελφοί» Κύπριοι έγιναν στόχος των ΑΕΚτζήδων, μπορεί κανείς να φανταστεί τι ακούγεται όταν οι ελληνικές ομάδες παίζουν
με τουρκικές ή ισραηλινές ή… Αλλά το πιο ενδιαφέρον είναι ότι αυτό τα συνθήματα ακούγονται κατά κύριο λόγο όταν παίζουν
ελληνικές ομάδες ανάμεσά τους. Η προέλευση της ομάδας (π.χ. από Κωνσταντινούπολη) είναι αρκετή για να της δώσει τη σχετική ταμπέλα. Ήδη από δεκαετίες, οι αντίπαλοι της ΑΕΚ την υποδέχονταν με το «Χανουμάκια θύματα/ κάvτε μας κουνήματα». Οι «Ενωσίτες» αποδέχονται την πρόκληση των ολυμπιακών και άδουν εν χορώ στο ρυθμό του «Είμαστε δυο, είμαστε τρεις»:

«Ευχαριστώ και το Θεό
που μ’έχει κάνει Οθωμανό
Ευχαριστώ την Παναγιά
που μ’έχει χάνει ψωλαρά,
για να γαμώ τον Πειραιά»

Το ίδιο συμβαίνει και με τις ομάδες της Θεσσαλονίκης, όταν δέχονται την επίθεση των Αθηναίων. Μόλις ακούν το πασίγνωστο
«Γαμιέται ο ΠΑΟΚ και η Βουλγαρία» δεν διστάζουν να απαντήσουν «Έτσι γαμάει η Βουλγαρία», ενώ στην ατάκα «Τούρκοι, Τούρκοι, τον παίρνετε τσιμπούκι», έχουν έτοιμο το «Οι Τούρκοι γαμάνε τις μάνες σας».

Κάποιος επιπόλαιος παρατηρητής μπορεί να παρασυρθεί από ορισμένα συνθήματα της εποχής (όπως το «Σκοπιανοί, Σκοπιανοι, της μαμάς σας το μουνί» που απευθύνουν οι οπαδοί των ομάδων του κέντρου στους μακεδόνες φιλάθλους) και να νομίσει ότι το εθνικιστικό πάθος τυφλώνει τόσο πολύ ώστε να αποδίδεται σε οποιονδήποτε αντίπαλο η ιδιότητα του «εχθρού». Όμως, οι ίδιοι οι οπαδοί των αθηναϊκών ομάδων είναι αυτοί που φωνάζουν «Πουτάνα, λεσβία, Μακεδονία». Ειδικά οι οπαδοί του Ολυμπιακού δεν διστάζουν να θίξουν τα ιερό και τα όσιο της φυλής, προκειμένου να «πικάρουν» τους ΠΑΟΚτζήδες: «Πουτάνα Βεργίνα, το Θρύλο μας προσκύνα».
Ο συνδυασμός μνήμης και ιστοριας παίρνει ακόμα ζωηρότερο χρώματα όταν αναφέρονται συγκεκριμένα περιστατικά:

«ΠΑΟΚ θυμήσου την Αλαμάνα,
εκεί που σας γαμήσαμε
το πούλμαν και τη μάνα».

Το επεισόδιο έγινε στο γνωστό μοτέλ του Αγίου Κωνσταντίνου αλλά μεταφέρθηκε ποιητική αδεία 50 χιλιόμετρο βορειότερα. Η φαντασιακή σεξουαλική δραστηριότητα δεν εξαντλείται μόνο στις μόνες των εχθρών. Περιλαμβάνει, όπως βλέπουμε, και
τα πούλμαν αλλά και την πόλη ολόκληρη και τα σύμβολά της:

«Αθήνα μου, πρωτεύουσα.
γαμώ την συμπρωτεύουσα.
Ακρόπολη, Λυκαβηττός,
γαμιέται ο Πύργος ο Λευκός
και ο Δικέφαλος Αετός».

(Αδεται και αυτό στο ρυθμό του τραγουδιού του Θεοδωράκη «Είμαστε δυο, είμαστε τρεις»).

Όταν ακούγονται αυτά τα συνθήματα, επικρατεί εκνευρισμός στις κερκίδες των επισήμων. Όλοι ποντάρουν στο γεγονός ότι η άρθρωση του πλήθους δεν είναι πολύ καλή και το μήνυμα δυσδιάκριτο. Ο ηχολήπτης της τηλεόρασης σπεύδει καλού κακού να κλείσει τα μικρόφωνα. Ο διαιτητής κάνει ότι δεν καταλαβαίνει, εκτός αν θίγεται προσωπικά ο ίδιος (δηλαδή η μάνα του). Σ’ αυτή την περίπτωση, μπορεί μέχρι και να διακόψει τον αγώνα.

Τον ίδιο κίνδυνο (διακοπή εις βάρος της ομάδας που φωνάζει) διατρέχει ο ΠΑΟΚ κάθε φορά που οι φίλαθλοί του τραγουδούν τον εθνικό ύμνο, διασκευασμένο κατάλληλα. Οι στίχοι της διασκευής δεν έχουν τίποτα το επιλήψιμο, αλλά η παραποίηση είναι πολύ αναγνωρίσιμη, και για τούτο δεν μπορεί να γίνει ανεκτή. Δεν είναι το ίδιο «φίλαθλη» η απάντηση που έχουν έτοιμη οι αντίπαλοι οπαδοί. Στον τελευταίο στίχο, εκεί που οι ΠΑΟΚτζήδες αvτi για «Χαίρε ω χαίρε ελευθεριά!» ψάλλουν «Παοκάρα σ’ αγαπώ!», ακούγεται η απέναντι κερκίδα να ακολουθεί την ίδια μουσική του Μαντζάρου αλλά με άλλο περιεχόμενο: «Της μαμάς σας το μουνί/».

Η λαϊκή έμπνευση δεν σταματά ούτε μπροστά στις ξένες γλώσσες. Ενσωματώνει κάθε χρήσιμο νέο όρο. Δεν μιλάμε μόνο για το παλιό «Πουτάνο, πουτάνο ιταλιάνο», με το οποίο υποδέχονται παραδοσιακά οι Έλληνες τους Ιταλούς φιλάθλους. Όσοι παροκολούθησαν τους τελικούς του πρωταθλήματος μπάσκετ μεταξύ ΠΑΟΚ και Ολυμπιακού, θα άκουσαν τους Πειραιώτες (αν δεν τραγούδησαν μαζί τους) να κραυγάζουν στο ρυθμό του «Ντιρλαντά»:

«Στα τελικά των πλέι οφ
λέμε στους Βούλγαρους φακ οφ».

Ακολουθούν άλλοι 41 στίχοι, έργο συλλογικής και γόνιμης φαντασίας…

.

(Ο Άρης κατατροπώνει τους θηλυκούς του αντιπάλους)

Απ’ τον Ιό της Ελευθεροτυπίας.
(26.6.1994)

Η παγκόσμια ημέρα της καριόλας που τα θελε ο κώλος της.

 

 

 

.
.

.
.
Θα σας πω μερικές από τις συνηθισμένες φράσεις και κουβέντες μεταξύ ανδροπαρεών κάθε φορά που περνάει από μπροστά τους μια ευπαρουσίαστη γυναίκα: Καριόλα, πόρνη, πουτάνα, μουνάρα, να σου σκίσω την πατάρα, πωπω τι κωλάρα είσαι εσύ.
Αυτές είναι οι μόνιμες επωδοί «θαυμασμού» προς το ωραίο φύλο από παντελώς άγνωστα της σερνικά. Αυτά λούζεται κάθε γυναίκα που η εμφάνιση της φτουράει. Στο δρόμο, μέρα, νύχτα, ένας ανελέητα ισοπεδωτικός σεξιστικός πόλεμος.
Και ενώ οι gay κάναν περήφανες παρελάσεις, η ξανθιά δασκάλα πρέπει να ντρέπεται που είναι γυναίκα. Και οι κακοποιημένες πρέπει να τη ρουφάν όλη την κακοποίηση στο σπίτι τους και να ντρέπονται που είναι θύματα.
Ενώ πύρινοι λόγοι εκτοξεύονται κατά του ρατσισμού, ο σεξισμός, η πιο οικουμενική μορφή ρατσισμού παραμένει στο απυρόβλητο από μεγάλα τμήματα της ένοχης κοινωνίας.
Πως θα ήταν δυνατόν να συμβαίνει το αντίθετο; Οι Έλληνες είναι σεξισταριά του κερατά.
Προέρχονται από κοινωνίες της προίκας, του εθίμου του ματωμένου σεντονιού της πρώτης νύχτας του γάμου, των αυστηρών ποινών κατά της γυναικείας μοιχείας, του συνοικεσίου που καταργούσε την ελεύθερη βούληση των γυναικών και μιας θρησκείας που θεωρούσε την Εύα πηγή της αμαρτίας και επέβαλε σεξουαλικό έλεγχο μέσω της προγαμιαίας αγαμίας.
Και αυτό δεν έχει αλλάξει δραματικά. Ο γάμος παραμένει σε πολλές περιπτώσεις μορφή θεσμοθετημένης δουλείας. Η γυναίκα παραμένει σε πολλές περιπτώσεις οικιακή δούλα και παιδομηχανή, αντικείμενο εκμετάλλευσης και καταπίεσης.
Οι ροές πληθυσμών από μισογυνικές κουλτούρες δεν βοήθησαν και ούτε ποτέ θα βοηθήσουν στην αντίληψη της ισότητας των φύλων.
Ο σεξισμός και η κάθε μορφής βία απέναντι στις γυναίκες είναι διάχυτος στην ελληνική κοινωνία: στη δουλειά, στο σπίτι, στο δρόμο, παντού οι γυναίκες είναι θύματα ενός στην καλύτερη περίπτωση ψυχολογικού πολέμου ο οποίος συγκαλύπτει από μια σαδιστική και διεστραμμένη ομερτά.
Η χυδαιοποίση της θηλυκότητας βρίσκεται παντού και σχεδόν πουθενά η υπεράσπιση του αυτόβουλου της γυναικείας σεξουαλικότητας και προσωπικότητας, αν εξαιρέσουμε κάτι ΜΚΟ και κάτι κρατικές υπηρεσίας που υπάρχουν για το φαίνεσθε.
Ακόμη θυμάμαι με αηδία τον «κορυφαίο» μυρ-εικαστικό Τσόκλη να λέει στον τηλεοπτικό αέρα που ο βιασμός γίνεται λόγω της πρόκλησης του θύματος.
Όλοι τα ξέρουμε, πολλοί τα κάνουμε, λίγοι μιλούνε. Και η εγκληματική οργάνωση των σεξιστών παραμένει όχι μόνο ελεύθερη αλλά και προκλητική όπως πάντα. Περισσότερο από πάντα:
Η κρίση, μάλιστα, πάλι αυτή η αναθεματισμένη κρίση ανέβασε την κακοποίηση στα ύψη: 47% πάνω η κακοποίηση των γυναικών σε αυτή τη χώρα της ανάπτυξης.
Ο άντρας βλέπετε,  ο άντρας ο σωστός, δεν έχει πλέον τα φράγκα για να ξενοπηδάει αντί λούσων, ούτε καν για να πηγαίνει στα κωλάδικα ή και στα μπουρδέλα.
Και ξεσπάει στη σύντροφο να της δείξει πόσο άντρας είναι λες και το υψωμένο χέρι είναι προέκταση του μαραζωμένου ανδρισμού του.
Παγκόσμια μέρα κατά της κακοποίησης σήμερα. Ένας λόγος παραπάνω για να φάνε περισσότερο ξύλο και βιασμό οι γυναίκες, μην τους μπουν και ιδέες.
Δεν είστε οι μόνες και είστε μόνες. Το μόνο που μπορείτε να κάνετε είναι να γίνεται νέες Λυσιστράτες.
Αφήστε τα αρχίδια άκληρα.
Στείρα όσο στείρα είναι η ψυχή τους.
Μην ξεγελάτε τον εαυτό σας: Δεν είναι αγάπη που δεν έχει τρόπος να εκφραστεί αυτό που σας κάνουν. Είναι μίσος. Πηχτό και μαύρο η κακοποίηση τους.
Μην τους δικαιώνετε με την καρτερικότητα σας. Δε θα αλλάξουν ποτέ.
Αντίθετα, θα κάνουν τα παιδιά σας σαν τα μούτρα τους.
Αποκλείστε τους. Απορρίψτε τους. Εγκαταλείψτε τους.
Και θα είστε μόνες. Απέναντι στις οικογένειες τους, στις γνωστές σας που θα έχουν κάτι πρόστυχο να πουν για τον αγώνα σας για την αξιοπρέπεια σας, στα αρχίδια της γειτονιάς που θα σας πουν πουτάνα. Έτσι κι αλλιώς, πουτάνα σας έλεγαν και πριν.
Όσο και να παλεύουν κάποιοι άντρες για να αλλάξει, τίποτε δεν πρόκειται να αλλάξει αν οι γυναίκες, η πηγή της ζωής, δεν πάρουν τη ζωή τους στα χέρια της.
Τέτοια μέρα που είναι, εύχομαι μονάχα καλή δύναμη κα καλή τύχη σε όσες τουλάχιστον το επιδίωξαν.
Στους αρκετούς σεξιστές συμπολίτες μου, να σταθώ με «ευαισθησία» στο πρόβλημά τους που εξάγουν στα πιο αδύναμα μυϊκά θηλυκά και να τους πω πως όσο και αν δείρουν, ανίκανοι θα παραμείνουν. Αν όχι σωματικά, τότε σίγουρα πνευματικά.
.
.
Του Πέτρου Αργυρίου 25/11/2013 (agriazwa.blogspot.com)
Π Η Γ Η