33 χρόνια αντάρτες

Η ιστορία αρχίζει πολλά χρόνια πίσω, κάπου στα 1944. Τότε που οι γερμανοί αποχωρούν από την Ελλάδα, καθώς το τέλος τού πολέμου και η συντριβή τού χιτλερισμού πλησιάζει. Μόνο που οι γερμανοί δεν αποχωρούν από όλη την Ελλάδα. Εντεκάμισυ χιλιάδες από δαύτους παραμένουν στην Κρήτη, υπό τις ευλογίες των Άγγλων. Βέβαια, ο αγγλικός λέων έχει φροντίσει να “τυλίξει” το λαϊκό κίνημα με τις συμφωνίες τού Λιβάνου (Μάιος 1944) και της Καζέρτας (Σεπτέμβριος 1944), ενώ παράλληλα μεθοδεύει και το οριστικό ξεδόντιασμα του αντάρτικου με τον σχεδιασμό τής συμφωνίας τής Βάρκιζας (12/2/1945), αλλά ξέρει πολύ καλά ότι οι κρητικοί είναι πολύ “κουζουλοί” για να συμμορφωθούν με τέτοιες συμφωνίες.

Έτσι, οι άγγλοι δεν διστάζουν να συνεργαστούν με τους γερμανούς στην Κρήτη, προκειμένου να ελέγξουν τους αντάρτες τού νησιού. Απόδειξη είναι το γεγονός ότι η συμφωνία τής Βάρκιζας δεν αναφέρει τίποτε για αφοπλισμό των κρητικών αντάρτικων μονάδων. Όπως απόδειξη συνιστά η αλληλογραφία μεταξύ αγγλικών και γερμανικών μονάδων του νησιού, οι οποίες συντονίζονται για να καταπνίξουν κάθε ανταρτική ενέργεια. Τελικά, οι κρητικοί αντάρτες κατεβαίνουν από τα βουνά, επιστρέφουν στα χωριά τους και το κεφάλαιο “αντίσταση” κλείνει για την Κρήτη δίχως τα ολοκαυτώματα που γνώρισαν ο Γράμμος και το Βίτσι. Έτσι, τον Μάιο του 1945, μια ολόκληρη εβδομάδα μετά την επίσημη παράδοση της Γερμανίας, οι άγγλοι φροντίζουν για την μεταφορά των γερμανών στρατιωτών στην -συνθηκολογημένη πια- πατρίδα τους. Εντεκάμισυ χιλιάδες γερμανοί φεύγουν από την Ελλάδα δίχως να ανοίξει ρουθούνι.

Γιώργος Τσομπανάκης και Σπύρος Μπλαζάκης, 33 χρόνια αντάρτες!

Όμως, η αστική εξουσία δεν θέλει ειρήνη. Θέλει να βγάλει από την μέση κάθε κομμουνιστή, κάθε αριστερό και, γενικώτερα, κάθε ένα που μπορεί να της δημιουργήσει πρόβλημα στο διαφέντεμα του τόπου. Έτσι, λοιπόν, δεν διστάζει να υποθάλψει την δημιουργία παραστρατιωτικών οργανώσεων, οι οποίες στρώνουν τους παλιούς ΕΑΜίτες στο κυνήγι. Η σημαντικώτερη από αυτές τις οργανώσεις τής Κρήτης είναι το “Σώμα Χωροφυλάκων Άνευ Θητείας”, το οποίο στήνει ο πρώην συνεργάτης των γερμανών και καραμπινάτος δωσίλογος Παύλος Γύπαρης, με την παρότρυνση και την ενίσχυση εκείνου του πανηλίθιου Σοφοκλή Βενιζέλου.

Σύμφωνα με την επίσημη κυβέρνηση, με την οποία συμφωνεί απολύτως και η εφημερίδα των Χανίων “Κήρυξ” (την οποία εκδίδει ένας φέρελπις πολιτικός ονόματι Κωνσταντίνος Μητσοτάκης), ο Γύπαρης επιτελεί “εθνοσωτήριο” έργο. Οι “γυπαραίοι”, με την κάλυψη των άγγλων, οργώνουν το νησί και σκοτώνουν αδιακρίτως όποιον αριστερό βρεθεί στο διάβα τους. Από το μένος τους δεν γλιτώνει ούτε ο ήρωας συνταγματάρχης Γιώργος Παπουτσάκης, ο οποίος βρίσκεται σε τιμητική αποστρατεία. Φυσικά, η δράση των παραστρατιωτικών εξωθεί τους παλιούς ΕΑΜίτες να ξαναπάρουν τα όπλα και να ξανανεβούν στα βουνά.

Δυο αντάρτες, που κρύβονται σαν τα ζουλάπια σε σπηλιές

Η τελευταία μεγάλη μάχη που έδωσαν αυτοί οι αντάρτες ήταν η μάχη τής Σαμαριάς, τον Ιούνιο του 1948, από την οποία επέζησαν καμμιά εκατοστή. Μέχρι τα τέλη Αυγούστου 1949, έχουν απομείνει καμμιά σαρανταριά, εγκλωβισμένοι στις Μαδάρες, στα Λευκά Όρη. Μέρα με την ημέρα λιγοστεύουν. Μέχρι τα τέλη τού 1950 έχουν μείνει 14, αλλά το κυνήγι τους συνεχίζεται. Το 1958 έχουν απομείνει 8. Απ’ αυτούς, οι 6 καταφέρνουν ένας-ένας να φύγουν κρυφά από την Κρήτη και συγκεντρώνονται στην Αθήνα. Το 1962 περνούν στην Ιταλία, απ’ όπου -με την βοήθεια ιταλών συντρόφων τους- φτάνουν μέχρι την Τασκένδη, όπου παραμένουν ως το 1976 οπότε επαναπατρίζονται.

Μετά την αναχώρηση των 6, στα βουνά παραμένουν οι δυο τελευταίοι αντάρτες, ο Γιώργος Τσομπανάκης και ο Σπύρος Μπλαζάκης τους οποίους κυνηγά λυσσαλέα το παρακράτος. Δυο αντάρτες, που κρύβονται σαν τα ζουλάπια σε σπηλιές, στάβλους, κατώγια σπιτιών. Ευτυχώς γι’ αυτούς, οι απλοί χωριάτες τούς ανοίγουν τα σπίτια τους, τους κρύβουν, τους ταΐζουν. Το παρακράτος έχει λυσσάξει. Το επίσημο κράτος τούς κηρύσσει καταζητούμενους. Όμως οι δυο πρώην μαχητές τού Δημοκρατικού Στρατού αντέχουν. Τα χρόνια περνούν. Η δημοκρατία καταλύεται από το πραξικόπημα των συνταγματαρχών. Η χώρα βυθίζεται σε επταετές σκοτάδι. Το ξημέρωμα, που έρχεται τον Ιούλιο του 1974, βρίσκει τους δυο αντάρτες να κρύβονται ακόμη στα βουνά. Εκείνο το βράδυ, το τελευταίο βράδυ τής χούντας, δίνουν την τελευταία τους μάχη με ένα απόσπασμα των ΤΕΑ και ξεφεύγουν για πολλοστή φορά.

Επί τέλους, το 1975 η δημοκρατία συγκινείται και αίρει την επίσημη δίωξη των δυο ανταρτών, αμνηστεύοντάς τους από όλα τα “εγκλήματα” που τους είχαν φορτώσει οι κυβερνήσεις Πλαστήρα-Παπάγου-Παπανδρέου-Στεφανόπουλου-Κανελλόπουλου. Επί τέλους, έφτασε η πολυπόθητη ώρα για τον Γιώργο Τσομπανάκη και τον Σπύρο Μπλαζάκη να κατεβούν από το βουνό, όπου ζούσαν από το 1942. Το δικό τους αντάρτικο είχε κρατήσει 33 ολόκληρα χρόνια…

Όταν οι δημοσιογράφοι τους ζήτησαν να αδειάσουν τους σάκους για να δουν τι είχαν μέσα, ανάμεσα στα ρούχα, βρήκαν μια ξυριστική μηχανή και μια κρέμα ενυδάτωσης για τον ήλιο. Την επόμενη ημέρα βρέθηκαν στην Αθήνα όπου κατέθεσαν ένα ματσάκι φασκομηλιάς και λίγα αγριολούλουδα από τα Λευκά Όρη, στο μνημείο των Ηρώων του Πολυτεχνείου. Ελεύθεροι πλέον ακολούθησαν ξεχωριστούς δρόμους. Ο Σπύρος Μπλαζάκης παντρεύτηκε και έμεινε στη Νέα Σμύρνη. Ο Γιώργος Τζομπανάκης παντρεύτηκε και αυτός, αλλά δεν έφυγε από την αγαπημένη του Κρήτη. Έμειναν για πάντα δύο καλοί και αγαπημένοι φίλοι.

Και οι δύο πέθαναν το 1996, με ένα μήνα διαφορά….

.

.

ΠΗΓΗ: http://teddygr.blogspot.gr/2012/09/33.html
και χρησιμοποίησα ένα μικρό μέρος και μερικές φωτογραφίες απο το άρθρο της μηχανής του χρόνου.

Μαλβίνα Κάραλη: Οι Μικροαστοί

«Κανείς δεν είναι πιο επικίνδυνος από αυτά τα ήσυχα, μειλίχια ανθρωπάκια, τους μικροαστούς», έγραφε το μακρινό 1995 η Μαλβίνα Κάραλη στο περιοδικό 01. Εκείνο το άρθρο με τίτλο «Βλέπει τσόντα ο Πρόεδρος;», μοιάζει σήμερα πιο επίκαιρο από ποτέ. Απολαύστε ένα απόσπασμά του.

.

«Αυτοί οι τύποι, οι μικροαστοί, δε σκέφτονται ποτέ τους να αυτοκτονήσουν γιατί η ζωή τους ανήκει στο Θεό, αλλά στην ουσία, επειδή δεν αποφασίζουν ούτε για τη ζωή τους, ούτε για το θάνατό τους. Είναι αμνήμονες εκεί που τους συμφέρει, αλλά οραματιζόμενοι το μέλλον δε ζουν ποτέ ένα παρόν της προκοπής.

Κάνουν μακροπρόθεσμα όνειρα που, κατά κανόνα, τα προφταίνει ο θάνατος. Χτίζουν ντουβάρια. Αγοράζουν οικοπεδάκια. Δεν ψάχνουν τσάντες, γιατί σπάνια ερωτεύονται και όπως όλοι οι βλάκες, ποτέ δε νιώθουν ανίσχυροι.

Τρέμουν τις υποχρεώσεις, αλλά τελικά παντρεύονται μια υπομονετικιά, αφού την πρήξαν επί χρόνια τόσο, που δε θέλει πια ούτε να τους χέσει. Κάνουν δύο μόγγολα, γιατί “ένα ίσον κανένα”. Ή τρία, αν τα δύο πρώτα είναι κορίτσια. Και βέβαια, τους αρέσουνε πολύ οι βιζιτούδες, τις οποίες πάντα ρωτάνε μετά το πήδημα: “Πώς ξέπεσες έτσι;”

Όχι, δεν έχουν αρκουδάκι οι μικροαστοί. Μόνο σκουπίδια. Σε τρόφιμα, σε ιδέες, σε τρόπο ζωής, σε πράξεις. Την ξέρω απέξω κι ανακατωτά την Αδελφότητα (…). Τρέμει μην πιαστεί κορόιδο και πάντα πιάνεται. Υπεκφεύγει. Στρεψοδικεί. Αναβάλλει. Υποκρίνεται. Ζητάει τα πάντα και δε δίνει τίποτα. Παριστάνει τη Δίκαιη. …

Αρνείται τα τεστ πατρότητας για να γλιτώσει τη Διατροφή και πάντα είναι από κοντά ένας μειλίχιος και τίμιος επαρχιακός δικηγοράκος, πρόθυμος να σπιλώσει την άπορη κακομοίρα.

Ο Μικροαστός δε θέλει μπλεξίματα. Γι’ αυτό δε μπορεί να είναι ποτέ επαναστάτης, άρα παλικάρι. Δεν είναι αντιπαθής σαν υπέρμετρος, είναι σιχαμένος σαν πλαγιοδρόμος. Νομίζει πως είναι διπλωμάτης και πως λύνει γόρδιους δεσμούς, στην ουσία όμως ξεμπερδεύει μόνο τον εαυτό του και τρελαίνει όλο τον κόσμο γύρω του.

Κανείς δεν είναι πιο επικίνδυνος από αυτά τα ήσυχα, μειλίχια ανθρωπάκια, τους μικροαστούς».

.

[Απόσπασμα από το άρθρο Βλέπει τσόντα ο Πρόεδρος; (Περιοδικό 01, 1995)]

.

ΠΗΓΗ: http://www.doctv.gr/page.aspx?itemID=SPG4412

Καταστροφή και γλώσσα, του Alfredo Bonanno

.

.

[μεταφραση: aixmi]

(…) Η δομή της κυριαρχίας, οι όροι της σύγκρουσης και η σύνθεση της εκμεταλλευόμενης τάξης έχουν αλλάξει σε τέτοιο βαθμό ώστε μια επιχείρηση όπως «η κατάληψη των Χειμερινών Ανακτόρων» με τη μαρξιστική έννοια ή μια απελευθέρωση από τα κάτω με την αναρχική έννοια έχουν γίνει εντελώς αδιανόητες. Αυτές οι δύο προσπάθειες είναι αντιθετικές, αλλά μοιράζονται την ιδέα της κατάληψης των μέσων παραγωγής και της παράδοσής τους στα χέρια των αντιπροσώπων της εκμεταλλευόμενης τάξης που θα οργανώσει την απελευθερωμένη κοινωνία. Τότε τί απομένει;

Αυτό που απομένει είναι η καταστροφική επίθεση… και αυτό είναι ένα πολύ διφορούμενο σημείο… Τί σημαίνει καταστροφή; Τί σημαίνει να καταστρέφεις έναν πυλώνα, όταν εκατό χιλιάδες, ίσως ένα εκατομμύριο από αυτούς είναι ακόμα όρθιοι; Ποιά είναι η σημασία της;

Νομίζω πως θα πρέπει να σκεφτούμε για λίγο, να κάνουμε ένα βήμα πίσω. Καθένας από μας έχει φτιάξει μια θετική και μια αρνητική αντίληψη της πραγματικότητας μέσα του. Ζούμε σε ένα πλαίσιο που λαμβάνουμε σαν πραγματικό (εκτός αν αποδεχόμαστε την ιδέα της πεταλούδας και του ονείρου), πραγματικό και θετικό, δηλαδή, αντίστοιχο με μια εποικοδομητική διάσταση προμηθευμένη με χαρακτηριστικά που εξελίσσονται με την πάροδο του χρόνου, και που ορίζουμε την εξέλιξη αυτή σαν ιστορία. Από την ομίχλη ενός υποθετικού αρνητικού σκοταδισμού, μεσαίωνα, έχουμε φτάσει στο σύγχρονο πολιτισμό. Τώρα υπάρχει η πενικιλίνη, και οι άνθρωποι δεν πεθαίνουν πλέον από την πανώλη ή ακόμη από την ελονοσία, τουλάχιστον εντός ορισμένων ορίων, δεδομένου ότι εξακολουθούν να υπάρχουν μέρη στον πλανήτη όπου οι άνθρωποι πεθαίνουν από αυτά τα πράγματα.

Έτσι, μέσα μας, δίνουμε μια θετική αξία στην εποικοδομητική διάσταση, δεδομένου ότι είμαστε ένας οργανισμός (ακόμη και από βιολογική άποψη) και φοβόμαστε το θάνατο σαν την ακραία ιδέα της καταστροφής. Νομίζουμε ότι η ζωή μας είναι μια συσσώρευση θετικών. Είμαστε μωρά, μεγαλώνουμε, γινόμαστε πιο δυνατοί, γινόμαστε ενήλικες, μετά ηλικιωμένοι, και μετά πεθαίνουμε. Το τελευταίο πάντα μετατίθεται στο μέλλον, αλλά κατά τη διάρκεια της ζωής μας θέλουμε μόνο να αποκτήσουμε… αναγνώριση (αλλά όχι ακίνητη περιουσία, δεδομένου ότι ως αναρχικοί και επαναστάτες δεν κατέχουμε ιδιοκτησία). Αλλά αυτό δεν είναι εκείνο που θέλουμε να κάνουμε. Από τη στιγμή που σκεφτόμαστε την ανάπτυξη και την απόκτηση ως θετικές, θεωρούμε την ποσότητα θετική. Με άλλα λόγια, αν ξέρουμε τρεις γλώσσες, θεωρούμε τους εαυτούς μας καλύτερους από κάποιον που ξέρει μόνο μία ή δύο. Δεν συνειδητοποιούμε ότι υπάρχει μια λειτουργιστική υπόθεση, μια υλιστική υπόθεση, σε όλα αυτά. Υπάρχουν υπολείμματα της παλιάς αυτής διαδικασίας του 18ου αιώνα η οποία νόμιζε ότι με την επιδίωξη αυτού που είναι χρήσιμο στο επιμέρους άτομο αυξάνεται συνολικά εκείνο που είναι χρήσιμο στην ανθρωπότητα. Αυτή είναι η πιο αισχρή ιδέα που είχε πολλές αρνητικές συνέπειες. Τί συμβαίνει όταν θεωρούμε την ποσότητα, την καθημερινή ποσότητα, σαν την ποιότητα της ζωής μας;

Στην αγωνιώδη επιθυμία να έχουμε κάτι στην κατοχή μας, έχουμε χάσει κάτι ώστε να είμαστε κάποιοι, έχουμε χάσει την ποιότητα του να είμαστε κάποιοι, και δεν είμαστε πλέον σε θέση να διακρίνουμε αυτή την πραγματικότητά μας, αυτό το πράγμα για το οποίο αξίζει τον κόπο να ζει κανείς.

Εδώ βρίσκεται ο λόγος που φοβόμαστε την καταστροφή: Πρώτον, διότι μας θυμίζει το θάνατο. Δεύτερον, διότι μας θυμίζει την άρνηση της λειτουργικότητας. Εκείνος που καταστρέφει δεν είναι λειτουργικός σε τίποτα

Δεν είναι, στην πραγματικότητα, αλήθεια — τουλάχιστον όχι εντελώς — ότι καταστρέφοντας έναν πυλώνα προκαλείται πραγματική ζημιά στα συμφέροντα της ENEL (η ιταλική ενεργειακή εταιρία). Δεν υπάρχει εξίσωση με την οποία «ένας λιγότερος πυλώνας» ισούται με «μια μεγαλύτερη ζημιά στην ENEL.» Μια απόλυτη σχέση αυτού του είδους δεν υπάρχει, και όποιος προσπαθεί να αποδείξει μια τέτοια εξίσωση λέει ανοησίες. Γιατί λοιπόν φοβόμαστε την καταστροφή; Φοβόμαστε κάτι μέσα μας, όχι κάτι έξω από μας. Μπορούμε να κατανοήσουμε την ποσότητα, την ανάπτυξη και την απόκτηση μέσω της λογικής. Μπορούμε να κατανοήσουμε την κριτική όλων αυτών μέσω της λογικής, που οδηγεί στην αδύναμη σκέψη που ανέφερα προηγουμένως, στην αβεβαιότητα, την αμφιβολία, κλπ. Δεν μπορούμε να κατανοήσουμε την καταστροφή μέσω της λογικής, διότι το να κατανοήσουμε την ιδέα της καταστροφής στην πιο ριζοσπαστική της έννοια, καθένας από μας θα έπρεπε να έχει μια αίσθηση αποστροφής για την προσβεβλημένη αξιοπρέπειά μας, προκειμένου να κατανοήσουμε τη σημασία της καταστροφής, ο καθένας μας θα έπρεπε να εμπλακεί σε προσωπικό επίπεδο.

Δεν μπορούμε να καταστρέψουμε κάτι αν δεν είμαστε πρόθυμοι να καταστρέψουμε τον εαυτό μας τη στιγμή που καταστρέφουμε αυτό το πράγμα. Κατά τη γνώμη μου, αυτή είναι η ιδέα της συμμετοχής στην καταστροφική πράξη. Μπορούμε να διαχωρίσουμε την άπληστη, εποικοδομητική πράξη από τον εαυτό μας και να πούμε: «Κοιτάξτε, έχω ένα σπίτι και μια βιβλιοθήκη 10.000 τόμων», αλλά δεν μπορούμε να διαχωρίσουμε την ιδέα της καταστροφής από τους εαυτούς μας. Με άλλα λόγια, μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τη γλώσσα για να αναδείξουμε την άπληστη ιδέα, το σπίτι, τα βιβλία, τον πολιτισμό, την ανάπτυξη, τις τρεις γλώσσες που έχουμε μάθει, αλλά δεν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τη γλώσσα για να διευκρινίσουμε το πρόβλημα της καταστροφής. Οι λέξεις μου δεν έχουν κανένα νόημα. Αυτός είναι ο λόγος που πέφτουν βροχή στα κεφάλια σας σαν να στερούνται νοήματος, διότι το να μιλάς για καταστροφή δεν έχει κανένα νόημα παρά μόνον μέσω μιας άλλου είδους γλώσσας. Αυτό το άλλο είδος γλώσσας… δεν αποτελείται απλώς από λέξεις, αλλά από αυτόν τον εξαιρετικά πολύπλοκο συνδυασμό που πραγματώνεται μεταξύ θεωρίας και πράξης. Η ολότητα του καθενός μας, της ανθρώπινης ύπαρξής μας, η βαθύτερη ουσία του σώματός μας και της σκέψης μας, είναι η συνύπαρξη θεωρίας και πράξης, όχι μόνο το ρίσκο, αλλά επίσης η επιθυμία, η ευχαρίστηση, η λαχτάρα να ζήσουμε τη ζωή μας ολοκληρωμένα, αυτό είναι μια διαφορετική γλώσσα. Και δεν είναι μια γλώσσα που μπορεί να ταξινομηθεί σε λέξεις…

…Η καταστροφή δεν είναι μια μεταφυσική ιδέα. H καταστροφή έγκειται στο να πας σε ένα μέρος και να καταστρέψεις κάτι, αλλά η διαδικασία που μπορεί να μας επιτρέψει να πραγματοποιήσουμε αυτή την ενέργεια είναι μια διαδικασία που πρέπει να μας εμπλέξει στο σύνολό μας, ως ολοκληρωμένες ανθρώπινες υπάρξεις, όπως οι άνδρες και οι γυναίκες είναι ικανοί να εκφράζουν τους εαυτούς τους με πληρότητα, όχι στο διαχωρισμό που θέλει να μας διακρίνει από αυτό που έχουμε αποκτήσει, από αυτό που γνωρίζουμε, από αυτό που κατέχουμε, όχι σε αυτό το διαχωρισμό, διότι η γλώσσα των λέξεων κυριαρχεί σε αυτό τον διαχωρισμό. Και αυτή είναι μια γλώσσα που υπαγορεύεται από την ορθολογικότητα αιώνων καταπίεσης, εν ολίγοις, την Καρτεσιανή γλώσσα εκείνων που κατασκευάζουν φυλακές, βασανιστήρια, ανακρίσεις· τη γλώσσα των ιερέων, των Φραγκισκανών, των Δομηνικανών που έστειλαν τον Τζορντάνο Μπρούνο στην πυρά στην Campo di Fiori. Όμως στην καταστροφή άλλη γλώσσα επικρατεί, στην καταστροφή άλλη γλώσσα είναι απαραίτητη.

Στην καταστροφή, η γλώσσα της γενναιοδωρίας, της απογύμνωσης, η γλώσσα του μύθου, του Διονύσου, ανθεί. Ο Διόνυσος είναι ο θεός της παραδοξότητας, ο θεός που έρχεται σαν κλέφτης μέσα στη νύχτα, που διεισδύει μέσα μας. Ο Διόνυσος είναι ο θεός των γυναικών, όχι των ανδρών. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι αυτή η ιδέα της καταστροφής είναι πιο κατανοητή στις γυναίκες παρά στους άνδρες που είναι πολύ πιο φοβισμένοι από τις γυναίκες.

Γιατί η ιδέα της καταστροφής συνδέεται με το Διόνυσο, το θεό που ήρθε μέσα στη νύχτα σαν κλέφτης, ο θεός που δεν είχε μέρος λατρείας αλλά ήταν ένας ξένος παντού και παντού διείσδυε στη λατρεία άλλων θεών; Επειδή η λατρεία του Διονύσου βασίζεται κυρίως στην καταστροφή, μάλιστα, στο σκίσιμο σε κομμάτια (σπαραγμός) του εχθρού. Το θύμα είναι διαμελισμένο, συντριμμένο, σπασμένο, και αυτή είναι η αποτελεσματική σημασία της καταστροφής, στην οποία βλέπουμε τη διονυσιακή συμμετοχή στην πρωτογενή πράξη της ριζικής καταστροφής του εχθρού στη βαθύτερη ρίζα της. Αυτό δεν έχει καμία σχέση με ποσοτική επίθεση.

Για πρώτη φορά, μπαίνουμε σε μια σειρά προβλημάτων που είναι διαφορετικά, που δεν έχουν καμία σχέση με την παραδοσιακή κριτική του κόμματος, του συνδικάτου, κλπ. Φυσικά, όταν μιλάμε για καταστροφή, δεδομένου ότι πρόκειται για ένα επικίνδυνο ναρκοπέδιο στο οποίο υπάρχουν πολλές αντιρρήσεις, η συζήτηση θα μπορούσε να συνεχιστεί επ’ άπειρον. Αυτός είναι ο λόγος που θέλω να τελειώσω λέγοντας ότι η ιδέα της καταστροφής είναι εκφράσιμη μέσα από το σύνολο του προσώπου που την πραγματώνει με πράξεις, και τη στιγμή που την πραγματώνει στην πράξη, είναι μια θεωρία, η δυνατότητα να γίνει κατανοητή από τους άλλους. Σε αντίθεση με την εποικοδομητική ιδέα, η οποία μπορεί να διαχωριστεί από αυτόν που την πραγματοποιεί, που μπορεί έπειτα να είναι πολύ καλός στο να μιλάει για τα προβλήματα που σχετίζονται με την κατασκευή, και ούτω καθεξής.

…Θέλω να γίνω πλήρως κατανοητός στο ότι δεν υπάρχει μόνο η γλώσσα των λέξεων που όλοι μας γνωρίζουμε, αλλά επίσης άλλες δυνατότητες για επικοινωνία. Θα μπορούσε να ειπωθεί ότι ο καθένας από μας έχει τη δική του γλώσσα. Γι’ αυτό, όταν καταλάβουμε τι είναι η καταστροφή, όταν αντιληφθούμε ότι δεν πρόκειται μόνο για σπάσιμο υπολογιστών, όταν γινόμαστε γνώστες του ότι αυτό είναι μόνο η παιχνιδιάρικη άποψη του προβλήματος, αλλά ότι υπάρχει κάτι άλλο που πρέπει να μελετήσουμε, κάτι που εμπλέκει εμάς προσωπικά στις βαθύτερες ρίζες μας, και ότι αυτό έχει την αρχική του ώθηση σε εκείνο το κομμάτι του εαυτού μας που αναφέρεται στην πληγωμένη αξιοπρέπεια που σίγουρα γνωρίζουμε, διότι αλλιώς δεν θα ήμασταν εδώ, δεν θα είμασταν καν ένας από τους συντρόφους, τότε κατέχουμε ήδη την καταστροφική γλώσσα, μπορούμε να αρχίσουμε να γινόμαστε καταστροφικοί.

Έχετε ποτέ αναρωτηθεί γιατί αηδιάζετε όταν βλέπετε ένα φασίστα; Είναι ένας άνθρωπος, όπως εσείς, όπως εγώ. Ή μάλλον, αφού οι φασίστες είναι μερικές φορές ακόμα και όμορφοι νέοι άνδρες και γυναίκες, γιατί σας κάνουν να αηδιάζετε; Γιατί η αστυνομία σας αηδιάζει; Επειδή είναι επικίνδυνοι; Γι’ αυτά που λένε; Όχι. Αυτό είναι κάτι που δεν είναι πλήρως κατανοητό. Όταν είμαι στη φυλακή, το χειρότερο πράγμα που συμβαίνει μπροστά στα μάτια μου είναι ο άνθρωπος με τη στολή. Γι’ αυτό κλείνω την πόρτα μου ώστε να αποφύγω να τους βλέπω, να αποφύγω να τους ακούω να μιλάνε. Μπορεί να λένε ακόμα έξυπνα πράγματα (πράγμα δύσκολο από μόνο του), αλλά υπάρχει κάτι που δεν μπορεί να κατανοηθεί, κάτι που αηδιάζει.

Όταν μιλάμε για το πρόβλημα της καταστροφής, υπάρχει επίσης η αντίρρηση ότι δεν είναι δυνατόν να γίνει διάκριση μεταξύ του βάνδαλου που σπάει τα πάντα και του επαναστάτη που επιτίθεται ύστερα από μια ακριβή διαδικασία συλλογισμού. Το πρόβλημα παραμένει και δεν είναι εύκολα εντοπίσιμο. Μια «αντικειμενική» διαφορά μεταξύ της καταστροφικής επαναστατικής πράξης και της πράξης βανδαλισμού δεν μπορεί να καθοριστεί, δίχως να υπεισέλθουμε σε ορισμένες πολύ μεγάλες δυσκολίες. Δεν μπορούμε να επιδιώξουμε μια «αντικειμενική» διαφορά που να μας καθησυχάζει μια για πάντα. Δεν μπορούμε να πούμε ότι σπάζοντας το βαν της αστυνομίας και καταστρέφοντας τον πυλώνα είναι επαναστατικές πράξεις από μόνες τους, ενώ μαλώνοντας στα γήπεδα είναι χουλιγκανισμός. Η γενναιοδωρία δεν αποτελεί αποφασιστικό παράγοντα για το πώς ένας αποφασίζει τη διάκριση μεταξύ χουλιγκανισμού και επαναστατικής πράξης. Αν ήταν, για ακόμη μια φορά η λειτουργιστική υπόθεση θα ήταν εκεί, ο στόχος που θα είχε επιτευχθεί θα καταλάμβανε εξ’ ολοκλήρου το χώρο του συλλογισμού. Αν νομίζουμε ότι με την καταστροφή ενός πυλώνα της ENEL, χτυπάμε την καρδιά του κράτους, τότε είμαστε πραγματικά χαμένοι στο διάστημα, ακόμη και αν ήταν εκατοντάδες πυλώνες. Δεν είναι η μαθηματική λογική που μετράει.

Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι η διαφορά που υπάρχει πρέπει να αναζητηθεί στην ατομική ωριμότητα των ανθρώπων που πραγματοποιούν αυτές τις πράξεις, στο τί αισθάνονται, τί επιθυμούν, και ακόμα τί είναι ικανοί να προβάλλουν πρακτικά, μετατρέποντας το όνειρο σε συγκεκριμένη δραστηριότητα.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι στο χούλιγκαν βρίσκει κανείς, και αντιτάσσεται, μια περίεργη συσσώρευση συναισθημάτων. Υπάρχει η γενναιοδωρία της πράξης, η άγνοια, η ανικανότητα του βάνδαλου να αντιληφθεί τα στοιχεία που καθορίζουν την πραγματικότητα που τον περιβάλλει. Αλλά υπάρχει επίσης μια αίσθηση εξέγερσης. Αυτό δεν σημαίνει ότι αυτή η εξέγερση βρίσκεται σε προτεραιότητα, δεδομένου ότι συχνά στο χούλιγκαν, επικρατεί το ένστικτο της αγέλης. Δεν είναι, στην ουσία, αλήθεια ότι εκείνοι που μαλώνουν μεταξύ τους στα γήπεδα εξεγείρονται ατομικά. Είναι σχεδόν πάντα συνταγμένοι μέσω διαδικασιών συγκέντρωσης, χρηματοδοτούμενες από διάφορους συλλόγους, συγκεντρωμένοι μέσω των δομών της ομάδας, συμβόλων, συνθημάτων, υπολειμμάτων παλαιών ιδεολογιών, κλπ.

Ο σύντροφος που δρα επιτιθέμενος σε μια δομή του εχθρού, ενώ δεν θέλει να κάνει χρήση της ταυτότητας ενός καθαρά «αντικειμενικού» σχεδίου, ξεκινά από διαφορετικά κίνητρα, από μια πιο σύνθετη κοινωνική ωρίμανση. Αν, στην ατομική σφαίρα, ο χούλιγκαν δεν ξέρει πώς να περνάει ευχάριστα την Κυριακή, ο σύντροφος, αντίθετα, εμπλέκει ολόκληρη την ύπαρξή του επιτιθέμενος σε ένα στόχο. Εισερχόμενος στην καταστροφική διάσταση έρχεται σε ρήξη με την επίμονη παράδοση της ποσοτικής διάστασης, την ανάπτυξη και τη θεσμοθέτηση της ζωής που έχει συνταχθεί από άλλους. Αυτή είναι η διαφορά.

Κατά τη γνώμη μου, το κλειδί της εξήγησης βρίσκεται στις συμπεριφορές που έχουν μια υποκειμενική σπουδαιότητα, δίχως τέτοιες συμπεριφορές να εγκαταλείπονται, έτσι, στον ατομισμό, στη στοιχειώδη κατάσταση των ξεχωριστών στοιχείων δίχως συνοχή μεταξύ τους. Και είναι προφανές ότι φοβόμαστε να αναγνωρίσουμε ότι είναι δυνατόν ένα μεμονωμένο κίνητρο να είναι ένα σημείο καμπής. Και φοβόμαστε διότι για εκατόν πενήντα χρόνια μας έχει επισημανθεί ότι δεν είναι απαραίτητο να ξεκινήσουμε από το άτομο, αλλά από την τάξη, από αντικειμενική ανάλυση, από την ιστορία, από τους εσωτερικούς μηχανισμούς της ιστορίας, από αυτό το πράγμα που ονομάζεται διαλεκτικός υλισμός. Δεν έχουμε απελευθερωθεί ακόμα από την κληρονομιά αυτή.

1996

Σημειώσεις: Κάτω από τον τίτλο Distruzione e linguaggio, το κείμενο αυτό πάρθηκε από μια σειρά τεσσάρων αυτο-διαχειριζόμενων ομιλιών που έλαβαν χώρα στη Σχολή Κοινωνιολογίας του Πανεπιστημίου La Sapienza στη Ρώμη από της 23 Φεβρουαρίου μέχρι και της 25 Μαρτίου 1996. Η σειρά των ομιλιών είχε τίτλο «Κυριαρχία και Εξέγερση στη Μετα-Βιομηχανική Κοινωνία: Εσωκλεισμένοι και Αποκλεισμένοι». Η μεταγραφή εμφανίστηκε για πρώτη φορά σε έντυπη μορφή στα Ιταλικά στο βιβλίο Dominio e rivolta (Κυριαρχία και Εξέγερση) από την Edizione Anarchismo, Κατάνια, Ιταλία, Δεκέμβριος 2000. Εμφανίστηκε για πρώτη φορά σε έντυπη μορφή στα Αγγλικά στο πρώτο (και μοναδικό μέχρι σήμερα) θέμα του Outsiders, δημοσιευμένο από τις Vagabond Publications (Όκλαντ) τον Ιανουάριο του 2009. Στα Ελληνικά κυκλοφορεί στο βιβλίο Κυριαρχία και Εξέγερση στη Μετα-Βιομηχανική Κοινωνία: Εσωκλεισμένοι και Αποκλεισμένοι από το Ελευθεριακό Ινστιτούτο Κοινωνικών Μελετών, Ιωάννινα, 2008.

ΠΗΓΗ: http://wp.me/plg1B-1es

Ο χρωματικός καμβάς της αιωνιότητας (αποτύπωση ασήμαντων σκέψεων)

Ούτε τάξεις, ούτε έθνη, μήτε θρησκείες, αλλά ούτε και κανένα άλλο καθεστώς που διαχωρίζει η δημιουργεί νέες μάζες. Μόνος προορισμός εκείνο το μέρος που όλοι θα είναι ελεύθεροι και θα πεθαίνουν για την ελευθερία όλων.

Το μέρος εκείνο που το φύλο δεν θα αποτελεί τίποτα περισσότερο από έναν όρο στα βιβλία της βιολογίας με σκοπό να προσδιορίζει τη διαίρεση των έμβιων όντων, ανάλογα με τα αναπαραγωγικά τους όργανα.

Εκεί που ο καθένας θα δημιουργεί ενστικτωδώς και ελεύθερος, η εργασία θα είναι συνώνυμο της δολοφονίας και ο ορισμός της “εξουσίας” θα υφίσταται μονο σαν ένας παλιός θρύλος που θα χάνεται στα βάθη των αιώνων και τις αφηγήσεις.

Και οι μάζες; Τη μάζα αφήστε τη στο χάος και την νομοτελειακή ανάδυση μέσω του τυχαίου…Το χάος θα φροντίσει να μετατρέψει οτι ο άνθρωπος καπηλεύτηκε, καταχράστηκε και μετέτρεψε σε σκουπίδι…σε κάτι νέο μα πάνω απ’ ολα ελεύθερο.

Και εκεί πρέπει να είμαστε και εμείς, συνεπείς στο ραντεβού μας.

Υ.Γ: Τα άστρα συγκρούονται για να ξαναγεννηθούν απο την αρχή. Όμως για όσο διαρκεί η αναγέννηση αυτή ένας μεθυστικός χορός, μία αδιάκοπη έκσταση χρωμάτων λαμβάνει χώρα στο σημείο…ένα συναισθησιακό supernova, η αλλιώς…ο χρωματικός καμβάς της αιωνιότητας…

————-————-————-

Για την ιστορία στην εικόνα απεικονίζεται το “Κράνος του Thor”.

Ηρωικό μέγεθος ακόμη και για ένα Νορβηγό Θεό, το Κράνος του Thor είναι περίπου 30 έτη φωτός από τη μια άκρη στην άλλη. Στην πραγματικότητα, το κράνος μοιάζει περισσότερο με μια διαστρική φυσαλίδα, που το φυσάει ένας δυνατός άνεμος.

Γνωστό ως αστέρι Wolf-Rayet, το κεντρικό αστέρι είναι ένας εξαιρετικά καυτός γίγαντας που πιθανόν είναι σε σουπερνόβα σε πρώιμη φάση. Καταλογογραφημένο ως NGC 2359, το νεφέλωμα απέχει περίπου 15.000 έτη φωτός μακριά στον αστερισμό Canis Major.

Η εικόνα, δημιουργημένη χρησιμοποιώντας ευρέους και στενού πεδίου φίλτρα, καταγράφει τις έντονες λεπτομέρειες των δομών του νεφελώματος. Το γαλαζοπράσινο χρώμα οφείλεται στην ισχυρή εκπομπή ατόμων οξυγόνου.

Άλφα Στερητικό

ΥΓ2: Ηλιοβασίλεμα…στον πλανήτη Άρη…….:

δυο χρόνια μετά… για την ανακατάληψη της Villa Amalias

Αναδημοσίευση από : slitzi.blogspot.gr

–το κείμενο το είχα γράψει πριν 1.5 χρόνο περίπου και τώρα απλά έκανα μερικές μικρο-αλλαγές.

(«Ιστορικό» info: Τέτοια ώρα, πριν 2 χρόνια ακριβώς, εκείνοι που σκόπευαν να ανακαταλάβουν τη Villa Amalias έκαναν τις τελευταίες τους «προετοιμασίες». Η Villa Amalias ήταν κατηλειμμένη από το 1990 μέχρι και τα μέσα-τέλη Δεκεμβρίου του 2012, όπου και έγινε εισβολή της αστυνομιας. Οι καταληψίες είχαν μπει στο άδειο και σχεδόν εγκαταλελειμμένο μέχρι τότε κτήριο, οργανώνοντας διάφορες ομάδες και εκδηλώσεις, ανακαινίζοντάς το, ενώ αρκετοί είχαν εγκατασταθεί εκεί μόνιμα. Τα ξημερώματα της Τετάρτης 9.1.2013, 20 μέρες περίπου μετά την εισβολή της αστυνομίας, 93 άτομα ανακατέλαβαν το κτήριο «ξεγλιστρώντας» από τους αστυνομικούς που το φυλούσαν, γνωρίζοντας πως προφανώς και θα συλληφθούν. Το Σάββατο 12.1 στην πορεία που είχε κανονιστεί ως αλληλεγγύη στους συλληφθέντες και τις καταλήψεις γενικότερα, συμμετείχαν πάνω από 10.000 άνθρωποι, οι οποίοι κατέληξαν έξω από τα δικαστήρια, την ώρα που αφήνονταν ελεύθεροι οι συλληφθέντες της Τετάρτης. Η φωτογραφία είναι μέσα από την κλούβα, λίγο μετά την σύλληψη, και είναι η καλύτερη φωτογραφία εδώ και καιρό.)

Το είχαμε αποφασίσει από το προηγούμενο απόγευμα.

Το βράδυ δεν κοιμήθηκα καθόλου.

Από τη μία ανυπομονούσα να έρθει το πρωί.

Από την άλλη σκεφτόμουν όλα όσα είχα ζήσει στη Villa.

Δεν μπορούσα να κοιμηθώ με τίποτα.

Κατά τις πέντε έφυγα και πήγα σπίτι της.

Θα πηγαίναμε μαζί το πρωί.

Άνοιξα με τα κλειδιά μου να μην την ξυπνήσω.

Ξάπλωσα δίπλα της.

την αγκάλιασα, τη φίλησα απαλά μην την ξυπνήσω αλλά και πάλι δεν μπορούσα να κοιμηθώ.

Θυμόμουν όσα είχαμε ζήσει στη Villa.

Εκεί τη γνώρισα.

Και το πρωί θα πηγαίναμε να την πάρουμε πίσω.

20 μέρες στα χέρια τους, δε γινόταν άλλο.

Το ήξερα ότι θα με έπιαναν.

Δε με πείραζε.

Ήταν 20 μέρες στα χέρια τους.

Δε γινόταν άλλο.

Δε σκεφτόμουν τη σύλληψη, την κράτηση, την ποινή.

Το μόνο που σκεφτόμουν, είναι αυτό που σκέφτηκα όταν με πιάσανε την πρώτη φορά.

Ότι κάποια στιγμή θα ξαναμπώ.

Αγνοώντας κάθε κόστος.

Κάποια στιγμή θα ξαναέμπαινα.

Και ξαναμπήκα.

Και ήταν και η A. μαζί μου.

Και άλλοι 91.

Θα υποτιμίσω τα συναισθήματά μου αν προσπαθήσω να τα γράψω στο χαρτί.

Τα συναισθήματά μου όταν πρωτοανοίξαμε την πόρτα.

Όταν ανεβήκαμε στην ταράτσα και ανοίξαμε το πανό.

Όταν έκανα την πρώτη μου βόλτα μετά από 20 μέρες στη Villa.

Και μετά μπήκαν αυτοί.

Το ξέραμε.

Το περιμέναμε.

Μας συνέλαβαν όλους.

Ποσώς μας ενδιέφερε.

Βγήκαμε έξω φωνάζοντας δυνατά και υψώνοντας τις γροθιές μας.

Το ένα μου χέρι κρατούσε το δικό της και το άλλο ήταν υψωμένο.

Νομίζω πως αυτή είναι η καλύτερη δυνατή χρήση των χεριών.

Στις κλούβες συνεχίζαμε να φωνάζουμε.

Και σιγά σιγά μαζεύτηκε κόσμος απ’ έξω.

Άρχισαν να φωνάζουν και αυτοί.

Φτάσαμε στη ΓΑΔΑ.

Μας χώρισαν άντρες από γυναίκες.

Μας χώρισαν.

Την ξαναείδα μετά από 3 μέρες στον ανακριτή.

Αυτή ήταν απέξω.

Την είχαν αφήσει ελεύθερη.

Εγώ τότε έμπαινα.

Πήγα να την αγκαλιάσω, αλλά με κράτησαν.

Μου χαμογέλασε.

Απ’ τα καλύτερα χαμόγελα που έχω δει.

Μπαίνω στον ανακριτή.

Μετά από λίγη ώρα, είμαι και εγώ ελεύθερος.

Ανοίγω την πόρτα των δικαστηρίων.

Αντικρίζω πολλές χιλιάδες κόσμου να τραντάζουν την περιοχή με τις φωνές τους.

Δακρύζω.

Την βλέπω λίγο πιο πέρα.

Ορμάω πάνω της.

Οι γλώσσες μας μπλέκονται.

Ξανακοιτάω στον κόσμο.

Είναι μέχρι όσο φτάνει το μάτι μου.

Δεν έχω ξανανιώσει έτσι.

Αρχίζω και εγώ να φωνάζω μαζί τους.

Την ξαναφιλάω.

Μένουμε εκεί για πολλές ώρες.

Μέχρι να απελευθερωθούν όλοι.

Αργά το βράδυ, γυρνάω σπίτι μου.

Προσπαθώ να συνειδητοποιήσω τα όσα είχα ζήσει.

Δεν μπορώ.

Πλημμυρίζω από συναισθήματα.

Χιλιάδες συναισθήματα.

Πάνω απ’ όλα όμως, ένα τεράστιο Σ’ ΑΓΑΠΩ.

Σ’ ΑΓΑΠΩ ελευθερία.

Σ’ ΑΓΑΠΩ A.

Σ’ ΑΓΑΠΩ σύντροφε.

Σ’ ΑΓΑΠΩ.

Είμαι πολύ κουρασμένος.

Ξαπλώνω και προσπαθώ να κοιμηθώ.

Μάταια.

Ξανασηκώνομαι.

Ανοίγω την τσάντα, παίρνω το μαύρο σπρέι, βγαίνω έξω και γεμίζω τους τοίχους:

ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΤΕΡΟ ΑΠ’ ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΛΙΑ.

-Canis Lupus

 

ΠΗΓΗ: https://mpalothia.wordpress.com/2015/01/09/%CE%B4%CF%85%CE%BF-%CF%87%CF%81%CF%8C%CE%BD%CE%B9%CE%B1-%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%AC-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%AC%CE%BB%CE%B7%CF%88%CE%B7-%CF%84/

Τα ΚΝΑΤ σε ανέκδοτες φωτογραφίες του 1980

Κανάλι

 

Αυτό το άρθρο περιέχει ανέκδοτες φωτογραφίες που έχω στο αρχείο μου και αναφέρονται στο μακρινό(;) 1980. Είναι μια πλήρης παρουσίαση μιας κατάστασης, συνηθισμένης τότε, όπου η ΚΝΕ ”κατέλαβε” το ΕΜΠ  ώστε να μην έχουν πρόσβαση οι φοιτητές, των άλλων παρατάξεων βέβαια, και ταυτόχρονα να δημιουργηθεί μια αντιπαλότητα μεταξύ ΚΝΕ και των άλλων ώστε να κρατήσει μακριά από τα «αριστερίστικα κόλπα” τον κόσμο που επηρεάζει. Είναι μια από τις γνωστές τακτικές που κατά καιρούς βλέπουμε από την ηγεσία της ΚΝΕ και του ΚΚΕ όταν αισθάνονται ότι χάνουν το πάνω χέρι και ότι το κίνημα τους προσπερνάει.

Είχα προβληματιστεί πολύ όταν μετά από χρόνια ξαναείδα αυτές τις φωτογραφίες. Από την μια είναι ιστορία του κινήματος από την άλλη ένα σοβαρό επιχείρημα για τους ανιστόρητους αντικομουνιστές. Από την μια είναι η συνέχεια των τραμπουκισμών στο Χημείο στις καταλήψεις του 1979 από την άλλη έχει ντοκουμέντα με «αριστερούς» που κρατούν λοστάρια, στο κέντρο της Αθήνας.

Τελικά…

View original post 774 more words

Για το χιουμοριστικό αμόκ με αφορμή τη σύλληψη Ξηρού

Το χιούμορ των αστείων και δη κάποιων που αυτοπροσδιορίζονται ως αναρχικοί, περιορίζεται μέχρι μια βαφή χρώματος μαλλιών η και ένα τηλεοπτικό τυπογραφικό λάθος. Ως γνήσιοι αστείοι αστοί εξάντλησαν όλο τους το ταλέντο που απέκτησαν κατα την επιτυχημένη τους μικροαστική γαλούχηση και μόλις δόθηκαν στην δημοσιότητα οι φωτογραφίες απο τον οπλισμό που βρέθηκε στην κατοχή του Ξηρού, ξαφνικά όλοι άρχισαν να σφυρίζουν κλέφτικα.

Δεν είναι πως δεν βγάζει το θέμα χιούμορ, αλλά εκτός του οτι το χιούμορ του βλάκα περιορίζεται μόνο στην ειρωνεία απο την άλλη είναι και τρομερά δύσκολο για κάποιον που είναι γνήσιος αστικός γόνος, το να ξεχωρίσει ένα κουκουνάρι απο μία χειροβομβίδα, τα κορδόνια απο τα καστόρινα μποτάκια του με το βραδύκαυστο φιτίλι, την AΝFO απο την τέφρα της γιαγιάς του, αλλά και ένα πιστόλι απο το hair dryer.

Άνθρωποι που μιλάνε για ένοπλους αγώνες και ανεβάζουν φωτογραφίες του Άρη δεν μπορούν να ξεχωρίσουν το καλασνικοφ απο την τρέσα του μαλλιού…το οποίο φριζάρουνε για να μεταβούν σε επαναστατικές χοροεσπερίδες ωστε να φωνάξουν “Ηρωες”..λίγο μετά τον Πάζη και λίγο πριν τα Σαικεντέλια.

Νεοέλληνες του κερατά, κάντε χιούμορ μεχρι θανάτου…αλλά στα πάντα. Κάντε χιούμορ σε όλα αν θέλετε να λαμβάνετε ως χιούμορ και όχι σαν κόμπλεξ. Κάποιος που κάνει υγιές χιούμορ πρέπει να αυτοσαρκάζεται, κάντε λοιπόν χιούμορ με την ιερότητα του αίματος σας. Τη μάνα σας τον πατέρα σας, για την κοιλιά σας για την καράφλα σας, για το οτι είστε ανίκανοι και το αίμα πηγαίνει στον πούτσο σας μονο και εφόσον χτυπήσετε τον/την σύντροφό σας, η και με το γεγονός οτι κάποιες έρχεστε σε οργασμό αφου πρώτα γαμήσετε τον αδόξαστο σε κάποιον άνθρωπο, πληρώνοντας για όλα τα κόμπλεξ που σας φόρτωσε η πατριαρχική κοινωνία.

Είναι εντελώς βλακώδες να ορθώνετε και να αναπαράγετε φτηνό χιούμορ και μάλιστα άλλων, με σκοπό να κρίνετε άλλους, ξερνώντας παράλληλα ενδιάμεσα και λίγο θεωρία συνωμοσίας….και όλα αυτά απο έναν εγκέφαλο που σταμάτησε να αναπτύσσεται πρόωρα. Γιατί που’στε σας έχω νέα…το σύστημα στα αρχίδια του αν είσαι δεξιος, αριστερός, αναρχικός, νεοαναρχικός, ολυμπιακός η Άρης….χαζός τον ενδιαφέρει να είσαι και εκεί έχει επέμβει. Σου παρέχει το δικαίωμα να λές και να πιστεύεις ΟΤΙ ΓΟΥΣΤΑΡΕΙΣ…όντας ανίκανος να το πράξεις.

Άλφα Στερητικό