Τσάρλς Μπουκόφσκι – Οι δεινόσαυροι, εμείς

oi-deinosauroi-emeis

.

γεννημένοι έτσι
να είμαστε έτσι
καθώς τα ασβεστωμένα πρόσωπα χαμογελούν
καθώς ο κ.Θάνατος γελά
καθώς οι ανελκυστήρες κόβονται
καθώς τα πολιτικά τοπία διαλύονται
καθώς το αγόρι στο σουπερμάρκετ έχει πτυχίο πανεπιστημίου
καθώς τα μολυσμένα ψάρια ξεστομίζουν τις μολυσμένες προσευχές τους
καθώς ο ήλιος κρύβεται

είμαστε
γεννημένοι έτσι
να είμαστε έτσι
με αυτούς τους προσεκτικά τρελούς πολέμους
με την όψη σπασμένων παραθύρων σε εργοστάσια να ατενίζουν το κενό
με μπαρ όπου οι θαμμόνες δεν μιλούν πλέον μεταξύ τους
με τσακωμούς που καταλήγουν σε πυροβολισμούς και μαχαιρώματα

γεννημένοι έτσι
με νοσοκομεία που είναι τόσο ακριβά που είναι φθηνότερο να πεθάνεις
με δικηγόρους που χρεώνουν τόσο ακριβά που είναι φθηνότερο να δηλώσεις ένοχος
σε μια χώρα όπου οι φυλακές είναι γεμάτες και τα τρελοκομεία κλειστά
σε έναν τόπο όπου οι μάζες ανυψώνουν ηλίθιους σε πλούσιους ήρωες

γεννημένοι μέσα σ’αυτό
περπατώντας και ζώντας μέσα σ’ αυτό
πεθαίνοντας λόγω αυτού
μένοντας άφωνοι λόγω αυτού
ευνουχισμένοι
έκλυτοι
αποκληρωμένοι
λόγω αυτού
εξαπατημένοι από αυτό
χρησιμοποιημένοι από αυτό
εξευτελισμένοι από αυτό
εξοργισμένοι και απηυδησμένοι από αυτό
βίαοι
απάνθρωποι
λόγω αυτού

η καρδιά έχει μελανιάσει
τα δάχτυλα πλησιάζουν το λαιμό
το όπλο
το μαχαίρι
τη βόμβα
τα δάχτυλα τείνουν προς έναν μη αποκρυνόμενο θεό

τα δάχτυλα πλησιάζουν το μπουκάλι
το χάπι
τη σκόνη

γεννημένοι σ’ αυτό το θλιβερό θανατικό
γεννημένοι με μια κυβέρνηση με 60 χρονών χρέος
που σύντομα δε θα είναι ικανή να αποπληρώσει τους τόκους αυτού του χρέους
και οι τράπεζες θα καούν
το χρήμα θα καταστεί άχρηστο
θα υπάρξουν φανερές και ατιμώρητες δολοφονίες στους δρόμους
θα υπάρξουν όπλα και περιπλανώμενοι όχλοι
η γη θα είναι άχρηστη
η τροφή θα γίνει μια φθίνουσα απόδοση
η πυρηνική ενέργεια θα έρθει στην κατοχή των πολλών
εκρήξεις θα σείουν ακατάπαυστα τη γη

ραδιενεργά ρομπότ θα κυνηγούν το ένα το άλλο
οι πλούσιοι και οι επίλεκτοι θα παρακολουθούν από τους διαστημικούς σταθμούς
η Κόλαση του Δάντη θα μοιάζει με παιδική χαρά

ο ήλιος θα κρυφτεί και θα είναι νύχτα παντού
τα δέντρα θα πεθάνουν
η βλάστηση όλη θα πεθάνει
ραδιενεργοί άνθρωποι θα τρώνε τη σάρκα ραδιενεργών ανθρώπων
η θάλασσα θα μολυνθεί
οι λίμνες και τα ποτάμια θα εξαφανιστούν
η βροχή θα είναι ο επόμενος χρυσός

σαπισμένα πτώματα ανθρώπων και ζώων θα ζέχνουν στο σκοτεινό άνεμο

οι λίγοι τελευταίοι επιζήσαντες θα μολυνθούν από νέες και φρικιαστικές ασθένειες
και οι διαστημικοί σταθμοί θα καταστραφούν από δολιοφθορές
την έλλειψη προμηθειών
το φυσικό φαινόμενο της φθοράς

και θα υπάρξει η πιο όμορφη σιγή από ποτέ

γεννημένη από αυτό

ο ήλιος ακόμα εκεί κρυμμένος

να περιμένει το επόμενο κεφάλαιο.
.

 

Καρδιά στο κλουβί – Τσάρλς Μπουκόφσκι

00017EJ4CT3XJTI4-C322.jpg

.

Καρδιά στο κλουβί – Τσάρλς Μπουκόφσκι

.
Φρενίτις στην αγορά.
Πόλεις καίγονται.
Ο κόσμος κλονίζεται και απαιτεί δημοκρατία.
Η δημοκρατία δεν αποδίδει.
Ο χριστιανισμός δεν αποδίδει.
Ούτε η αθεΐα.
Τίποτα δεν αποδίδει.
Εκτός από το όπλο
κι εκείνον που το εξουσιάζει.
Τίποτα δεν αλλάζει.
Οι αιώνες αλλάζουν
κι ο άνθρωπος παραμένει ο ίδιος.
Η αγάπη λυγίζει και διαλύεται.
Το μίσος είναι η μοναδική πραγματικότητα
στις ηπείρους.
Στις ηπείρους και στα δωμάτια δυο ανθρώπων.
Τίποτα δεν αποδίδει εκτός από το όπλο
κι εκείνον που το εξουσιάζει.
‘Ολα τ’ άλλα είναι θεωρίες.
Φρενίτις στην αγορά.
Πόλεις καίγονται για να ξαναχτιστούν.
Για να ξανακαούν.
Η δημοκρατία δεν αποδίδει.
Ο χριστιανισμός;
Μόνο το όπλο.
Υπάρχει μόνο το όπλο.
Κι αυτός που το εξουσιάζει.

Fabrizio De André / Εκείνο που δεν έχω…

12322480_10203733621899999_5239851317384776907_o.jpg
.
Εκείνο που δεν έχω είναι ένα άσπρο πουκάμισο,
εκείνο που δεν έχω είναι ένα μυστικό στην τράπεζα.
Εκείνο που δεν έχω είναι τα πιστόλια σου,
για να κατακτήσω τον ουρανό, για να κερδίσω τον ήλιο.
.
Εκείνο που δεν έχω είναι να την βγάλω καθαρή,
εκείνο που δεν έχω είναι αυτό που δεν μου λείπει.
Εκείνο που δεν έχω είναι τα λόγια σου
για να κερδίσω τον ουρανό, για να κατακτήσω τον ήλιο.
.
Εκείνο που δεν έχω είναι ένα ρολόι που να πηγαίνει μπροστά,
για να πηγαίνω γρηγορότερα από τον χρόνο και να είμαι σε κάποια απόσταση.
Εκείνο που δεν έχω είναι ένα σκουριασμένο τραίνο,
για να με μεταφέρει πίσω εκεί που ξεκίνησα.
.
Εκείνο που δεν έχω είναι ένα χρυσό δόντι.
Εκείνο που δεν έχω είναι ένα ωραίο δείπνο.
Εκείνο που δεν έχω είναι ένα μεγάλο λιβάδι
για να τρέξω πιο γρήγορα από την μελαγχολία.
.
Εκείνο που  δεν έχω είναι τα χέρια μου στο σώμα σου.
Εκείνο που δεν έχω είναι μια διεύθυνση στην τσέπη.
Εκείνο που δεν έχω είσαι εσύ με το μέρος μου.
Εκείνο που δεν έχω είναι να σε ξεγελάσω στο παιχνίδι.
.
Εκείνο που δεν έχω είναι ένα άσπρο πουκάμισο.
Εκείνο που δεν έχω είναι να την βγάλω καθαρή.
Εκείνο που δεν έχω είναι τα πιστόλια σου
για να κατακτήσω τον ουρανό, για να κερδίσω τον ήλιο.
.
Εκείνο που έχω είναι…»
.
.
 
.

Τα σκατά, Αντονέν Αρτώ

1948 ivry copy

.

Για να υπάρξεις είναι αρκετό να αφεθείς να είσαι,
αλλά για να ζήσεις πρέπει να είσαι κάποιος,
πρέπει να έχεις ένα ΚΟΚΑΛΟ,
να μη φοβάσαι να δείξεις το κόκκαλο,
και να διακινδυνεύσεις να χάσεις τη σάρκα.

Ο άνθρωπος από πάντα αγαπούσε περισσότερο τη σάρκα από τη γη των οστών.
Και τότε δεν υπήρχε παρά γη και ξυλεία από κόκαλα,
και αναγκάστηκε να κερδίσει τη σάρκα του,
δεν υπήρχε παρά σίδερο και φωτιά
κι από σκατά ούτε ίχνος,
κι ο άνθρωπος φοβήθηκε μήπως χάσει τα σκατά
ή μάλλον πεθύμησε τα σκατά
και γι’ αυτά θυσίασε το αίμα.

Για να έχει τα σκατά, τη σάρκα με λίγα λόγια,
και σιδερικά από κόκαλα
και όπου δεν είχε να κερδίσει το είναι
αλλά είχε μόνο να χάσει τη ζωή.
O reche modo
to edire
di za
tau dari
do padera coco
Εκεί ο άνθρωπος έκανε πίσω και το έβαλε στα πόδια.

Τότε τα θηρία τον έφαγαν.

Δεν υπήρξε βία, προσφέρθηκε μόνος του στο θηριώδες γεύμα.

Το βρήκε του γούστου του,
έμαθε κι αυτός να παριστάνει το θηρίο,
και να τρώει το ποντίκι με λεπτότητα.

Και από πού προέρχεται αυτή η ταπεινή αισχρότητα;
Από το ότι ο κόσμος δε μορφοποιήθηκε ακόμα
ή από το ότι ο κόσμος δεν έχει παρά μια μίζερη
ιδέα για το σύμπαν
και θέλει να την κρατήσει αιώνια,

προέρχεται από το ότι ο άνθρωπος μιαν ωραία μέρα
όρισε την ιδέα του κόσμου.
Δύο δρόμοι του προσφέρονταν:
κείνος του άπειρου εκτός,κείνος του έσχατου εντός.

Και διάλεξε το έσχατο εντός,
όπου δεν έχει παρά να συντρίβει το ποντίκι,
τη γλώσσα, τον πρωκτό, ή τη βάλανο.
Και ο θεός, ο θεός ο ίδιος κατάστρεψε την κίνηση.

Ο θεός λοιπόν είναι ένα είναι;

Αν είναι, είναι σκατά.
Αν δεν είναι ένα είναι, δεν είναι.
Δεν είναι λοιπόν,
αλλά δεν είναι με τον ίδιο τρόπο που το κενό προχωρά
με όλες του τις μορφές,
από τις οποίες η πιο τέλεια απεικόνισή του
είναι η παρέλαση μιας αμέτρητης στρατιάς
από μουνόψειρες.

Είστε τρελός κύριε Αρτώ,
και η Θεία Λειτουργία;

Εγώ ανυμνούμαι τη βάφτιση και τη λειτουργία.
Δεν υπάρχει ανθρώπινη πράξη που,
στο ερωτικό επίπεδο,
να είναι πιο βλαβερή από την κάθοδο
του αυτονομαζόμενου Ιησού Χριστού
στις άγιες τράπεζες.

Είναι δύσκολο να με πιστέψουν
και βλέπω ήδη το κοινό να σηκώνει τους ώμους του
αλλά ο λεγάμενος Χριστός
είναι εκείνος που μπροστά στο θέαμα
της μουνόψειρας του θεού
δέχτηκε να ζήσει χωρίς σώμα,
ενώ μια στρατιά από ανθρώπους,
αποκαθηλωμένοι από ένα σταυρό
όπου ο θεός από καιρό πίστευε πως τους είχε καρφωμένους,
επαναστάτησε,
και πάνοπλη από σίδερο,
από φωτιά και από κόκαλα,
προχωράει βρίζοντας τον Αόρατο
για να ξεμπερδέψει μια για πάντα

με την ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ..

.

*Από το βιβλίο “Για να τελειώνουμε με την υπόθεση του θεού”, Εκδόσεις “Αιγόκερως”, 1989 (β’ έκδοση) σελ. 24-27. Μετάφραση: Λυδία Κουβάτσου

.

013-antonin-artaud-theredlist

.

ΠΗΓΗ: https://tokoskino.wordpress.com/2013/07/12/%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%BF%CE%BD%CE%AD%CE%BD-%CE%B1%CF%81%CF%84%CF%8C-%CF%84%CE%B1-%CF%83%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%AC/

Παιχνίδια της γλώσσας – Δημήτρης Σολδάτος

slide_434806_5680992_free

Στην Ωραία Κοιμωμένη
που αν με ονειρευόταν
δεν θα την ξύπναγα ποτέ

.
Τ
ι περιμένεις να διαβάσεις σ’ ένα ποίημα;
Πες μου κι εγώ θα το γράψω
Μαγειρεύω καλά τις λέξεις όταν πεινάνε οι πράξεις
Δοκίμασε και θα δεις πόσο τυφλή είσαι στις γεύσεις
Η λέξη ΘΑΛΑΣΣΑ παραδείγματος χάριν
Κοίτα πόσο αλάτι κουβαλάει μέσα της
Για να μην σαπίζει το γαλάζιο
Και να νοστιμίζουν τα ναυάγια
Η λέξη ΕΡΩΤΑΣ εμπεριέχει πάντοτε μιαν απορία
Την προτιμώ απ’ την βεβαιότητα πως δεν μ’ αγαπάς
Απορία όμως σημαίνει και φτώχεια
Ποτέ δεν την εμπλούτισα που σ’ αγαπώ
Είδες πόσα παιχνίδια μπορεί να παίξει η γλώσσα;
.
Θέλεις να παίξουμε;
Θέλεις να κάνω εγώ το ρήμα
Κι εσύ να με κλείνεις μέσα στην αγκαλιά σου;
Δεν πειράζει που το «κλίνεις» γράφεται αλλιώς
Έτσι κι αλλιώς αν θέλουμε ν’ αγκαλιαστούμε
Πρέπει να υποπέσουμε σε λάθη
Έλα άνοιξε τα χέρια σου (σαν παρένθεση)
Κι εγώ θα κάνω σύμπτυξη στην λογική μου για να χωρέσω
«Για να χωρέσω»
Σαν να λέμε «για να ’χω» μια θέση «έσω»
Δηλαδή μέσα σου
Κι εκείνο το «ρ» που παρεμβάλλεται
Ανάμεσα στο «για να ’χω» και στο «έσω» τι θα το κάνουμε;
Αχ! Είδες;
Πάντα κάτι παρεμβάλλεται ανάμεσα σε σένα και σε μένα
Και δεν ξέρουμε τι να κάνουμε
.
Γι’ αυτό σου λέω
Άσε μ’ ανάμεσα στην ποίηση και στην ζωή
«Άσε μ’ ανάμεσα»
Για κοίτα!
Αυτή η φράση διαβάζεται κι ανάποδα
Σαν να υπονοεί πως καμιά φορά δεν ξέρουμε
Ποια είν’ η αρχή και ποιο το τέλος
Ούτε πού τελειώνει η ποίηση
Και πού αρχινά η ζωή
.
Ποίηση
Ζωή
Για δες!
Μόνο ένα γράμμα έχουνε κοινό
Αν το βρεις
Ίσως να καταλάβεις γιατί και στα δύο γνώρισα την ήττα
.
Για κοίτα πόσο άδειες είναι οι λέξεις όταν γεμίζουν από έρωτα!
.
.
Από το “Nobel λόγω ατεχνίας”

 

(ευχαριστώ πολύ την Βαλέριανα που μου το έμαθε!)

Αντώνης Δωριάδης – Σε αυτόν που τοποθετεί τις βόμβες στην πατρίδα μου

 

018_1_12

.

Αδερφέ μου
απόψε θα ξενυχτήσω παρακαλώντας τον τρελό θεό μου
μες απ’ τους καπνούς των τσιγάρων και τις άδειες
μποτίλιες
να μου στείλει για να σου πώ το πιο ερωτικό μου τραγούδι που ποτέ για καμμιά γυναίκα δεν είπα
γιατί καμιά γυναίκα ποτέ δεν ερωτεύτηκα περισότερο
απ’ τις δυο παλάμες σου, αδερφέ μου
στ’ ορκίζομαι
καμιά Άνοιξη, καμιά Ανατολή
κανένας ποιητής στους αιώνες
καμιά ηδονή δε με συνάρπασε τόσο
όσο τούτη η έκρηξη απ΄ τα χέρια σου
που σα μια απερίγραπτη εκσπερμάτωση
με συγκλόνισε όλον

 

ω, κι ο Ιησούς θα ζήλευε τις άγιες θαυματουργές σου
παλάμες

 

Καταστρέφω απο σήμερα όλα
τα άχρηστα βιβλία που μου ΄χαν επιβάλλει
όλους τους δίσκους μουσικής και ξένων γλωσσών
ξεχνάω κάθε φιλοσοφία και ηθική που μου δίδαξαν
κι έρχομαι πλάι σου
ταπεινός μαθητής υπηρέτης των προσταγών σου
ξαναμαθαίνοντας όλα τα πράγματα απο την Αρχή:

 

Την προέλευση του φωτός
Την ανάλυση των χρωμάτων
Την καταγωγή του ψωμιού
Του φιλιού
Της δικαιοσύνης.

 

Θα είναι μια πορεία κοπιαστκή αυτή που θα κάνουμε,
το ξέρω,
θα χαθούμε πολλές φορές ταξιδεύοντας
στον αστρικό μας κόσμο
μα η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
δεν κατακτιέται
παρά μόνο
θυσιάζοντας
τη σαρκα
το αίμα
την ψυχή
το είναι μας.

 

Γι αυτό εγώ
θαυμάζω περισσότερο
ΕΣΕΝΑ
που τοποθέτησες τούτη τη βόμβα
απο τον άλλο
που πάτησε
τη σελήνη
γιατί
είναι ευκολότερο
να κατακτήσεις
ένα πλανήτη
απο
την
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΣΟΥ

 

Και οφείλω να σου το πω, αδερφέ μου
δεν περιμένουμε ΚΑΜΙΑ ΒΟΗΘΕΙΑ
απο πουθενά
πουθενά
πουθ
ε
ν
α ….

 

ΜΟΝΟΙ
ΘΑ ΠΟΛΕΜΗΣΟΥΜΕ

 

η Ελευθερία
είναι υπόθεσή μας
ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ
όπως τα παπούτσια
τα γάντια
η οδοντοβουρτσά μας.

 

Ετσι λοιπόν
εγώ
μετά απο κάθε έκρηξη
θα πλένω τα χέρια σου με τριανταφυλλόνερο
απο τα δάκρυα των βασανισμένων
σαν ένα σκυλί θα σε κοιτάζω στα μάτια
και με το νεύμα σου μόνο θα καταλαβαίνω
γιατί εσύ, αδερφέ μου
δεν είσαι μαθημένος σε άχρηστα λόγια
μήτε σε συνθήματα πονηρά
γιατί
ΕΣΥ
ξέρεις
πως ΟΤΑΝ ΣΕ ΕΧΟΥΝΕ ΠΙΑΣΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΛΑΙΜΟ
είναι
τουλάχιστον
ΕΞΩΦΡΕΝΙΚΟ
για να μην πω
ΑΝΑΔΡΟ
ή
ΠΡΟΔΟΤΙΚΟ
να συνδιαλέγεσαι με τους ΔΗΜΙΟΥΣ ΣΟΥ
γιατί
ΕΣΥ
ΞΕΡΕΙΣ
πως ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ
καμια γλώσσα περισσότερο αποτελεσματική
απο αυτή
των ΕΚΡΗΞΕΩΝ
να, γιατί είμαι ερωτευμένος μαζί ΣΟΥ.
Κι άλλες βόμβες λοιπόν
κι άλλες ακόμα
παντού
Στις καρέκλες που κάθονται
Στο πιάτο που τρώνε
Στο ποτήρι που πίνουν νερό
Στο κρεβάτι καθώς κοιμούνται
Στα αμαρτωλά τους σεντόνια
Γεμάτα ακαθαρσίες και σπέρματα
Και αίματα παρθένων παιδιών
Ως μες στο κεφάλι τους
Που σαν ένα αραχνιασμένο παλαιοπωλείο
Να τιναχτεί στον αέρα.

 

Θα τις γεμίσω
εγώ ο ίδιος
ξεριζώνοντας
τα νύχια
τα νεύρα
τα νεφρά
τα πλεμόνια μου
συπληρώνοντάς τες με την εκρηχτική ύλη
του πνεύματος μου
που σαν μια ακατάπαυστη αιμορραγία
με πλημμύρισε όλον
απο Μίσος
Οργή
και
Εκδίκηση.

 

Κι άλλες βόμβες λοιπόν
Ν’ανθίσει τούτος ο τόπος σαν ένα Ανοιξιάτικο
περιβόλι
Σαν μια ανυπέρβλητη νύχτα ερωτική του Μαγιού
Γιατί μια τέτοια νύχτα θα διαλέξουμε, αδερφέ μου
Βαδίζοντας αργά
κοπιαστικά
υπομονετικά
ώσπου να φτάσουμε ως τη ΜΗΤΡΑ
ΕΚΕΙ
Θα τοποθετήσουμε την πιο υπέχοχη βόμβα μας
Που σαν ένας ασύγκριτος μοναδικός ΦΑΛΛΟΣ
Θα εκτοξεύσει
Το σπέρμα
της ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ
Γιατί
ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
Είναι
Πάνω απο όλα
Η ΣΥΝΟΥΣΙΑ
Του καταπιεσμένου
Που
Μες απ’ τα δάκρυα
Και τα αίματα
Θα γεννήσει
Σαν ένα τραγούδι κυκλώπειο
Την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.

 

Για μια τέτοια Επανάσταση θέλω να σου μιλήσω σήμερα, αδερφέ μου
Για μια επανάσταση που με καμμιά προηγούμενη δε συγκρίνεται :

 

στρατός παντοδύναμος απ’ όλους Αυτούς όσους χάθηκαν άδικα μες τις μάχες της καθημερινότητας Αυτούς με τα μεγάλα μάτια των φυλακισμένων και τα ακρωτηριασμένα μέλη των βασανισμένων Όσοι εξοντώθηκαν στους σφαγιασμούς των ονείρων και θυσιάστηκαν στους τόπους των εργασιών Όσοι έζησαν μια ζωή με το σιδερένιο αστέρι του καταδικασμένου στο στήθος Όλοι οι εξευτελισμένοι απο την ανέχεια και οι απαγχονισμένοι απ’ την απελπισία Όσοι οι προδομένοι και όσοι οι νικημένοι Όσοι περιμένουν τρέμοντας άγρυπνοι ένα χτύπο στην πόρτα απο το Δήμιο με την όψη Αστυνομικού Ιδιοκτήτη ή Δικαστή Όσοι πνίγηκαν απο τις φτυσιές και συντρίφτηκαν απο το αδίστακτο δίκαιο της Κοιλιάς Όσων οι όρχεις θρυμματίστηκαν και τα αιδοία των κοριτσιών πολτοποιήθηκαν απο το σιδερένιο πέλμα της Τυφλής Εξουσίας

 

Πιασμένοι χέρι με χέρι στην κεντρική μεγάλη Πλατεία
Το ρύζι βροχή και τα κουφέτα βουνό
Για τους αιώνιους Γάμους της αποκαταστημένης
Δικαιοσύνης

 

Τότε κι οι Δειλοί οι Πονηροί οι Προδότες κι οι Ψεύτες άλλο δρόμο σωτηρίας μη έχοντας στους υπονόμους θα
κρυφτούν στους βόθρους και στα σκουπίδια και σε έντομα βρωμερά θα μεταμορφωθούν σε ποντικούς και σκουλίκια

 

και με ανθρώπινη λαλιά για τα άνομα έργα τους θα απολογηθούν Και τόση θα είναι η ντροπή τους και το βάρος του δάκρυου που οι πολυκατοικίες θα σκύψουν απο ντροπή στα υπόγεια Και στρατώνες αίθουσες παλατιών τράπεζες υπουργεία και δημόσια μέγαρα θα καταρρεύσουν απο φόβο Και έλεος θα ζητήσουν και συγνώμη απο τους τόπους βασανισμών εξορίες εργοστάσια τάφους και αζήτητα πτώματα στα νεκροτομεία Και θα αποφλοιωθούν όλοι οι τοίχοι

 

που πάνω τους χαράχτηκαν γράμματα και συνθήματα σαν αυτά : ΕΙΡΗΝΗ – ΑΓΑΠΗ – ΨΩΜΙ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Κι όπου έτρεξε αίμα σταγόνα σταγόνα θα περισυλλεχτεί και με σεβασμό και κατάνυξη πάνω σε φύλλα καθάριου χρυσού θα εναποτεθεί κι όλες οι πράξεις θα ξαναζυγιστούν μια μια μες στα διάπλατα μάτια του μικρού παιδιού Κι η πληρωμή θα δοθεί επί Δικαίων κι Αδίκων Ενώ τα τυπογραφεία νυχτοήμερα θα εργάζονται κι όγκοι τόννοι το χαρτί και σαν άμμος

 

της θάλασσας τα τυπογραφικά στοιχεία για να αποδοθεί όλο το Δίκαιο σε αυτούς που το στερήθηκαν αιώνες.

 

Κι η ιστορία θα ξαναγραφτεί
απο το Άλφα
ως το Ωμέγα.

 

Και τότε θα μπορούμε να εισέλθουμε στην Ακρόπολη
αδερφέ μου
Και μέσα της να φυλάξουμε σαν αιώνιες Διαθήκες
Τη βόμβα σου
Δίπλα στα ματωμένα όνειρα ολων Αυτών
ΤΩΝ ΑΝΩΝΥΜΩΝ ΜΑΡΤΥΡΩΝ
ΤΩΝ ΑΜΕΤΡΗΤΩΝ ΑΝΩΝΥΜΩΝ ΜΑΡΤΥΡΩΝ
ΠΟΥ ΓΚΡΕΜΙΣΤΗΚΑΝ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΑΝΥΨΗΛΕΣ
ΣΚΑΛΩΣΙΕΣ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ……

 

Στους Αιώνες των Αιώνων

 

Παρίσι 1969
ΑΝΤΩΝΗΣ ΔΩΡΙΑΔΗΣ

.

 

.

newego_LARGE_t_1101_54339952

Σκόρπια αποφθέγματα του Louis Scutenaire

Louis Scutenaire

.

Γράφω για τους ίδιους λόγους που άλλοι άνθρωποι βανδαλίζουν γραμματοκιβώτια, πυροβολούν μπάτσους, σκοτώνουν τα αφεντικά τους, καταστρέφουν την κοινωνική τάξη. Γιατί κάτι με ενοχλεί: μια αηδία, μια επιθυμία.

Η πλήρης κατανόηση της μαλακίας που έχουν οι ειλικρινείς άνθρωποι είναι εκπληκτική.

Θέλω να κάνω όσο το δυνατόν λιγότερες από τις βρωμοδουλειές μου ανθρώπινα.

Το μέλλον υπάρχει μόνο στο παρόν.

Υπάρχουν άνθρωποι τους οποίους εκτιμώ τόσο λίγο, που θα ήταν άχρηστο να πώ κάτι γι αυτούς, μιας και δε θα μπορούσε να γίνει χειρότερο.

Οι άνθρωποι έχουν επινοήσει εκατομμύρια θεών, για να κρύψουν την ίδια τη δύναμή τους, την οποία φοβούνται, από τους εαυτούς τους.

’λλος ένας λόγος που οι άνθρωποι επινόησαν τους θεούς είναι για να παρηγορηθούν πως η μιζέρια τους είναι σταλμένη από κάποια ανώτερη δύναμη.

Κάθε φορά που πεθαίνει κάποιος, είναι διαφορετικά.

Ας μη ξεχνάμε ότι οι αφέντες μας έχουν τις ψυχές δούλων.

Τα δημόσια πρόσωπα είναι αυτοί που βγήκαν απ’ τη σκιά για να βουτήξουν στα σκατά.

Δεν έχω άλλο στόχο από την απόλυτη απελευθέρωση κάθε τί ζωντανού. Τίποτα δεν είναι ζωντανό.

Η ζωή θα είναι ωραία όταν η δουλειά γίνει μια απόλαυση που θα μπορεί να δοκιμάσει ο καθένας.

Κοιμάσαι για τα αφεντικά.

Να φωνάζεις “Ζήτω η ζωή”, ενώ είσαι αλυσσοδεμένος σε ένα φλεγόμενο σπίτι, είναι σαν να φωνάζεις “Ζήτω το παγωτό”. Μπορείς πάντως να φωνάξεις ούτως ή άλλως. Ποιός ξέρει τι μπορεί να συμβεί;

Δεν είναι φρόνιμο να μένεις πιστός σε φίλους που δεν είναι πιστοί στον εαυτό τους.

Η δικαιοσύνη περιλαμβάνει επίσης την καταδίκη του δικαστή.

Όταν ήμουν νέος, τα εργατικά ατυχήματα ήταν τόσο συχνά στη χώρα μου που όταν περνούσε μια νεκροφόρα ακολοθούμενη από κηδεία, κανείς δε ρώταγε “Ποιός πέθανε;” αλλά μάλλον, με ένα είδος μαύρου χιούμορ: “Από που τον βγάλανε;”, εννοώντας “τί δουλειά έκανε όταν σκοτώθηκε;”. Και, λες κι αυτοί οι θάνατοι δεν ήταν ήδη αρκετοί, στις απεργίες ερχόταν ολόκληρος ο στρατός για να πυροβολήσει τους εργάτες. Θυμάμαι μια διαδήλωση που πήγαινα, καθισμένος στους ώμους του Meme Diablot. Οι στρατιώτες άρχισαν να πυροβολούν, κι εμείς πέσαμε στο έδαφος και συρθήκαμε τριακόσια μέτρα με τις κοιλιές μας. Ακριβώς δίπλα μου ήταν ένας μεγάλος άνδρας με βελούδινο σακάκι, ο Victor Pintat, που ούρλιαζε με έναν εξεγερτικό ενθουσιασμό και χόρευε καθώς σερνόταν.

Δέχομαι τα πάντα εκτός από αυτά που με κρατούν σε μια κατάσταση εξυπηρέτησής μου.

Αυτό που εξοργίζει τους γείτονες, κινεί την περιέργια των παιδιών τους.

Το δυστυχές, για την εκπαίδευση των παιδιών, είναι ότι οι αναμνήσεις των πολέμων γράφονται από αυτούς που δε σκοτώθηκαν στον πόλεμο.

Τα αφεντικά είναι σκατά που έχουν εξουσία, οι υπήκοοι τα κάνουν σκατά όταν έχουν εξουσία.

Προλετάριοι όλων των χωρών, δεν έχω καμία συμβουλή για σας.

Ένας τσατισμένος μπάτσος μυρίζει, ακόμα χειρότερα από έναν κανονικό.

Δώσε την υπεραξία σου στους φτωχούς, ώστε να τα πάρουν από αυτούς οι πλούσιοι, και γιάτρεψε τους λεπρούς, ώστε να μπορέσουν να επιστρέψουν στο εργοστάσιο.

Louis : 9 στις 10 φορές έχω δίκιο.
Lorraine: Τί κρίμα που συνήθως υπάρχουν 10 φορές.

Ο αδερφός μου είπε μια μέρα σε δυο παντρεμένους καθολικούς νέους που γνώριζε: “Ώ, εσείς, που σήμερα κολυμπάτε στην ευλογία του θεού και των ανθρώπων! Τι κρίμα! η θρησκεία και οι νόμοι δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να κρύβουν την ανηθικότητα και το έγκλημα!”

Το αρχαιότερο επάγγελμα του κόσμου είναι δυστυχώς αυτό του ιεροκύρηκα.

Δεν πρέπει να θέλουμε να πάρουμε τα αγαθά που έχουν οι πλούσιοι, αλλά να τα κάνουμε να αηδιάζουν και τους ίδιους ακόμα.

Παραείμαι φιλόδοξος για να έχω μια φιλοδοξία.

Να μεγαλώνεις και να χαλαρώνεις τα δεσμά σου, είναι το αντίθετο από το να τα σπάς.

Να αυτοκτονήσεις; Μα, αυτό δεν κάνεις μια ζωή;

Καλός εργάτης σημαίνει ένα φτωχό και βαρετό κορόιδο.

Είναι προτιμότερο να ρίξεις μια μπουνιά στο πρόσωπο ενός πλούσιου παρά να του ρίξεις μια μούτζα.

Η ύπαρξη των χριστιανών αποδεικνύει την ανυπαρξία του θεού.

Το ότι κάποιοι άνθρωποι δεν έχουν δουλειά είναι δυσάρεστο μόνο και μόνο επειδή οι υπόλοιποι έχουν.

Αφού ολοκλήρωσα τα αριστουργήματά μου, προσηλυτίστηκα στην τεμπελιά.

Οι δούλοι συνήθιζαν να κλαίν πάνω απ’ τα πτώματα των αφεντών τους μόνο όταν φοβούνταν για τους νέους αφέντες.

Το μόνο έπος που με συγκινεί είναι αυτό της συμμορίας Μπονό.

Μισώ τη δουλειά τόσο πολύ, που δεν μπορώ καν να ζητήσω από άλλους να την κάνουν.

Ας κάνουμε μια εκδρομή να εξερευνήσουμε τις κοινοτυπίες.

Μη ξεχάσεις να μου διαβάσεις την στήλη των κηδειών. Πάντα με ευχαριστούσαν οι ειδήσεις.

Καταλήγω να βαριέμαι μαζί σου μόνο και μόνο για να ξεγελάσω τη δική μου βαρεμάρα.

Τα πάντα είναι υποθετικά. Ακόμη κι αυτό.

Η κλοπή και η κληρονομιά, αυτές είναι οι δυο πηγές του πλούτου.

.

[Μετάφραση στα αγγλικα έγινε από τον αμερικανό σύντροφο Jordan Levinson την πρωτοχρονιά του 2005 για το σάιτ Live Free Or Buy Trying! ]

.

scutenaire

Ο Louis Scutenaire (1905-1987) ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση ποιητή. Μετά από σπουδές εγκληματολογίας, εργάστηκε για λίγα χρόνια ως δικηγόρος πριν τα παρατήσει για μια κατώτατη θέση κρατικού λειτουργού. Υπήρξε κεντρική φιγούρα του βελγικού σουρρεαλισμού -συνεισέφερε στη “Σουρρεαλιστική Επιθεώρηση”, ενώ δημοσίευε και δικά του ποιήματα, κυρίως αφορισμούς και μαύρο χιούμορ. Γρήγορα θα αντιταχθεί στην βαθμιαία εμπορευματοποίηση του σουρρεαλισμού, αλλά και στη χαζοχαρούμενη συμπάθεια των δυτικών διαννοουμένων για τη σταλινική Σοβιετική Ένωση, προσχωρώντας στον αναρχικό χώρο, και διατηρώντας μέχρι τέλους την σαρκαστική καχυποψία του απέναντι σε κάθε εξουσία και αυθεντία.

Ø

ΠΗΓΗ: http://rioters.espivblogs.net/

Ηλίας Πετρόπουλος, από το “Ποτέ και Τίποτα”

exofyllo

.

Σκέβρωσα από το γράψιμο
και απ’ την αβάσταχτη μελαγχολία
που με καταδιώκει από το ’44
Στα δεκάχρονα από το θάνατό σου
αλησμόνητε Άρη Αλεξάνδρου
σηκώθηκα και πήγα στο Thiais
το μακρινό παριζιάνικο νεκροταφείο
για να προσκυνήσω τον τάφο σου,
Άρη, αξέχαστε φίλε
και δεν είδα μήτε φυλλαράκι
πάνω στην πλάκα που σκεπάζει το φέρετρό σου
γιατί κανείς
κανείς δεν θυμήθηκε την μαύρη ημερομηνία.
Και τώρα πια, αυτά τα κωλόπαιδα
οι φοιτητές μας
δεν ξέρουν ούτε το όνομά σου
ούτε τα βιβλία σου.
Άρη μου, ποιοι σ’ έχουν μισήσει πιο πολύ:
οι κομμουνιστές ή η μπουρζουαρζία;

(Ηλίας Πετρόπουλος, Ποτέ και Τίποτα)

.

exofyllo

Ø

Ο μικρός βομβιστής

Athens-Christmas

Μου ‘παν έλα να φάμε ναζί
Αντίφα δράση ως την άκρη της γης
Κι εγώ γυρίζω απόψε για να τους βρω
Τα πόδια τους να σπάσω μ’ ένα λοστό

κρακ – κρακ – κρακ — κρααακ
κρακ – κρακ – κρακ — κρααακ

Μες στη νύχτα γαμώ το Χριστό
Τι βόμβα να τους βάλω που’ μαι φτωχό
Φέρνω τα γκάζια μου που τόσο αγαπώ
Στην πόρτα θα τους βάλω μηχανισμό

μπαμ – μπαμ – μπαμ — μπαααμ
μπαμ – μπαμ – μπαμ — μπαααμ

Μες στη νύχτα φασίστες θρηνούν
Για τα γραφεία τους που ψάχνουν να βρουν
Με τη φωτιά κρυμμένη μες στην καρδιά
Τη σβάστιγκα θα καίμε παντοτινά

αντιφά – φα – φα — φααα
αντιφά – φα – φα — φααα

.

ΠΗΓΗ: Κρυμμένα Indymedia!