Αποσπάσματα – Renzo Novatore

.

ΚΡΑΥΓΗ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ

.

Όμως, εφόσον ο Σωκράτης κι ο Χριστός με τους παράλογους θανάτους τους έπρεπε να υπομείνουν φριχτά βασανιστήρια, δεν θα ‘ταν επόμενο όλες οι επαναστάσεις που έγιναν στ’ όνομά τους να είναι εξ’ ίσου αιμοσταγείς και παράλογες; Η νίκη του χριστιανισμού επί του αξιοζήλευτου παγανισμού, η εγκατάσταση των δημοκρατιών, οι κατακτήσεις των αυτοκρατοριών, οι φιλελεύθερες, συνταγματικές, ή απόλυτες μοναρχίες και δημοκρατίες – δεν ήταν όλα συνέπειες των χειμάρρων αίματος του πολέμου και της επανάστασης;- Ο βίαιος παλμός όλων των επαναστάσεων που ξέσπασαν στο όνομα αρχαίων φαντασμάτων για να εγκαθιδρύσουν νέα φαντάσματα…

Τι αξία θα μπορούσαν να έχουν αυτά τα φαντάσματα για μένα, έναν εικονοκλάστη, έναν εικονομάχο, καταστροφέα των ειδώλων παλαιών και νέων; Και τι όφελος θα μπορούσε ο θρίαμβος του χριστιανισμού να έχει για μένα που είμαι ο κατ’ εξοχήν αντί-χριστός; Ή μήπως θα ‘πρεπε να με νοιάζουν οι δημοκρατίες, μοναρχίες και όλων των ειδών κοινωνίες που με αποδέχονται μόνο σαν έναν «χριστιανό», έναν «υπήκοο», έναν «πολίτη», ένα «μέλος» τους, κ.λ.π. κ.λ.π. …;

Όλες οι μορφές κοινωνίας έχουν συστήματα για έναν και μόνο σκοπό: την ισοπέδωση! Και κάθε μορφή κοινωνίας θεωρεί τον εαυτό της την τέλεια. Και είναι αυτό το νομοτελειακό δόγμα που εμποδίζει τους πιο ανήσυχους να εξεγερθούν και ν αρνηθούν να γονατίσουν μπροστά στον νέο θεό- κι εγώ είμαι επαναστατημένος τόσο, ώστε μετά βίας το αναγνωρίζω στον εαυτό μου. Και ξέρετε γιατί; Διότι με οδηγεί μονάχα η απέραντη και ακατάπαυστη ορμή της ΔΙΚΗΣ ΜΟΥ επιθυμίας να εκτείνω την δύναμη της δικής μου θέλησης. Δεν με οδηγούν φαντάσματα, περιπλανιέμαι μονάχος: δεν είναι η ψευδαίσθηση μιας τέλειας κοινωνίας ή η ιστορική λύτρωση της ανθρωπότητας, αλλά η απόλυτη ανάγκη να καταφάσκω στις δυνατότητές μου ενάντια σε οποιαδήποτε άλλη δύναμη.

.

ΕΙΚΟΝΟΚΛΑΣΤΕΣ, ΕΜΠΡΟΣ

.

Ιστορία, υλισμός, μονισμός, θετικισμός και όλοι οι -ισμοί αυτού του κόσμου είναι παλιά και σκουριασμένα εργαλεία που δεν μου χρειάζονται ούτε μ’ ενδιαφέρουν πια. Μόνη αρχή μου παραμένει η ζωή και τέλος μου ο θάνατος. Επιθυμώ να ζήσω την ζωή μου σε όλη της την έκταση και ν’ αγκαλιάσω τραγικά κι αδελφικά τον θάνατό μου.

Περιμένετε μια επανάσταση; Ας είναι, η δικιά μου ξεκίνησε εδώ και πολύ καιρό! Όταν θα είστε έτοιμοι (τι ατέλειωτη αναμονή!) δεν με πειράζει να προχωρήσω για λίγο μαζί σας. Όταν όμως σταματήσετε, εγώ θα συνεχίσω τον τρελό και θριαμβευτικό μου δρόμο προς την σπουδαία και ύψιστη κατάκτηση του τίποτα! Κάθε κοινωνία που θα οικοδομήσετε θα έχει τα όριά της. Και έξω από τα όρια κάθε κοινωνίας, ανυπότακτοι και ηρωικοί αλήτες θα περιφέρονται με τις άγριες και βέβηλες σκέψεις τους – σχεδιάζοντας ακόμα νέα και φριχτά ξεσπάσματα εξέγερσης! Θα είμαι ανάμεσά τους.

Και μετά από μένα, όπως και πριν, θα υπάρχουν αυτοί που θα λεν στους φίλους τους: «υποκλιθείτε στον εαυτό σας παρά στους θεούς και τα είδωλα. Βρείτε τι κρύβετε μέσα σας και φέρτε το στο φως, φανερωθείτε».

Γιατί ο καθένας που εξερευνώντας την εσωτερικότητά του, αποσπά ότι είχε μυστηριωδώς θαφτεί μέσα του, καταγίνεται μια σκιά που θα επισκιάσει κάθε μορφή κοινωνίας που μπορεί να υπάρξει κάτω από τον ήλιο!

Όλες οι κοινωνίες τρέμουν όταν η περιφρονημένη αριστοκρατία των αλητών, των αποκλεισμένων, των μοναδικών, κυριάρχων του ιδανικού και κατακτητών του τίποτα, προχωρά αποφασιστικά στο βέβηλο και λυτρωτικό της έργο. Λοιπόν, εικονοκλάστες, εμπρός!

«ήδη ο απειλητικός ουρανός απλώνεται σιωπηλά και σκοτεινά»

.

ΟΙ ΑΠΟΨΕΙΣ ΜΟΥ

.

ΘΕΟΣ: το γέννημα μιας αρρωστημένης φαντασίας. Κάτοικος ξεμωραμένων και ανίκανων μυαλών. Σύντροφος και παρηγορητής εκφυλισμένων πνευμάτων γεννημένων στη σκλαβιά και προορισμένων γι αυτήν. Ένα χάπι για δυσκοίλια μυαλά. Ο μαρξισμός των λιγόθυμων καρδιών.

ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ: μια αφηρημένη έννοια με αρνητική χροιά, μεγάλη σε ισχύ, μικρή σε αλήθεια. Μια χαμογελαστή μάσκα ζωγραφισμένη στο αγροίκο πρόσωπο του πονηρού νεόπλουτου με σκοπό την κυριαρχία του στο κοπάδι των ευαίσθητων ηλιθίων και των συναισθηματικών κρετίνων.

ΠΑΤΡΙΔΑ: ένα δίλημμα υποταγής ή ποινικών κυρώσεων για τους ημι-νοήμονες, ένα συνονθύλευμα βλακείας. Ένα τσίρκο που μεταμορφώνει τους οπαδούς του σε μαντρόσκυλα και γουρούνια. Μια πόρνη για τα αφεντικά, ένας νταβατζής για τους ξένους. Τρώει τα παιδιά της, καταβροχθίζει τους γονείς τους, χλευάζει τους ήρωες.

ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ: η ταυτόχρονη άρνηση της αγάπης, της ζωής και της ελευθερίας.

ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ: πειθαρχία, πειθαρχία, υπακοή, υπακοή, σκλαβιά και άγνοια, εγκυμονεί την εξουσία. Ένα μπουρζουάδικο σώμα παραταϊσμένο με χυδαίες χριστιανικές χοντροκοπιές. Ένα μείγμα φετιχισμού, σεχταρισμού και δειλίας.

ΚΟΜΜΑΤΑ, ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΥΝΔΙΚΑΤΑ: εκκλησίες για τους αδύναμους.

Ενεχυροδανειστήρια για τους φιλάργυρους και φτωχούς. Πολλοί συμμετέχουν για να ζουν παρασιτικά από τα κουτορνίθια-με-κάρτα-μέλους συναδέλφους τους. Κάποιοι ως χαφιέδες. ’λλοι, οι πιο ειλικρινείς, εγγράφονται για να καταλήξουν στην φυλακή απ’ όπου μπορούν να επιβεβαιώσουν την διανοητική μετριότητα των υπολοίπων.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ: ο μακάβριος βωμός που χρησιμοποιούν ικανοί παλιάτσοι κάθε είδους για να επιδείξουν το παπαδίστικο ταλέντο τους να βγάζουν λόγους. Όσοι τελικά ωφεληθούν πληρώνουν όχι λιγότερα από 100% εξευτελισμό.

ΦΙΛΙΑ: τυχεροί είναι αυτοί που έχουν κοινωνήσει από το δισκοπότηρό της χωρίς να μολύνουν ή να δηλητηριάσουν τις ψυχές τους. Αν υπάρχει ένας τέτοιος, τον προκαλώ να μου στείλει την φωτογραφία του. Είμαι βέβαιος πως θα αντικρύσω την φάτσα ενός ανόητου.

ΑΓΑΠΗ: απάτη της σάρκας και βλάβη του πνεύματος. Ασθένεια της ψυχής, ατροφία του μυαλού, αδυναμία της καρδιάς, διαστροφή των αισθήσεων, ψέμμα των ποιητών από το οποίο κανείς μεθά ξέφρενα δυο ή τρείς φορές την ημέρα ώστε να χωνέψει αυτήν την πολύτιμη μα και ανούσια ζωή συντομότερα. Και πάλι, θα προτιμούσα να πέθαινα από αγάπη. Είναι ο μόνος προδότης, μετά τον Ιούδα, που μπορεί να σκοτώσει με ένα φιλί.

ΑΝΔΡΑΣ: ένα βρωμερό μείγμα δουλικότητας, τυραννίας, φετιχισμού, φόβου, ματαιοδοξίας και άγνοιας. Η μεγαλύτερη προσβολή που θα μπορούσε να καταφέρει κανείς σ’ ένα ζώο θα ‘ταν να το αποκαλέσει «άνδρα».

ΓΥΝΑΙΚΑ: το πιο βάναυσο από τα σκλαβωμένα είδη. Το μεγαλύτερο θύμα που σέρνει τα πόδια του στην γη. Και, μετά τον άνδρα, το πλέον υπεύθυνο για τα προβλήματά του… Είμαι πολύ περίεργος τι σκέφτεται ενώ την φιλάω.

.

ΑΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΜΕΣΗΜΒΡΙΑΣ

.

Η Αναρχία, είναι για μένα το μέσο για να φτάσουμε στην ατομικότητα, και όχι το άτομο ένα μέσο για να φτάσουμε στην Αναρχία. Μια τέτοια αναρχία δεν θα ‘ταν παρά μια ακόμα πλάνη. Εάν οι αδύναμοι φαντασιώνονται την Αναρχία σαν έναν κοινωνικό σκοπό, οι δυνατοί πραγματώνουν την Αναρχία σαν το μέσο ανίχνευσης του απείρου της ατομικότητας. Μήπως οι αδύναμοι δεν είναι που δίνουν ζωή – τη ζωή τους – σ αυτήν την κοινωνία που με τη σειρά της γεννά την ιδέα του νόμου; Μα όποιος κάνει την Αναρχία πράξη εχθρεύεται τον νόμο και ζει σε πόλεμο με την κοινωνία. Κι ο πόλεμος αυτός είναι ατέρμονος καθώς με την πτώση του Τσάρου ενθρονίζεται ο Λένιν, με την διάλυση της αυτοκρατορικής φρουράς έρχεται η κόκκινη φρουρά… Ο αναρχισμός σαν μια κληρονομιά ηθική και πνευματική, θα ‘ναι πάντοτε υπόθεση μιας ευγενικής ολιγάριθμης φάλαγγας, και όχι των μαζών ή του λαού. Ο αναρχισμός είναι θησαυρός και ιδιοκτησία μοναδική αυτών των λίγων που αισθάνονται σ’ όλο της το βάθος, να αντηχεί μέσα τους η κραυγή μιας αδιαπραγμάτευτης και απόλυτης άρνησης!

Εγώ ανήκω στην πιο εξτρεμιστική μειοψηφία των αλητών της συνείδησης: Σε μια μειοψηφία «καταραμένη» να μην αφομοιώνεται μα να αδημονεί. Να μην αγαπά τίποτα απ’ όσα είναι ως τα τώρα γνωστά, ν αγνοεί ακόμα και τους φίλους. Απελευθερώνομαι από τα δεσμά της αγάπης για να λυτρωθώ από το μίσος και την περιφρόνηση…

Εμένα δεν με οδηγεί η θέληση των μαζών. Ούτε θρηνώ τους καημούς του λαού. Ούτε πιστεύω στην ευτυχία μιας κοινωνικής αρμονίας. Αφήνω να με παρασέρνει η δική μου ψυχή, πονώ για την δική μου θλίψη, πιστεύω μονάχα στον εαυτό μου, στον δικό μου βαθύτατο πόνο. Έναν πόνο που όμοιό του δεν νιώθει κανείς παρά εγώ που τον αγαπώ. Τον αγαπώ πέρα από το μίσος και την περιφρόνηση των ψεμμάτων της ανθρωπότητας. Έτσι αγαπώ ακόμα και τον πόνο μου. Όπως κάθε τι αληθινά δικό μου. Όπως τις ιδανικές μου ερωμένες, όπως τους άγνωστούς μου αδερφούς, όπως τα αγέννητα μου παιδιά.

Ε λοιπόν, ακόμα ονειρεύομαι! Ακόμα… Ονειρεύομαι μια μεγαλειώδη εξέγερση όλων των χρωμάτων που ξεθωριάζουν στην μακροχρόνια προσμονή. Ονειρεύομαι το δαιμόνιο ξύπνημα όλων όσων ζουν ναρκωμένοι… πρέπει να σταθούμε ικανοί ν’ ανάψουμε τους λύχνους μες την νύχτα!…κοιτάξτε τους κενταύρους του θανάτου που καλπάζουν μεταφέροντας τους τραγικούς ήρωες που χλώμιασαν στην μακρά προσμονή τους: κοιτάξτε τα πνεύματα της Εξέγερσης και της ’Aρνησης που τώρα χορεύουν κυριεύοντας τον κόσμο!- Και τώρα;

Τώρα δεν μένει παρά να ουρλιάξουμε το τραγικό ΌΧΙ! της δικής μας εξέγερσης. Για την πραγμάτωση της δικής μας, πλέριας ατομικότητας. Για την κατάκτηση της ελευθερίας μας. Για την απόλυτη κυριαρχία της δικής μας μοναδικής ζωής. Γιατί εμείς – οι αλήτες της συνείδησης -…

Είμαστε οι αξεχώριστοι αδερφοί της Εξέγερσης και της ’Aρνησης!

*Σ.τ.μ.: με τον τίτλο άσματα της μεσημβρίας αποδόθηκε η παράγραφος Χ από το έργο του R.N. με τίτλο I Canti Del Meriggio το οποίο στα ιταλικά σημαίνει ταυτόχρονα άσματα της μεσημβρίας, του μεσημεριού αλλά και άσματα στην μειοψηφία, δημοσιευμένα στην αναρχική εφημερίδα «il Proletario» φύλλο 3, 15 Αυγούστου 1922.

.

απόσπασμα από τις “ΒΟΥΝΟΚΟΡΦΕΣ”

.

«Νιώθουμε απόλυτα, πως έχουμε υπερβεί κάθε -ισμό και κάθε θεωρία. Θα καταποντίσουμε το έργο όλων των ηλιθίων και αφελών που, συμβαδίζοντας με τις πρωτοποριακές σχολές, προσπαθούν να επιβάλλουν την μετριότητά τους πάνω σε πνεύματα αυτόφωτα. Θα αρνηθούμε απόλυτα όλα τα έργα καθαρά τεχνικής αρτιότητας εκτός αν υπηρετούν την έκφραση μιας αισθητικής εξέγερσης. Σκοτεινές, αγνές δυνάμεις, γελαστοί λεηλατείς του αδύνατου, παράτολμοι εξερευνητές των υψηλότερων κορυφών και των αβύσσων, ας εξαπολύσουμε τους ποιητικούς κεραυνούς μας για να τσακίσουμε τα σκουληκιασμένα σμήνη των αθλίων απνευμάτων.» Δεν αναγγέλλω ούτε υπόσχομαι τίποτα. Υπάρχει πληθώρα ψευτο-προφητών που διακηρύσσουν την πιθανότητα μιας νέας ζωής. Κι ακόμα περισσότεροι που υπόσχονται στους ανθρώπους νέους χριστούς εξαργυρώνοντας από τώρα το αίμα τους… Ποιοι είναι αυτοί; Δεν ξέρω! Δεν καταλαβαίνω! Αυτό που ξέρω είναι πως εγώ είμαι ένα μείγμα, ταπεινότητας και περηφάνιας, σοφίας και άγνοιας, αρετής, δειλίας και ηρωισμού, φωτός και σκότους, λογικής και παραλογισμού. Αιωρούμαι πάνω από μια άβυσσο ανεξερεύνητου βάθους με το μάτι μου καρφωμένο σε μια μακρυνή κορυφή που μπορεί να είναι απλά μια ψευδαίσθηση. Ξέρω πως μέσα μου υπάρχουν ηλιοφώτιστες και ανθισμένες κορυφές όμορφες σαν θαυμάσιοι καλοκαιρινοί κήποι. Ξέρω επίσης πως μέσα μου έχω σκοτεινές σπηλιές που δε θ’ αντικρύσουν ποτέ το φως της μέρας.

Έχω βρει κάποιους συντρόφους που κάπου μου μοιάζουν και κάπου τους μοιάζω κι εγώ, και μαζί έχουμε χτίσει ένα κρυστάλλινο σπίτι στους βράχους μιας κορυφής. Όμως δεν είναι γι’ αυτό που καμωνόμαστε για θεοί. Και υπάρχουν αετοί και φίδια ακόμα, που καθώς οι θεοί, αγαπούν τις παρθένες βουνοκορφές- Και είμαστε επίσης κομμάτι δικό τους κι εμείς. Είμαστε όλοι γεννήματα, αλλά γεννήματα των βουνοκορφών, μαζεμένοι όλοι ανάμεσα στους συμβολικούς θάμνους μιας αληθινά ελεύθερης καλλιτεχνικής μορφής. Θα βλαστήσουμε δηλητηριώδη άνθη άπλετης ομορφιάς αντίθετα με τους ελαφρόμυαλους πιθήκους που γυροφέρνουν στα χαμηλότερα λιβάδια της κοινωνίας και θα εξαπολύσουν τις ανίσχυρες κατάρες τους προς τις σπηλιές μας, των βίαιων ερημιτών.

Κλείνω την δήλωσή μου, χωρίς ωστόσο να καταλήγω κάπου. Ξέρω πως ο καθένας, ακόμα και ο πιο αξιοθρήνητος μες τους θνητούς, έχει το δικαίωμα να κάνει μια δήλωση αυτού του είδους. Όμως επίσης πιστεύω πως πέρα απ’ το να έχει το δικαίωμα, η αληθινή μεγαλοφυία θα ‘πρεπε να το βλέπει σαν απόλυτο καθήκον της.

Tα παραπάνω αποσπάσματα από το έργο του Ιταλού “αναρχοατομικιστή” Renzo Novatore, μεταφράστηκαν από τις “εκδόσεις για τη διάδοση της μεταδοτικής λύσσας” στα πλαίσια μιας έρευνας για τους ιταλούς αναρχικούς του 1910 και τη σφοδρή σύγκρουσή τους με τους αναρχοκομμουνιστές – “οργανωσιακούς” της εποχής (πολεμική Novatore – Berneri…). Βλ. σχετικά και “Ποιός ήταν ο Bruno Filippi”

.

ΠΗΓΗ: https://rioters.espivblogs.net/2009/08/22/
%CE%B1%CF%80%CE%BF%CF%83%CF%80%CE%AC
%CF%83%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1-renzo-novatore/

Κ. Παλαμάς – Ο Γκρεμιστής (και ο Κτίστης)

Ο γκρεμιστής
Δειλοί και κρυφοί στίχοι 1928

Ακούστε. Εγώ είμαι ο γκρεμιστής, γιατί είμ’ εγώ κι ο κτίστης,
ο διαλεχτός της άρνησης κι ο ακριβογιός της πίστης.
Και θέλει και το γκρέμισμα νου και καρδιά και χέρι.
Στου μίσους τα μεσάνυχτα τρέμει ενός πόθου αστέρι.

Κι αν είμαι της νυχτιάς βλαστός, του χαλασμού πατέρας,
πάντα κοιτάζω προς το φως το απόμακρο της μέρας.
εγώ ο σεισμός ο αλύπητος, εγώ κι ο ανοιχτομάτης·
του μακρεμένου αγναντευτής, κι ο κλέφτης κι ο απελάτης

και με το καριοφίλι μου και με τ’ απελατίκι
την πολιτεία την κάνω ερμιά, γη χέρσα το χωράφι.
Κάλλιο φυτρώστε, αγκριαγκαθιές, και κάλλιο ουρλιάστε, λύκοι,
κάλλιο φουσκώστε, ποταμοί και κάλλιο ανοίχτε τάφοι,

και, δυναμίτη, βρόντηξε και σιγοστάλαξε αίμα,
παρά σε πύργους άρχοντας και σε ναούς το Ψέμα.
Των πρωτογέννητων καιρών η πλάση με τ’ αγρίμια
ξανάρχεται. Καλώς να ρθή. Γκρεμίζω την ασκήμια.

Είμ’ ένα ανήμπορο παιδί που σκλαβωμένο το ‘χει
το δείλιασμα κι όλο ρωτά και μήτε ναι μήτε όχι
δεν του αποκρίνεται κανείς, και πάει κι όλο προσμένει
το λόγο που δεν έρχεται, και μια ντροπή το δένει

Μα το τσεκούρι μοναχά στο χέρι σαν κρατήσω,
και το τσεκούρι μου ψυχή μ’ ένα θυμό περίσσο.
Τάχα ποιός μάγος, ποιό στοιχειό του δούλεψε τ’ ατσάλι
και νιώθω φλόγα την καρδιά και βράχο το κεφάλι,

και θέλω να τραβήξω εμπρός και πλατωσιές ν’ ανοίξω,
και μ’ ένα Ναι να τιναχτώ, μ’ ένα Όχι να βροντήξω;
Καβάλα στο νοητάκι μου, δεν τρέμω σας όποιοι είστε
γρικάω, βγαίνει από μέσα του μια προσταγή: Γκρεμίστε!

.

.

απελάτης= βυζαντινός φρουρός των συνόρων – ζωοκλέφτης.
νοητάκι= μαγικό άλογο με υπερφυσικές ικανότητες
μακρεμένου= ξενιτεμένου
απελατίκι= επιδρομή
πλατωσιές= πλατώματα, πλατύ άνοιγμα, ξέφωτο
γρικάω= ακούω 

Λίγα λόγια για τον Μάρκο

.

Γεννημένος στις 10 Μαΐου του 1905 στην Άνω Χώρα της Σύρου, ο Βαμβακάρης άφησε πίσω του τη χιλιοτραγουδισμένη «Φραγκοσυριανή» αλλά και περίπου άλλα 200 τραγούδια που αποτελούν θεμελιώδες κεφάλαιο στην ιστορία του ρεμπέτικου τραγουδιού.

Παιδί πολύτεκνης και φτωχής οικογένειας καθολικών, από παιδί αναγκάζεται να εργαστεί για να συνεισφέρει στην επιβίωση της οικογένειάς του ενώ γύρω στα 13 του μπάρκαρε ως λαθρεπιβάτης για την Αθήνα. Έκανε ότι δουλειά βρέθηκε στο δρόμο του προκειμένου να επιβιώσει: γαιανθρακεργάτης, χαμάλης, εκδορέας στα σφαγεία. Έρχεται σε επαφή με τους τεκέδες και τον κόσμο τους, όπου και ακούει έναν φημισμένο οργανοπαίχτη να παίζει μπουζούκι, κάτι που θα αλλάξει την πορεία της ζωής του. «…άκουσα κατά τύχη τον μπάρμπα Νίκο τον Αϊβαλιώτη να παίζει το μπουζούκι, το οποίον τόσο πολύ μου άρεσε, ώστε έκανα όρκο ότι αν δεν μάθω μπουζούκι θα κόψω τα χέρια μου με την τσατίρα που σπάνε τα κόκαλα στο μαγαζί…» έγραψε ο ίδιος στην αυτοβιογραφία του.

Και έτσι έγινε, μέσα σε διάστημα έξι μηνών έμαθε μπουζούκι μόνος του και σύντομα γράφει τραγούδια δικά του. Την ίδια εποχή παντρεύεται για πρώτη φορά αλλά ο γάμος δεν θα έχει μεγάλη ζωή. Το 1933 είναι ο πρώτος που ηχογραφεί τραγούδι με μπουζούκι, το Καραντουζένι στην ODEON. To 1934 δημιουργεί μαζί με τους φίλους του, Γιώργο Μπάτη, Ανέστη Δελιά και Στράτο Παγιουμτζή το πρώτο συγκρότημα με μπουζούκια.

Η ξακουστή τετράς του Πειραιά προσελκύει πλήθος κόσμου και η φήμη του Βαμβακάρη έχει ήδη εδραιωθεί. Μετά από μια επίσκεψη στην Σύρο γράφει την Φραγκοσυριανή, το διασημότερο τραγούδι του, το οποίο όμως έγινε γνωστό 25 χρόνια αργότερα, όταν το τραγούδησε ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης.

«Όλος ο κόσμος της Σύρου μ’ αγαπούσε πολύ, διότι κι εγώ ήμουν Συριανός και το είχαν καμάρι οι Συριανοί. Κάθε καλοκαιράκι με περίμεναν να πάω στη Σύρα να παίξω και να γλεντήσει όλη η Σύρα μαζί μου. Το 1935 πήρα μαζί μου τον Μπάτη, τον αδερφό μου τον μικρό και τον πιανίστα Ροβερτάκη και πήγα για πρώτη φορά στη Σύρο, σχεδόν είκοσι χρόνια αφ’ ότου έφυγα από το νησί. Πρωτόπαιξα, λοιπόν, σ’ ένα μαγαζί στην παραλία, μαζεύτηκε όλος ο κόσμος. Κάθε βράδυ γέμιζε ο κόσμος το μαγαζί κι έκατσα περίπου δύο μήνες. Εγώ, όταν έπαιζα και τραγουδούσα, κοίταζα πάντα κάτω, αδύνατο να κοιτάξω τον κόσμο, τα έχανα. Εκεί όμως που έπαιζα, σηκώνω μια στιγμή το κεφάλι και βλέπω μια ωραία κοπέλα. Τα μάτια της ήταν μαύρα. Δεν ξανασήκωσα το κεφάλι, μόνο το βράδυ την σκεφτόμουν, την σκεφτόμουν….. Πήρα, λοιπόν, μολύβι κι έγραψα πρόχειρα: Μία φούντωση, μια φλόγα έχω μέσα στην καρδιά Λες και μάγια μου΄χεις κάνει Φραγκοσυριανή γλυκιά… Ούτε και ξέρω πως την λέγανε ούτε κι εκείνη ξέρει πως γι ‘ αυτήν μιλάει το τραγούδι. Όταν γύρισα στον Πειραιά, έγραψα τη Φραγκοσυριανή», έγραψε ο ίδιος για τη Φραγκοσυριανή.

Με την δικτατορία Μεταξά, πρέπει να προσαρμόσει τα τραγούδια του για να αποφύγει τη λογοκρισία και ταξιδεύει σε όλη την Ελλάδα για να βγάλει με το μπουζούκι του τα προς το ζην. Η φήμη του προηγείται του ιδίου και υπάρχει αναφορά για 50.000 θεατές σε συναυλία του στην Θεσσαλονίκη. Κατά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ερμηνεύει τραγούδια προσαρμοσμένα για την περίσταση. Το φοβερό 1942 με τη γερμανική Κατοχή, ο Βαμβακάρης παντρεύεται για β’ φορά και αποκτά 5 παιδιά, από τα οποία θα επιζήσουν τα τρία.

Η δεκαετία του 1950 είναι σκληρή για τον Μάρκο Βαμβακάρη, ο οποίος εκτός από τα προβλήματα υγείας που αντιμετωπίζει, βρίσκεται στο περιθώριο της ελληνικής μουσικής βιομηχανίας ως προϊόν ξεπερασμένο. Την ίδια εποχή αφορίζεται από την Καθολική Εκκλησία για τον β’ γάμο του (ο αφορισμός ακυρώθηκε το 1966). Μπορεί στην Αθήνα να μην υπάρχει ενδιαφέρον από τις δισκογραφικές και τα κέντρα, στην Σύρο όμως, όπου εμφανίζεται ο Βαμβακάρης γίνεται το αδιαχώρητο.

Στα μέσα της δεκαετίας, με πρωτοβουλία του Βασίλη Τσιτσάνη, η δισκογραφική Columbia προχωρά στην κυκλοφορία των τραγουδιών του Βαμβακάρη τραγουδισμένα τόσο από τον ίδιο όσο και από καλλιτέχνες όπως ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης, η Καίτη Γκρέι, η Άντζελα Γκρέκα, Στράτος Διονυσίου κ.α. Το 1960, ξεκινά η «δεύτερη» καριέρα του όπως είπε ο ίδιος. Του δίνεται εκ νέου η ευκαιρία να δουλέψει και πάλι σε λαϊκά πάλκα, και να δώσει συναυλίες.

Η συναυλία του στο θέατρο «Κεντρικό» είναι το αποκορύφωμα και η βιωματική στιχουργική του Μάρκου παραδίδει τη στιγμή στην ιστορία: «Μπουζούκι μου ποιος τόλπιζε στα τόσα μεγαλεία, στο θέατρο το κεντρικό να δώσεις συναυλία». Ο Μάρκος Βαμβακάρης έφυγε από τη ζωή στις 8 του Φλεβάρη του 1972, σε ηλικία 66 ετών, στο σπίτι του στην Κοκκινιά. Σήμερα θεωρείται αν όχι η σημαντικότερη, μία από τις κορυφαίες μορφές του ρεμπέτικου τραγουδιού.

.

 

.

Θέλω να είμαι περήφανος..

Tράβηξε η καρδιά μου να γράψω την ιστορία μου. Θέλω να την ιδώ γραμμένη και να τη διαβάσω απ’ την αρχή ώς το τέλος σα να ήταν κάποιου άλλου. Πιστεύω πως έτσι θα ξεθυμάνει το φούσκωμα της καρδιάς που μου σταλάξανε τόσα πολλά και διάφορα, τέτοια που ο καθένας δεν θα ήθελε να τα ’χει στη δική του την ιστορία. Έχω σκοπό να δημοσιέψω κιόλας την ιστορία μου.

H χριστιανή που μου κάνει το γραμματικό λέει πως οι πρώτοι χριστιανοί ξεμολογιόντουσαν δυνατά, μπρος σε όλο τον κόσμο, κι όλος ο λαός τούς συγχωρούσε και ξαλάφρωναν για καλά. Όμως τώρα ο κόσμος είναι χαλασμένος και ξέρω πως σήμερα θα βρεθούνε πολλοί που θα σκεφτούνε πως έπρεπε να ντραπώ να ομολογήσω πολλά πράγματα. Eγώ θα πάρω το θάρρος τούς τέτοιους να μην τους λογαριάσω. O άνθρωπος, για να λέγεται αληθινός άνθρωπος, πρέπει να μπορεί νά ’ρθει και στη θέση του άλλου, του ομοίου του. Γιατί απ’ όσα θα σας πω και τα παθήματα και τα φταιξίματα ίδια είναι. Kαι τα φταιξίματα είναι κι αυτά παθήματα.

Δεν εγεννήθηκα κακός ούτε σκέφτηκα ποτές μου να φχαριστηθώ άμα λυπηθεί ο άλλος. Δεν εγεννήθηκα κακός, ούτε για να ζήσω τη ζωή μου όπως την έζησα. Kαι γι’ αυτό παίρνω το θάρρος να εκθέσω τα αμαρτήματά μου στον κόσμο. Σε έναν κόσμο που εγώ πρώτος τού τραγούδησα τις χαρές και τις λύπες του, τα πλούτη και τη φτώχεια του, την ορφάνια του και την ξενιτιά του.

Aυτός ο κόσμος θέλω να γίνει ο εξομολόγος μου και πιστεύω ότι όλοι αυτοί για τους οποίους έχω γράψει και γράφω μα και θα γράφω εκατοντάδες τραγούδια, θα με συγχωρέσουν, μια και αυτός είναι ο σκοπός της περιγραφής και εξιστορήσεως της ζωής μου, δηλαδή η συγγνώμη και η συγχώρεση. Γι’ αυτό όσοι θα διαβάσετε την ιστορία μου, φίλοι ή ξένοι, γνωστοί ή άγνωστοι, και μάλιστα οι γνωστοί μου, να ’ρθείτε και να μου σφίξτε το χέρι και να μου πείτε ένα ανοιχτόκαρδο γεια σου. Nα μου πείτε πως όλα περάσανε, ότι όλα αυτά ανήκουν πλέον στο παρελθόν. Nα μου πείτε πως αν ζούσατε την ίδια ζωή με μένα, τα ίδια θα παθαίνατε και τα ίδια θα κάνατε.

Tώρα όλα αυτά βέβαια ανήκουν στο παρελθόν, και την παλιά μου ζωή τη θυμάμαι σαν ένα κακό όνειρο που όταν θα το ιδείς τινάζεσαι από το κρεβάτι σου. Έτσι περίπου τινάζομαι όταν αναπολώ την περασμένη μου ζωή και θυμηθώ τις κακές στιγμές της. Tώρα πια η ζωή μου είναι στρωμένη. Zω ήσυχος, οικογενειάρχης, με καλή και αγαπημένη γυναίκα και τα τρία μου αγόρια. O θεός να μας τα χαρίζει. Tα παιδιά μου τα λατρεύω κυριολεκτικά και τα σπουδάζω και τα τρία για να ζήσουν μεθαύριο άνθρωποι ηθικοί και χρήσιμοι στην κοινωνία, για να τα βλέπω και να τα καμαρώνω και να χαίρομαι.

Θέλω να είμαι περήφανος για τα παιδιά μου, έστω και αν εγώ δεν μπόρεσα να κάνω τους γονείς μου περήφανους για μένα. Aφού λοιπόν δεν μπόρεσα να κάνω τους γονείς μου να υπερηφανεύονται για μένα, ας κάνω το καθήκον μου σαν πατέρας.

Μάρκος Βαμβακάρης (1905-1972)

.

.

* Το αυτοβιογραφικό κείμενο στο τέλος του άρθρου είναι από το βιβλίο Mάρκος Bαμβακάρης, Aυτοβιογραφία, εκδ. Παπαζήση, 1978 και έχει δημοσιευθεί στο site του Σπουδαστηρίου Νέου Ελληνισμού.

ΠΗΓΕΣ:
http://tvxs.gr/node/31156

http://k-m-autobiographies.blogspot.gr/2007/05/3-m-b.html

Αφορμή για κρητική και κράξιμο εκμεταλλευόμενος τα Ουκρανικά γεγονότα no2

Καταρχάς να ξεκαθαρίσω πως προσωπικά πιστεύω οτι μετά απο την οποιαδήποτε συμπλοκή με φασίστες, ακόμη και ΕΝΑΣ να επιβιώσει χαροπαλεύοντας η μή. Ακόμη και αν οι χτύποι της καρδιάς του δεν υπερβαίνουν τους δύο παλμούς το διήμερο, εγώ προσωπικά το θεωρώ ρεφορμισμό, μισές δουλειές και παρεξήγηση.

Δεύτερον, όπως η αστική ηθική αν έχει ακόμη λόγο ύπαρξης αυτή τη στιγμή στη ζωή μου το οφείλει στο οτι έχει αντικαταστήσει τη χρήση του ρολού κουζίνας στην περισυλλογή των λυμάτων του Μπάμπη…σε ανάλογα αίτια οφείλει την ύπαρξη του και το αίσθημα ισότητας, η ίσης αντιμετώπισης προς φασίστες. Περιττό να πω δε ότι σε οποιαδήποτε αναφορά η κουβέντα που μου απευθύνουν τον λόγο και έχει ώς θεματική την “ηθική” η “μπέσα” αντιμετώπιση απέναντι σε νεοναζιστικά σκουπίδια, οτι απαντάω πάντα με ρέψιμο…

Και αφού ξεκαθάρισα τις θέσεις μου, φανταστείτε τώρα λοιπόν να είχαμε ξυλοφορτώσει εδώ (στην Ελλάδα) τίποτα φασίστες σε αναλογία 10 προς έναν, όπως έγινε στην Ουκρανία χθες.
Οι περισσότεροι απο εδώ μέσα που ήρθαν σχεδόν σε οργασμό με τις χθεσινές εικόνες απο την Ουκρανία, αντιστρόφως ανάλογα αν το σκηνικό λάμβανε χώρο στην Ελλάδα, πρώτον θα το καταδικάζανε απερίφραστα μέσω ατελείωτων κατεβατών και κειμένων…και δεύτερον και σιγουρότερο απ’ολα οτι θα το εξισώνανε με φασιστικές μεθόδους που ως σκοπό έχουν την εγκαθίδρυση της θεωρίας των δύο άκρων. (κάτι παρόμοιο όπως με την Τιμοσένκο και τους φασίστες στην Ουκρανία ;-ρρ)

Όμως επειδή ξέρω κι εγώ να εξισώνω τακτικές και μάλιστα στηριζόμενος σε πολύ πιο βάσιμα και αποδεδειγμένα στοιχεία τα οποία είναι και απ’ τους θεμέλιους λίθους της σάπιας και κομπλεξικής ελληνικής κοινωνίας, να πω ότι εμένα αυτές οι τακτικές μου φέρνουν μια γεύση χριστιανικών καταλοίπων (απεταξάμην το σατανά) με μία ιδέα ΚΚΕ μέσα. (στην δικιά μας επανάσταση δεν θα ραγίσει βιτρίνα, αλλά απευθύνουμε χαιρετισμό σε όλα τα βίαια λαϊκά κινήματα ΕΚΤΟΣ των συνόρων που ανά καιρούς εμφανίζονται).

Δικαιολογίες του στύλ, “το γεγονός δέχθηκε ήπιας αντιμετώπισης επειδή είχαν προηγηθεί τα γεγονότα των προηγούμενων ημερών και ο κόσμος είχε γεμίσει ανησυχία, η ήθελε εξιλέωση” κλπ απορρίπτονται γιατί εκτός απο δικαιολογία επιπέδου δημοτικού, μιλάμε για ΝΕΟΝΑΖΙ που πιστεύω οτι καλύτερος εδω μεσα έχει κάνει πάνω τους εντριβή. (μη με ρωτήσετε τι μπορεί να έχει κάνει ο “χειρότερος” ;-ρρρ)

Αυτά….συντροφικά ΠΑΝΤΑ εννοείτε και αποσκοπώντας ΜΟΝΟ στην πάραξη τροφής για σκέψη και προσωπικής ζύμωσης.
Να ξέρετε πως αναλογικά με τις συνηθισμένες φάσεις ανταλλαγής πληροφοριών και απόψεων, το κέρδος που επιφέρουμε στους εαυτούς μας μέσα απο τις διαφωνίες, τον έντονο διάλογο και τις συγκρούσεις των διαφορετικών απόψεων, είναι υπερπολλαπλάσιο απ’το κανονικό!

Τέλος για όποιον (μπορεί και σωστά) σκεφτεί “κλασσικός μαλάκας Άλφα υπερβολικός όπως πάντα όταν κράζει”…για το μονο που μπορώ να τον διαβεβαιώσω με σιγουριά οτι υφίσταται στον βαθμό του υπερβολικού όποτε κράζω, δεν είναι άλλο παρα η υπερβολικά καλή μνήμη μου! 

Καλημέρες, ξύλο σε ναζί και εργατοπατέρες.

To καρναβάλι: Μια αναρχική γιορτή.

<κείμενο δημοσιευμένο στο δεύτερο τεύχος της ασύμμετρης απειλής>

«Το γέλιο είναι μια αντίδραση ενάντια στην αυστηρότητα. Γελούσαμε και κοροϊδεύαμε τα πάντα. Κοροϊδεύαμε τους εαυτούς μας, όπως κοροϊδεύαμε τους καλοχορτασμένους και τους ψευτοειρηνοποιούς. Παίρναμε το γέλιο μας στα σοβαρά. Το γέλιο ήταν η μόνη εγγύηση της σοβαρότητας με την οποία, στο ταξίδι μας προς την ανακάλυψη του εαυτού μας, εξασκούσαμε την αντιτέχνη» – Hans Richter

.

1)
Το καρναβάλι την εποχή της φεουδαρχικής Δύσης, είχε ανατρεπτικό χαρακτήρα. Η μεγάλη του ακμή συμπέφτει με την ανάπτυξη των πόλεων, της αυτονομίας τους και της νεοσχηματισμένης αστικής τάξης, η οποία το χρησιμοποιεί στον πολιτιστικό της αγώνα εναντίον της φεουδαρχικής και εκκλησιαστικής ιδεολογίας. Το καρναβάλι είναι για την αστική τάξη ότι η επιστήμη, το θέατρο, ο τύπος: όπλα ενάντια στη φεουδαρχία. Με την εγκαθίδρυσή της, τα τρία τελευταία γίνονται εργαλεία για την διατήρηση της θέσης της και της αύξησης της δύναμής της, ενώ το καρναβάλι, απλά απονευρώνεται και χάνει την επαναστατικότητα και τη λαϊκότητά του. Ο κόσμος που συμμετέχει σ’ αυτό, πλέον είναι διαχωρισμένος από την οργάνωσή του, την οποία αναλαμβάνουν κρατικοί φορείς. Το μόνο που μένει ίδιο είναι η μεταμφίεση και η μέθη. Η επαναστατικότητα του καρναβαλιού, όμως, τελικά δεν εξαφανίστηκε. Δραπέτευσε και μεταμορφώθηκε! Αποκομμένη πια απ’ το καρναβάλι, η καρναβαλική επαναστατικότητα, μπόλιασε στις οδομαχίες και βρήκε έδαφος να επιβιώσει και να αναπτυχθεί.

2)
Η ανανέωση της ζωής που γιορτάζεται στα καρναβάλια της υπαίθρου, δίνει τη θέση της στη γιορτή της επανοικειοποίησης της στις οδομαχίες. Το ανάμα της φωτιάς και το κάψιμο του ανδρείκελου, αντικαθίσταται από τον εμπρησμό εχθρικών προς τη ζωή στόχων. Οι αναπαραστάσεις της γενετήσιας πράξης, τα σκατολογικά τραγούδια και η αθυροστομία, αντικαθίστανται απ’ τις φαλλοκεντρικές χειρονομίες (την επίδειξη των γενετικών οργάνων προς τα όργανα της τάξης), τα σκατολογικά συνθήματα και την αθυροστομία. Η μεταμφίεση αντικαθίσταται με το «κουκούλωμα». Το κράτημα της μαγκούρας για ξυλοφόρτωμα, από το κράτημα του ροπάλου ή του λοστού για ξυλοφόρτωμα, σπάσιμο κλπ Η εκτόξευση αντικειμένων, απ’ την εκτόξευση πετρών. Ο θόρυβος των κουδουνιών από το θόρυβο της σπασμένης μολότοφ. Η κριτική και η αμφισβήτηση της εξουσίας στο καρναβάλι, αντικαθίσταται από την ευθεία επίθεση σ’ αυτήν.
Για τη λογική του καρναβαλιού, όπως και για τη λογική των οδομαχιών, καμιά αξία δεν είναι ιερή και ακλόνητη. Κανένα γεγονός δε θεωρείται αρκετά τραγικό, ιερό ή επίσημο για να μην μπορεί να γίνει αντικείμενο γελοιοποίησης και χλεύης. Και στις δύο περιπτώσεις ισχύει το «τίποτα δεν είναι ιερό, τα πάντα επιτρέπονται».
Το καρναβάλι, όπως και οι οδομαχίες, είναι πρόσκαιρη διακοπή του επίσημου συστήματος των απαγορεύσεων και των ιεραρχικών φραγμών. Είναι ένας ανάποδος κόσμος που κρατάει κάποιες μέρες, στην περίπτωση του καρναβαλιού, και κάποιες ώρες ή λεπτά, στην περίπτωση των οδομαχιών.

3)
Το καρναβάλι, εκτός από «ανάποδος κόσμος», είναι κι ένας κόσμος που τα αντίθετα ενώνονται, όπως η ζωή κι ο θάνατος, τα γηρατειά κι η νιότη, το “πάνω” και το “κάτω”, η γυναίκα και ο άνδρας. Γεγονός που αποκρυσταλλώνεται σε διάφορες φιγούρες του καρναβαλιού, όπως οι αρλεκίνοι, που είναι μισοί άντρες και μισοί γυναίκες ή ο μασκαράς του σλοβένικου καρναβαλιού, που είναι γριά και νέος ταυτόχρονα. Οι οδομαχίες, επίσης, χαρακτηρίζονται από την ένωση των αντιθέτων: της κατάφασης και της άρνησης, της θέσης και της αντίθεσης, της άμυνας και της επίθεσης, της αγάπης για την ελευθερία και του κινδύνου για ακόμα μεγαλύτερο περιορισμό της.

.

Ex Negativo
Θεσσαλονίκη, Σεπτέμβρης 2007

ΠΗΓΗ: http://exnegativo.blogspot.gr/

Αφορμή για κρητική και κράξιμο εκμεταλλευόμενος τα Ουκρανικά γεγονότα no1.

Ξερνάω με φοβερά μεγάλη ανακούφιση πάνω στον οποιονδήποτε λούμπεν λόγο που έγινε η αιτία ώστε να βγουν στους δρόμους οι σκατοφασίστες Ουκρανοί και με την ίδια χαρά αποπατώ πάνω στα μνήματα όλων των θυμάτων τους, από την πρώτη μέρα έως και σήμερα. Όσο για τις σκηνές με τις βεβηλώσεις των αγαλμάτων του Λένιν…θα αρκεστώ επιεικώς στο να πώ οτι είναι ο μεσαίωνας τον ημερών μας.

Όμως ζώντας στην χώρα που ενώ ΕΧΕΙ ΟΛΟΥΣ του προφανείς λόγους ΠΟΛΛΑ ΧΡΟΝΙΑ τώρα, όχι μόνο για να εξεγερθεί αλλά και για να αφαιρέσει ΝΟΜΟΤΕΛΕΙΑΚΑ ζωές, ο λαός της παραμένει σε πλήρη αδράνεια και σήψη. Ζώντας στην χώρα που έχει ανυψωμένα αγάλματα ανθρώπων που το μόνο “γλυπτό” που τους άξιζε ήταν τα “τσιμεντένια παπούτσια” μαζί με τους ίδιους στον πάτο του Αιγαίου. Στη χώρα, που όχι απλώς γίνανε πραγματικότητα αυτά τα αγάλματα αλλα και μέχρι αυτή τη στιγμή είναι όρθια, αλλα και που αν σε κάποιο συλλαλητήριο δεχθούν κάποια παρέμβαση θα αντικρίσεις πολλά δυσαρεστημένα βλέμματα ίσως και διαμαρτυρίες απο άτομα ΟΛΩΝ των ριζαοσπαστικών-ελευθεριακών μπλοκ.

Η εξίσωση είναι απλή και ας τσούζει. Τσούζει και μένα όμως και όλους μας. Εκει πάνω τα λούμπεν στοιχεία της κοινωνίας βγήκαν για λούμπεν λόγους στους δρόμους, ενώ εδώ τα ανεπτυγμένα σε πολιτικοκοινωνική αντίληψη κομμάτια της κοινωνίας και έχοντας ΟΛΟΥΣ τους λόγους για να το κάνουν, παραμένουν σε μία πρωτοφανή και ανεξήγητη στάση απάθειας.

Εκεί κατεβάζουν αγάλματα ελευθεριακών και ανατρεπτικών προσωπικοτήτων που δρούσαν για τα ίσα δικαιώματα ΟΛΩΝ, ενώ εδώ ανεγείρουν, διατηρούν και συντηρούν αγάλματα κάποιων ανθρώπων χωρίς προσωπικότητα που ήταν σε εντεταλμένες υπηρεσίες για τα συμφέροντα των ΛΙΓΩΝ.

Ας καταλάβουν οι εξεγερμένοι του πληκτρολογίου, της διαρκής κριτικής και κάτοχοι αναρχόμετρων. Πώς όλη αυτή η εμμονική συμπεριφορά που δείχνουν στα γεγονότα της Ουκρανίας, οτι προέρχεται κυρίως απο ψυχαναγκασμούς και όχι απο κάποιο είδος καταπιεσμένου αισθήματος δικαιοσύνης που τους πνίγει. Γιατί στο ίδιο μέρος που ζούμε μας φτύνουν και λέμε οτι βρέχει.

Άντε όλοι στα πάρτι τώρα.

Τσαρλς Μπουκόφσκι – Η Ιδιοφυΐα του πλήθους

.

υπάρχει αρκετή προδοσία, μίσος, βία, παραλογισμός στο μέσο
άνθρωπο για να προμηθεύσει οποιοδήποτε στρατό, οποιαδήποτε μέρα
και οι καλύτεροι στο φόνο είναι αυτοί που κηρύττουν εναντίον του
και οι καλύτεροι στο μίσος είναι αυτοί που κηρύττουν αγάπη
και οι καλύτεροι στον πόλεμο είναι τελικά αυτοί που κηρύττουν ειρήνη
εκείνοι που κηρύττουν θεό, χρειάζονται θεό
εκείνοι που κηρύττουν ειρήνη δεν έχουν ειρήνη
εκείνοι που κηρύττουν αγάπη δεν έχουν αγάπη
προσοχή στους κήρυκες
προσοχή στους γνώστες
προσοχή σε αυτούς που όλο διαβάζουν βιβλία
προσοχή σε αυτούς που είτε απεχθάνονται τη φτώχεια
είτε είναι περήφανοι γι’ αυτήν
προσοχή σε αυτούς που βιάζονται να επαινέσουν
γιατί θέλουν επαίνους για αντάλλαγμα
προσοχή σε αυτούς που βιάζονται να κρίνουν
φοβούνται αυτά που δεν ξέρουν
προσοχή σε αυτούς που ψάχνουν συνεχώς πλήθη
γιατί δεν είναι τίποτα μόνοι τους
προσοχή στο μέσο άνδρα και τη μέση γυναίκα
η αγάπη τους είναι μέτρια
ψάχνει το μέτριο
αλλά υπάρχει ιδιοφυΐα στο μίσος τους
υπάρχει αρκετή ιδιοφυΐα στο μίσος τους για να σας σκοτώσει
να σκοτώσει τον καθένα
δεν θέλουν μοναξιά
δεν καταλαβαίνουν τη μοναξιά
θα προσπαθήσουν να καταστρέψουν οτιδήποτε
διαφέρει από το δικό τους
μη βρισκόμενοι σε θέση να δημιουργήσουν έργα τέχνης
δεν θα καταλάβουν την τέχνη
θα εξετάσουν την αποτυχία τους ως δημιουργών
μόνο ως αποτυχία του κόσμου
μη βρισκόμενοι σε θέση να αγαπήσουν πλήρως
θα πιστέψουν ότι και η αγάπη σας είναι ελλιπής
και τότε θα σας μισήσουν
και το μίσος τους
θα είναι τέλειο
σαν ένα λαμπερό διαμάντι
σαν ένα μαχαίρι
σαν ένα βουνό
σαν μια τίγρη
όπως το κώνειο
η καλύτερη τέχνη τους

Η εκτέλεση του Περρίκου, που ανατίναξε στην Κατοχή τα γραφεία της φιλοναζιστικής οργάνωσης ΕΣΠΟ

Η εκτέλεση του Περρίκου, που ανατίναξε στην Κατοχή τα γραφεία της φιλοναζιστικής οργάνωσης ΕΣΠΟ, η οποία ετοίμαζε σώμα Ελλήνων, που θα πολεμούσαν για τον Χίτλερ

.

.

Στις 4 Φεβρουαρίου του 1943, ο αγωνιστής της Πανελλήνιας Ένωσης Αγωνιζομένων Νέων (Π.Ε.Α.Ν), υποσμηναγός Κώστας Περρίκος, έπεφτε νεκρός στην Καισαριανή, από τα πυρά γερμανικού εκτελεστικού αποσπάσματος.

Είχε καταδικαστεί σε θάνατο, για την ανατίναξη των γραφείων της ελληνικής φασιστικής οργάνωσης  ΕΣΠΟ, η οποία στρατολογούσε φιλοναζί  Έλληνες, για να πολεμήσουν στο πλευρό των Γερμανών.

Η ηρωική πράξη του Περρίκου και των αντιστασιακών συντρόφων του Αντώνη Μυτιληναίου, Σπύρου Γαλάτη και Ιουλίας Μπίμπα, ήταν ένα από τα μεγαλύτερα σαμποτάζ στην κατεχόμενη Ευρώπη, που σήμανε και το τέλος της προδοτικής οργάνωσης

Ποια ήταν η ΕΣΠΟ

Η ΕΣΠΟ (Εθνική Σοσιαλιστική Πατριωτική Οργάνωσις) είχε ιδρυθεί το καλοκαίρι του 1941, από τον γιατρό Σπύρο Στεροδήμα.

Τα γραφεία της ήταν στον πρώτο και τον δεύτερο όροφο του κτιρίου, στη γωνία Γλάδστωνος και Πατησίων. Το σημείο το γνώριζαν όλοι, καθώς στα μπαλκόνια της οργάνωσης κυμάτιζαν η γερμανική, η ελληνική, η ιταλική και η ιαπωνική σημαία.

Στον τρίτο όροφο του κτιρίου, βρίσκονταν στελέχη της γερμανικής Μυστικής Στρατιωτικής Αστυνομίας.

Ο Ουλαμός Καταστροφών της Π.Ε.Α.Ν, στον οποίο πρωταγωνιστικό ρόλο είχε ο Κώστας Περρίκος, είχε εκτελέσει με επιτυχία δύο επικίνδυνες αποστολές εναντίον γερμανικών στόχων.

Η μία ήταν εναντίον του κτιρίου του Γερμανικού Αναμορφωτηρίου, επί των οδών Πατησίων και Βασιλέως Ηρακλείου, που προκάλεσε σοβαρές καταστροφές και τραυματισμούς Γερμανών στρατιωτικών.

Επίσης, είχε τοποθετήσει βόμβα και στα γραφεία της προδοτικής Οργάνωσης Εθνικοσοσιαλιστικών Δυνάμεων Ελλάδος (Ο.Ε.Δ.Ε) στην οδό Κατακουζηνού 7, ενώ τα στελέχη της ξυλοφόρτωναν τους μαυραγορίτες, που εκμεταλλεύονταν τους απελπισμένους και πεινασμένους Αθηναίους.

Στο στόχαστρο της αντιστασιακής οργάνωσης δεν άργησε να μπει και η ΕΣΠΟ, που προσπαθούσε να δημιουργήσει την ελληνική λεγεώνα εθελοντών. Έλληνες που θα πολεμούσαν στο Ανατολικό μέτωπο για λογαριασμό του πολυεθνικού τμήματος των Waffen SS.

Η ανατίναξη των γραφείων της Ε.Σ.Π.Ο

Η ημερομηνία που επελέγη, ήταν η Κυριακή 20 Σεπτεμβρίου του 1942, επειδή λόγω αργίας θα ήταν κλειστά τα καταστήματα του ισογείου και τα γραφεία του ημιωρόφου, άρα δεν θα υπήρχαν αθώα θύματα.

Η Κυριακή  ήταν βολική μέρα, γιατί γινόταν και η εβδομαδιαία συγκέντρωση στελεχών και μελών της ΕΣΠΟ.

Την προηγούμενη ημέρα, ο Αντώνης Μυτιληναίος και ο Σπύρος Γαλάτης μετέβησαν στο σπίτι της Ιουλίας Μπίμπα στο Κουκάκι, όπου ετοίμασαν τη βόμβα με μεγάλη προσοχή. Ήταν ένα δέμα με φυσίγγια δυναμίτιδας (βάρους 10 οκάδων), τυλιγμένο με πισσόχαρτο. Το δέμα τοποθετήθηκε σε μία πάνινη σακούλα, που χρησιμοποιούσε η Μπίμπα για τα ψώνια της, και σκεπάστηκε με χόρτα.

Το πρωί της επόμενης ημέρας, ο Μυτιληναίος και η Μπίμπα επιβιβάστηκαν στο τραμ από το Κουκάκι και σταμάτησαν στην Ομόνοια.
Μετέβησαν στην πλατεία Κάνιγγος, που είχε οριστεί ως τόπος συνάντησης με τους Γαλάτη, Μούρτο, Μιχαηλίδη, Λάζαρη και Στανωτά.

Μετά από παρακολούθηση της περιοχής και των γραφείων της ΕΣΠΟ, που έσφυζαν από κόσμο, ο Περρίκος έδωσε το σύνθημα για την ανατίναξη.
Η Ιουλία Μπίμπα ειδοποιήθηκε και μετέφερε τη βόμβα μόνη της στην οδό Γλάδστωνος. Την παρέδωσε στον Μυτιληναίο και στον Γαλάτη και έφυγε.

Έφτασαν έξω από το οδοντιατρείο. Άφησαν στο πάτωμα τη σακούλα, πέταξαν τα χόρτα και έβγαλαν τη βόμβα από τη σακούλα.
Ο Γαλάτης έβαλε έναν ξύλινο πήχη εξήντα εκατοστών διαγωνίως στη γύψινη κορνίζα και ο Αντώνης Μυτιληναίος  άναψε το φιτίλι της βόμβας με ένα σπίρτο. Με ψυχραιμία τη σήκωσε και την έβαλε ψηλά, στη γωνία κάτω από το πάτωμα της ΕΣΠΟ.

Όταν ολοκλήρωσαν την αποστολή τους, οι αντιστασιακοί βομβιστές μαζί με την ομάδα υποστήριξης, αποχώρησαν.

Στις 11.57, η περιοχή ταρακουνήθηκε από την εκκωφαντική έκρηξη και επικράτησε πανικός.

Οι Γερμανοί σήμαναν συναγερμό, υποθέτοντας ότι πρόκειται για αεροπορικό βομβαρδισμό.

Το κτίριο της ΕΣΠΟ, μετά από τη βομβιστική επίθεση.

Σκοτώθηκαν 39 μέλη της ΕΣΠΟ και 43 Γερμανοί.

Το κτίριο καταστράφηκε ολοσχερώς. Σκάλες, πατώματα και στέγη κατέρρευσαν.

Μόνο οι εξωτερικοί τοίχοι έμειναν όρθιοι. Εξαιτίας της έκρηξης προκλήθηκε πυρκαγιά.

Ο αρχηγός της ΕΣΠΟ, γιατρός Σπύρος Στεροδήμας, μεταφέρθηκε στον Ευαγγελισμό με καθολικά εγκαύματα, όπου υπέκυψε μετά από τρεις ημέρες.

Από τους διερχόμενους πολίτες, μερικοί τραυματίστηκαν ελαφρά, ανάμεσά τους και ένας ιερέας, που όταν έμαθε την αιτία της έκρηξης, είπε «χαλάλι τους».

Επί πέντε ημέρες, η Πυροσβεστική ανέσυρε πτώματα από τα ερείπια.

Το πλήγμα για τους κατακτητές ήταν μεγάλο. Η Γκεστάπο εξαπέλυσε ανθρωποκυνηγητό, για τη σύλληψη των δραστών.

Η δασκάλα Ιουλία Μπίμπα

Οι συλλήψεις και η εκτέλεση του Κώστα Περρίκου

Τον Νοέμβριο, μετά από προδοσία υπαξιωματικού της Χωροφυλακής, οι Περρίκος Μπίμπα, Μυτιληναίος και Γαλάτης συνελήφθησαν, σ’ ένα από τα κρησφύγετα της οργάνωσης στην Καλλιθέα.

Μεταφέρθηκαν στα ανακριτικά γραφεία της Γκεστάπο στον Πειραιά, όπου παρά τα φρικτά βασανιστήρια, δεν έδωσαν πληροφορίες στους Γερμανούς.

Ο Αντώνης Μυτιληναίος κατόρθωσε να δραπετεύσει και τον επικήρυξαν με το ποσό των 500.000 δραχμών. Τελικά διέφυγε στη Μέση Ανατολή.

Ο επικεφαλής του Ουλαμού καταδικάστηκε από γερμανικό Στρατοδικείο της Αθήνας σε θάνατο και μεταφέρθηκε στο κελί Νο12, στις φυλακές Αβέρωφ.

Ήταν το κελί των μελλοθανάτων.

Στις 23 Ιανουαρίου 1943, οι Γερμανοί επέτρεψαν στην οικογένεια του Κώστα Περρίκου να τον επισκεφθεί στη φυλακή.

Ήταν η τελευταία φορά που τον είδαν η γυναίκα του και τα παιδιά του.

Σε ένα από τα γράμματα που τους έστειλε, έγραφε: «Εγκαταλείπω τον κόσμο χωρίς μίση και κακίες. Αγωνίσθηκα για την πατρίδα μου.
Για την δικιά τους πατρίδα αγωνίζονται κι εκείνοι, οι οποίοι με καταδίκασαν.
Θα ήθελα το αίμα μου να μην μας χωρίσει, αλλά να μας ενώσει, στο μέλλον, με τους σημερινούς αντιπάλους».

Λίγο πριν από την εκτέλεση, οι Γερμανοί αξιωματικοί χαιρέτισαν στρατιωτικά τον Έλληνα ήρωα.

Οι τελευταίες λέξεις που είπε, πριν από την εκτέλεση, ήταν «Ζήτω η Ελλάς».

Η Ιουλία Μπίμπα καταδικάστηκε δύο φορές σε θάνατο και 15 χρόνια φυλάκιση και εκτελέστηκε με πέλεκυ, πιθανόν στη Γερμανία.

Η Αικατερίνη Μπέση καταδικάστηκε σε ισόβια.

Ο Σπύρος Γαλάτης καταδικάστηκε σε θάνατο, αλλά χάρη στη συμβολή του αρχιεπισκόπου Δαμασκηνού και τη δωροδοκία Γερμανών αξιωματούχων, η ποινή του μετατράπηκε σε ισόβια.
Μεταφέρθηκε σε γερμανικό στρατόπεδο συγκέντρωσης και παρέμεινε εκεί μέχρι την απελευθέρωσή του, το 1945, από τους Αμερικανούς.

Η είδηση της ανατίναξης του κτιρίου της ΕΣΠΟ έδωσε θάρρος στους αγωνιζόμενους Έλληνες και έκανε αίσθηση εκτός Ελλάδας.
Οι ραδιοφωνικοί σταθμοί Λονδίνου και Μόσχας μίλησαν με ενθουσιασμό για το εγχείρημα, χαρακτηρίζοντάς το ως το μεγαλύτερο σαμποτάζ στην τότε κατεχόμενη Ευρώπη.
.
.
ΠΗΓΗ: http://www.mixanitouxronou.gr/ektelesi-tou-kosta-perrikou-pou-anatinaxe-stin-katochi-ta-grafia-tis-filonazistikis-organosis-espo/#sthash.fCr0t3LF.jQup9Pp5.dpbs

Περί λήψης αντικαταθλιπτικών κάψουλων

(ο διάλογος είναι ουδέτερος απο φύλα ενώ τα πρόσωπα είναι φανταστικά, όχι όμως και οι στιγμές που δημιούργησαν τις σκέψεις)

 

Μιλώ για σένα που δεν είμαι σίγουρος αν υπάρχεις, χαοτικός και άπειρος σαν τις κουβέντες μας που δεν ολοκληρώνουμε ποτέ.

Εσένα που όποτε σε πετυχαίνω στις ασφυκτικά από κόσμο μέρες της Βαλτετσίου, αγαπάω πρώτα να σε μπερδεύω με κάποιον άλλο από το facebook. Πάντα με τον ίδιο, και πάντα το ίδιο αστείο να ειπώνετε σαν να’ναι η πρώτη.

Μιλάω για σένα που όποτε τραβήξεις για λίγο το βλέμμα σου από πάνω μου με την πρώτη ευκαιρία ρωτάω κάποιον αν σε βλέπει όντως και αν υπάρχεις.

Εσύ που δεν διαφωνήσαμε ποτέ σε τίποτα, εσένα που όποτε κάποιος από τους δύο μας εκμυστηρεύτηκε κάτι στον άλλο δειλά με τον φόβο του να ακουστεί υπερβολικός, ο άλλος απλά τον συμπλήρωσε.

Λέω για σένα που μπορούμε να εναλλαχτούμε στο ύφος και τα θέματα της κουβέντας πιο γρήγορα και από φωτογραφικό φλάς. Από νεκρούς μπάτσους, στην γη της ελευθερίας, από έναν πορφυρό ποταμό που επιπλέουν καραφλά πτώματα σε έναν καταρράκτη που ξεχύνονται τα νερά της πρώτης ελεύθερης μέρας στον υπαρκτό κόσμο.

Εμένα και σένα, που συμφωνήσαμε να γίνουμε εργάτες μόνο την τελευταία μέρα του πολιτισμού τους. Εγώ την βαριοπούλα και εσύ το καρότσι, μετατρέποντας σε πέτρες τον ιερό τους βράχο, δημιουργώντας έτσι έναν ανορθόδοξο τάφο, που κάτω από τόνους ιστορικών μαρμάρων θα σφραγίσει τους τυράννους, σε μια άμορφη μάζα από πτώματα, κράνη και πλέξι γκλάς.

Το πότε άλλοτε δείγμα του πολιτισμού θα γίνει η έξοδος κινδύνου από τον ίδιο, όπου στην άλλη άκρη θα μας περιμένουν όσοι πέθαναν, μαχαιρώθηκαν η βασανίστηκαν στον κατάπτυστο βωμό της υπερηφάνειας του.

Σε θυμάμαι ακόμη να μου λες κάποιο βράδυ μεθυσμένος πως σε κάποια άλλη ζωή ήμασταν κουβαλητές των μαρμάρων αυτών απ’ την Πεντέλη, υπό το «στοργικό χάδι» του πολιτισμικού μαστιγίου του Ικτίνου και του Καλλικράτη, στο όνομα της ελευθερίας των ανθρώπων. Πόσο οξύμωρο μου φάνηκε, για να συμπληρώσεις πως αν σφίξαμε τα δόντια είναι γιατί, θα επιστρέψουμε μια μέρα και αυτά τα μάρμαρα θα είναι το διαβατήριο για τον κόσμο του απείρου.

Όμως όλα αυτά θα γίνουν από εμάς που όποτε αποχωριζόμαστε ο πεζόδρομος βιώνει τον ξεριζωμό και την γενοκτονία δύο πατρίδων.

Μιλάω για αυτές τις αντικαταθλιπτικές κάψουλες, που μπαίνουμε όση ώρα κρατάνε οι συζητήσεις μας και ταξιδεύουμε στο μηδέν.

Ευχαριστώ που σε χρόνο τόσο ελάχιστο για κάτι τόσο αξεπέραστο, μου απέδειξες έμπρακτα ότι η αναρχία δεν είναι ουτοπία, μηδέ απομακρύνεται καθώς την πλησιάζεις….

..μόνο περπατάει παράλληλα.

Άλφα Στερητικό
14.9.2013

.

Το αφιερώνω εξαιρετικά στον Γιώργο, όχι όμως επειδή του άρεσε. 
Αλλά γιατί ανθρώποι σαν τον Γιώργο ήταν πρωταγωνιστές των στιγμών 
που γέννησαν αυτές τις σκέψεις.

Πατριωτικός μισογυνισμός, ο φαλλός του έθνους…

.
«Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες» έλεγε το ΠΑΣΟΚ επί εποχής Ανδρέα Παπανδρέου. «Αλήτη Προδότη Σαμαρά» φώναζαν οι οπαδοί του Μητσοτάκη. Οι διακηρύξεις του Μίκη Θεοδωράκη – αν εξαιρέσουμε το ζήτημα της χούντας – ποτέ δεν απείχαν πάρα πολύ απ’ αυτά που σήμερα κραυγάζουν οι χρυσαυγίτες. Η εποχή είναι Ιούνιος του 1994. Λίγους μήνες μετά το εμπάργκο του Παπανδρέου στα Σκόπια (απόφαση που οδήγησε την Ελλάδα στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο), το Μουντιάλ έχει ξεκινήσει και η πορεία της αποτυχίας της Εθνικής Ελλάδος τροφοδοτεί συνεχώς το εθνικιστικό αίσθημα. Λίγο πριν το πρώτο κρούσμα της «Κρίσης των Ιμίων», απ’ όλες τις μπάντες της πολιτικής, της ενημέρωσης και της κουλτούρας εξαπολύονται κραυγές εθνικιστικού περιεχομένου.

Στην έρευνά του με τίτλο «Ο Φαλλός του Έθνους» (26/6/1994), ο Ιός εντοπίζει τα χαρακτηριστικά με τα οποία εκδηλώνεται ο διάχυτος εθνικισμός, τους τρόπους με τους οποίους διαπλέκεται με τον μισογυνισμό και την ομοφοβία και πώς διαβάλλει ακόμα και τις «προοδευτικές» πτυχές της κοινωνίας. Όπως λέει και στο εξώφυλλο, «στα μυαλά των θερμοκέφαλων, το έθνος το δικό μας είναι γένους αρσενικού. Τα υπόλοιπα έχουν θηλυκά χαρακτηριστικά και αξίζουν την τύχη που επιφυλάσσουν οι νταβραντισμένοι στις γυναίκες.»
.

—

.

Στα μυαλά των θερμοκέφαλων, το έθνος το δικό μας είναι γένους αρσενικού.
Τα υπόλοιπα έχουν θηλυκά χαρακτηριστικά κι αξίζουν την τύχη που επιφυλάσσουν οι νταβραντισμένοι στις γυναίκες…

.

Ο ΦΑΛΛΟΣ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ

.

Βιασμοί μέχρι θανάτου με ταυτόχρονη χρήση των εθνικών συμβόλων ως εργαλεία βασανισμού περιλάμβανε η απειλή που εκτοξεύτηκε πρόσφατα κατά της ανθρωπολόγου Καρακασίδου. Ο τρόπος του συνετισμού της αναφερόταν ρητά στο κείμενο που της στάλθηκε: «Θα αισθανθείς πώς γαμάνε οι Έλληνες τους προδότες της φυλής», κραύγαζε ο επίδοξος δολοφόνος στην ανυπόγραφη επιστολή του. Ακραίο παραλήρημα ανώνυμου φασιστοειδούς; Προφανώς, αλλά μέσα σε μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα όπου τα πάσης φύσεως «εθνικά αντριλίκια» δίνουν και παίρνουν, όχι μόνο ανεξέλεγκτα αλλά και εντελώς ασχολίαστα.

.

(Ακόμη και ο πλανητάρχης είναι ύποπτος για ιδιότητες θηλυκές, 
όταν δεν συμβαδίζει  με τα εθνικά συμφέροντα.)

.

ΕΘΝΙΚΕΣ ΕΠΙΔΟΣΕΙΣ

Στην αφίσα της «Οικολογικής Ένωσης» για τις ευρωεκλογές, ο Δ. Βεργής δάνεισε στο γνωστό αρχαίο αγαλματίδιο το βλέμμα του, δανείστηκε από αυτό τον υπερμεγέθη του φαλλό, τοποθέτησε στην άκρη του φαλλού τη σημαία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και διατράνωσε οικολογικά: «Έλληνα, δείξε με την ψήφο σου ποιος είσαι». «Οι Έλληνες πηδάνε καλά», είχε εξάλλου αποφανθεί αρκετούς μήνες
προηγουμένως και ο εκδότης του «Κλικ» σε εθνικώς υπερήφανο κείμενό του, όπου, διερευνώντας τις διαφορές μεταξύ ξένων και Ελλήνων, ανέφερε ότι ενώ «ο Αμερικανός και ο Γερμανός τη δέρνει τη γυναίκα του με μανία», εδώ, στην Ελλάδα, «πέφτει χαστούκι συγκεκριμένο με στόχο και αιτία» («Κλικ», τ.75, Ιούλιος 1993).

.
                 (Οικολογικό μάρκετινγκ απο τον Δ. Βεργή)

.

Εδώ και αρκετό καιρό, κάθε «ανθελληνική» κίνηση απαντιέται από ένα ευρύτατο φάσμα επωνύμων και ανωνύμων με την ίδια ακριβώς μέθοδο, μια μέθοδο που θα ήταν αδιανόητη πριν από μερικά μόλις χρόνια. Πράγματι, η αρνητική στάση των συμμάχων προς τα ελληνικά ζητήματα, τα επιζήμια σχόλια για την Ελλάδα στον ξένο Τύπο ή η εθνικώς ασύμφορη δήλωση κάποιου ξένου πολιτικού προσφέρουν συνεχείς αφορμές για απίστευτα ξεσπάσματα ενός εθνικόφρονα τσαμπουκά, στον οποίο οι Έλληνες μετατρέπονται φαντασιωτικά σε επιβήτορες των ισχυρότερων – πλην όμως θηλυκών ή / και θηλυπρεπών – Άλλων, που τόλμησαν να θίξουν τα εθνικά τους δίκαια. Οι ρητοί υπαινιγμοί για την ύποπτη σεξουαλικότητα των εχθρών του έθνους και η ταύτισή τους με ένα έτοιμο προς διείσδυση θηλυκό σώμα συνιστούν πλέον καθημερινή πρακτική, τμήμα εντέλει του τρέχοντος πολιτικού λόγου.

.

(Ήθος και ύφος από τον εκσυγχρονιστή Λυκαβητό)

Σταχυολογούμε από τα πάμπολλα διαθέσιμα παραδείγματα:

• «Μποϊκοτάζ σε ολλανδικά και ιταλικά προϊόντα. Εξαιρούνται τα έμψυχα γένους θηλυκού» (Καθημερινή, 26.2.1992) «Ανθελληνικές δηλώσεις του Δανού (εννοεί τον Γιένσεν) για τη Μακεδονία μας. Η γοργόνα της Κοπεγχάγης μας τηv έφερε» (Ελεύθερη Ώρα, 14.1.1993)
• «Έμαθαν πως …μαστε, πλάκωσε κι ο Μπερίσα!» (αφίσα του Λυκαβητού, Ιούλιος 1993).
• Αλλά και σε εκκλησιαστικό συλλαλητήριο για τη Μακεδονία, η σφριγηλή εθνικοφροσύνη εικονογραφήθηκε πρόσφατα σε πανό, με τη βοήθεια ενός πελώριου φαλλού, ενώ στην πρωινή εκπομπή του Γ. Τράγκα οι εκάστοτε ανθέλληνες προπηλακίστηκαν επανειλημμένα ως ομοφυλόφιλοι με αδυναμία στις ζαρτιέρες…

.

(Με το πανό στο χέρι, εθνικά ευαίσθητοι μαθητές του Πειραιά 
παρακολουθούν την ομιλία του μητροπολίτη Καλλίνικου. 3.3.1994)

.

ΕΘΝΟΣ ΚΑΙ ΑΝΔΡΙΣΜΟΣ

Τι συνέβη άραγε και κάποιοι ανακάλυψαν ξαφνικά και επισείουν αδιάντροπα το λεκτικό ανδρισμό τους; Το φαινόμενο δεν είναι καινούριο και δεν είναι αποκλειστικά ελληνικό. Ανάλογες εξάρσεις παρατηρούνται συνηθέστατα σε περιόδους εθνικιστικών εξάψεων και πολέμων. Δεν πάει πολύς καιρός που οι αμερικανοί πιλότοι έγραφαν στις φαλόσχημες βόμβες που θα έριχναν στο Ιράκ συνθήματα, που αμφισβητούσαν τον ανδρισμό του Σαντάμ.

Η σύνδεση του εθνικισμού με τη ρητή υποτίμηση των γυναικών και την καταδίκη κάθε «παρεκκλίνουσας» σεξουαλικής συμπεριφοράς έχει προϊστορία δύο τουλάχιστον αιώνων. Οι ποικιλίες που παρουσιάζει το φαινόμενο στις διαφορετικές του εκδοχές στο χώρο και το χρόνο δεν ανατρέπει τη γενική αυτή επισήμανση. Είναι άλλωστε γνωστό ότι, καθώς ταυτόχρονα με τα σύγχρονα έθνη – κράτη διαμορφώθηκαν σταδιακά και τα στερεότυπα για τους (υγιείς) ρόλους των δύο φύλων, ο ανδρισμός ανέλαβε να εκπροσωπήσει συμβολικά την πρόοδο, το σφρίγος και τη δυναμική του θριαμβεύοντος έθνους, ενώ στη θηλυκότητα ανατέθηκε η συμβολική υπεράσπιση της παράδοσης, των προαιώνιων ριζών του έθνους, της παθητικότητας και της ακινησίας.

Η παγίωση των «φυσικών» αυτών χαρακτηριστικών των δυο φύλων δεν αφορά μόνο το συμβολικό επίπεδο. Αντιστοιχεί προφανώς σε συγκεκριμένες αντιλήψεις και πρακτικές για τους κοινωνικούς ρόλους των φύλων. Στα ιδεώδη του εθνικισμού η γυναίκα εξιδανικεύεται, ενώ, την ίδια ώρα, οι γυναίκες εγκλωβίζονται στον παραδοσιακό τους ρόλο. Εκείνες που ξεφεύγουν θεωρούνται ύποπτες για αχαλίνωτη σεξουαλικότητα που τις ωθεί να προδώσουν τον (εθνικό) προορισμό τους. Και είναι πασίγνωστος ο τρόμος της γυναικείας σεξουαλικότητας που μαρτυρούν οι αντρικές φαντασιώσεις για τις γυναίκες οι οποίες απαρνήθηκαν το ρόλο τους. Η εξιδανίκευση της μητρότητας και η ταυτόχρονη καταδίκη κάθε μη αναπαραγωγικής ερωτικής συμπεριφοράς, η ενοχοποίηση των γυναικών για τα δημογραφικά προβλήματα, η ανάθεση σε αυτές του ρόλου της «αδελφής του ελέους» αποτελούν μερικά μόνο από τα χαρακτηριστικά του εθνικιστικού λόγου για τις γυναίκες.

Συχνά, βέβαια, όπως έχει να μαρτυρήσει και η ελληνική ιστορία του 19ου και 20ού αιώνα, οι γυναίκες αποδέχθηκαν τις υποτιθέ­μενες φυσικές ιδιότητές τους προκειμένου να συμμετάσχουν και αυτές στο πολιτικό παιχνίδι της εποχής τους. Η ίδια στάση παρατηρείται σήμερα σε κινήματα γυναικών στη Γιουγκοσλαβία, αλλά μπορεί να ανιχνευτεί και στη «Διακήρυξη των γυναικών της Θεσσαλονίκης», που μοιράστηκε στο πρώτο μεγάλο συλλαλητήριο για τη Μακεδονία και θύμιζε γυναικεία κείμενα των αρχών του αιώνα. Την ίδια στιγμή, σε διάφορες μεριές του πλανήτη, οι ανερχόμενοι εθνικισμοί θέτουν και πάλι σε αμφισβήτηση τις κοινωνικές κατακτήσεις των γυναικών. Η Αλγερία, η Τουρκία, τα βαλκανικά κράτη, η Ρωσία, η Ινδία και το Ιράν αποτελούν ελάχιστο δείγμα της προβληματικής σχέσης των γυναικών με την κατά τόπους εθνικιστική αφύπνιση.
.

(Και τι θα τραγουδάνε άραγε στην προπαίδευση οι γυναίκες;)

.

ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΜΙΣΟΓΥΝΙΣΟΣ

Ο εθνικισμός ωστόσο, δεν σχετίζεται μόνο με τα φυλετικά στερεότυπα. Στον εθνικιστικό λόγο, το γυναικείο κορμί χρησιμοποιείται για να συμβολίσει την ίδιο τη θιγόμενη χώρα αλλά και τη χώρα του αντιπάλου, τροφοδοτώντας και πάλι μισογυνικές φαντασιώσεις.
«Ο βιασμός του Κουβέιτ» ήταν ο διόλου συμπτωματικός τίτλος ενός μπεστ-σέλερ που νομιμοποιούσε την επέμβαση στο Ιράκ. Καθώς, λοιπόν, η εθνική ταπείνωση βιώνεται ως βιασμός από τον αντίπαλο, το προφανές ζητούμενο είναι η πληρωμή του με το ίδιο νόμισμα. Η ξένη χώρα μετατρέπεται συμβολικά σε γυναικείο σώμα, τα αντίποινα πρέπει να τα γευτεί ο αντίπαλος εκεί που τον πονάει: στον τόπο του, στη μάνα του, την αδελφή του, την κόρη του. Ο γιουγκοσλαβικός εμφύλιος έχει να μαρτυρήσει πολλά για το βιασμό των γυναικών των αντιπάλων ως πολεμικό όπλο και μέσο ευτελισμού του (αρσενικού) εχθρού.

Στο μεταξύ, στην Ελλάδα, τα ανοιχτά εθνικά ζητήματα έχουν μια άνευ προηγουμένου έξαρση του μισογυνισμού σε όλο περίπου το φάσμα της πολιτικής και κοινωνικής ζωής. Από τα φασιστικά παραληρήματα έως τις πιο μεταμοντέρνες εκδοχές δημοσιογραφικού λόγου, το εθνικό νταηλίκι έχει σηκώσει κεφάλι με στόχο, βέβαια, κάποιους άλλους. Είναι, όμως, μόνο αυτοί που θίγονται από τους καθημερινούς φραστικούς λεονταρισμούς;

Δεν πάνε πολλές ημέρες που η πρωθυπουργός της Τουρκίας έκανε μια δήλωση που ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων. Ας θυμηθούμε ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα από τις αμιγώς πολιτικές αυτές αντιδράσεις:

• «Μας απειλεί το χανουμάκι», ήταν ο κύριος τίτλος της Αυριανής στις 9 Ιουνίου.
• «Τουρκάλες στα κρεβάτια μας», ήταν την ίδιο ημέρα το μότο που συνόδευε το λογότυπο της εφήμ. Ποντίκι, ενώ στην τελευταία σελίδα της δημοσιευόταν ολοσέλιδη φωτογραφία της Τ. Τσιλέρ με τη λεζάντα «Έλα με τοv… στώλο!».
• «Αϊ χάσου γιουσουφάκι» τιτλοφορούσε το κείμενό της για τις τουρκικές προκλήσεις η Νίνα Γουδέλη την ίδια ημέρα στην Απογευματινή.
• Ενώ, την επομένη, ο Ελεύθερος Τύπος αστειευόταν χαριτωμένα: «Κι η Ταvσού ξανθιά είναι, αλλά με…κάτι μυαλά vα! (με το συμπάθιο)».

Τα παραθέματα θα μπορούσαν εύκολα να πολλαπλασιαστούν. Σε μια περίοδο που η συζήτηση για την κοινωνική θέση των γυναικών έχει περιοριστεί στη θεσμική κατοχύρωση των δικαιωμάτων τους, κυρίως των πολιτικών, αποκρύπτεται επιμελώς η μαζική επιστροφή σε εκφράσεις του πιο μισογυνικού και γυναικοφοβικού συλλογικού ασυνείδητου, που θίγουν με τρόπο άμεσο τη θέση των γυναικών σε τούτη την κοινωνία. Το κλίμα αυτό ανιχνεύεται στα περισσότερα μέσα ενημέρωσης, στο στρατό και στα γήπεδα, αλλά δεν μοιάζει να προκαλεί την παραμικρή ανησυχία. Εξάλλου, αποσιωπάται για λόγους σεμνοτυφίας και θεωρείται περιθωριακό ώστε να απασχολήσει την επίσημη πολιτική. Κυρίως, όμως, συσχετίζεται με τα εθνικά ζητήματα και κερδίζει αυτόματα τη σχετική ασυλία…
.

(Οι πληγές τετρακοσίων χρόνων τουρκοκρατίας είναι ακόμη ανοικτές στον αθηναϊκό τύπο)

.

ΤΩΝ ΑΝΔΡΩΝ ΤΑ ΦΟΥΣΑΤΑ ΠΕΡΑΣΑΝ

Ο μισογυνισμός στο στρατό δεν είναι πρόσφατη υπόθεση. Και τα πασίγνωστα στρατιωτικά τραγουδάκια είχαν πάντοτε στο στόχαστρο τις γυναίκες. Μόνο που, τώρα, οι γυναίκες είναι συνηθέστατα ξένες και ο θριαμβεύων ανδρισμός εμφανίζεται εθνικά προσανατολισμένος. Στα σύγχρονα αυτά στιχουργήματα, οι έλληνες στρατιώτες αποβιβάζονται σε κάποιο χωριό γειτονικής χώρας, βιάζουν τις γυναίκες και αλλοιώνουν εθνολογικά τον πληθυσμό. Με τον τρόπο αυτό ταπεινώνουν αποτελεσματικά τον αντίπαλο, τον οποίο δεν χρειάζεται πλέον να αντιμετωπίσουν με τις κλασικές στρατιωτικές μεθόδους. Ας δούμε τέσσερις παραλλαγές ενός από τα πιο δημοφιλή σχετικά τραγουδάκια, που σημειώνει μεγάλη επιτυχία σε πάμπολλες μονάδες της επικράτειας:

«Μ’ αλεξίπτωτο πηδώ/
μεσ’ στο τούρκικο χωριό/
τις Τουρκάλες τις γαμώ/για
να λένε τα παιδιά/ οτι έχουν
έλληνα μπατζή μπαμπά».

Ιδού το ίδιο άσμα σε ελαφρά παραλλαγμένη μορφή:

«Μες στο τούρκικο χωριό/
μ’ αλεξίπτωτο πηδώ/ την
Τουρκάλα τη γαμώ/ κι έτσι
ολα τα παιδιά/ θα χουν Ελληνα
μπαμπά»

Στην τρίτη παραλλαγή, τα πράγματα γίνονται λίγο πιο σοβαρά, καθώς αυτή τη φορά η Τουρκάλα βρίσκεται μέσα στα όρια του ελληνικού κράτους.

«Εκεί πάνω στην Κομοτηνή/
είναι μια Τουρκάλα ζωντανή,/
τη γαμάμε,την πηδάμε./
και τους Τούρκους θα τους φάμε/».

Στην τέταρτη και τελευταία εκδοχή του τραγουδιού που καταφέραμε να αποθησαυρίσουμε, ο στρατιώτης ενημερώνει σχετικά τη μάνα που περιμένει αγωνιωδώς τα νέα του.

«Σου γράφω μάνα να σου πω/
πώς περνάω στο στρατό/
τώρα που χω στο πλευρό/
παλικάρι δόκιμο./ το πρωί
με την αυγή/ κάνουμε γυμναστική/
για να φτιάξουμε
κορμί/ Την Τουρκάλα τη
γαμώ/ και το αίμα της
ρουφώ./ Έτσι μάνα τα
περνώ/ τώρα που ‘μαι στο
στρατό»

.

ΕΛΛΗΝΕΣ ΝΑΖΙ / ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΟ OUTING

Στον ακραίο εθνικιστικό λόγο κυριαρχούν οι μιλιταριστικές αξίες. «Στρατός σημαίνει σιδερωμένη στολή και γυαλισμένες μπότες, στρατός σημαίνει ανδρισμός και πόλεμος», διακήρυσσε πρόσφατα ο θεωρητικός του χώρου Κ. Πλεύρης από τη φιλόξενη, για τις «ιστορικές» απόψεις του, συχνότητα του Tele-clty. Στη ναζιστική τάξη πραγμάτων που προσβλέπουν οι υπερεθνικιστές δεν υπάρχει χώρος για «εκφυλισμένους» παντός είδους, για «φεμινίστριες», «αλλογενείς», «κίναιδους» και φυσικά «προδότες».
Οι θέσεις τους είναι σαφείς: πάταξη του κοσμοπολιτισμού και των παραφυάδων αυτού, εκκαθάριση της κοινωνίας από τους «ανώμαλους» και τους «ξένους», επιστροφή στην Ελλάδα των ελλήνων χριστιανών, επιβολή στρατιωτικής πειθαρχίας παντού και ανελέητος πόλεμος κατά πάντων μέχρι την «απελευθέρωση όλων των αλύτρωτων πατρίδων μας».

«Οι πολιτικάντηδες κάνουν το παν για να ευνουχίσουν τον Στρατό», «Νέα πρόκληση από τον Βαλιανάτο που θέλει να μπαίνουν
στον Στρατό οι όμοιοί του με “φουστίτσες”!», διαβάζουμε τακτικότατα στο «Στόχο». Και η «Χρυσή Αυγή» μας εξηγεί ακόμα
περισσότερο για το ποιόν των «πρασινο-κοκκινο-μπλε εθνοπροδοτών»:

• «Ανορθόδοξοι ηδονιστές – κίναιδοι, παιδεραστές, οφθαλμολάγνοι κ.λπ. – έχουν περιληφθεί στις υπό κατασκευήν λίστες των κομμάτων. Απελευθερωμένοι, “ξεταμπούκωτοι”, έτοιμοι να δηλώσουν τις ανομολόγητες … ορέξεις τους. Πίσω τους, ένας συρφετός αφανών υποστηρικτών με την ίδια “έξη”. Ναι αναγνώστη, δεν πρόκειται περί υπερβολής, μέγα ποσοστό των μελλοντικών βουλευτών παρουσιάζει .. οπίσθια κλίση και ου μόνον» (προεκλογικό τεύχος, 17.9.1993).
• Η ατολμία του πολιτικού κόσμου να εξοντώσει τους «εχθρούς του ελληνισμού» οφείλεται στο γεγονός ότι αποτελείται από παρηκμασμένες «αδελφές»: «Από τους διασημότερους ομοφυλόφιλους οι Καραμανλής, Μητσοτάκης, Ανδρέας» («Στόχος»,8.11.1990).
• «Στα μαχαίρια είναι ο Γιωργάκης με τη σύζυγό του, γιατί αvτί αυτής προτιμά τον Βαλλιαvάτο…» (17.2.1993).
• Και για το «βουλγαρόριζο προδότη» Γ. Λιάνη, μαθαίνουμε ότι «πέρυσι ο ελέω κεράτων και εκλεκτός των Σκοπίων, πήγε ντυμένος τραβεστί στο μασκέ πάρτι που έκανε η ξαδελφούλα του (…). Όσοι τον είδαν είπαν πως ήταν φυσικότατος…».
• Για τον τέως υπουργό Εθνικής Άμυνας υπάρχει εξήγηση γιατί δεν σφάζει τους «Μογγόλους και τους Γυφτοσκοπιανούς»: «Δεν ξέρουμε -αν και υποψιαζόμαστε- ποιοι είναι οι λόγοι που ο Βαρβιτσιώτης πήρε σαν σύμβουλό του έναν διακηρυγμένο εχθρό μιας ελληνοτουρκικής συγκρούσεως, το έχει όμως στο αίμα του να διαλέγει πάvτα “συμβούλους” ειδικούς. Όταν, π.χ., ήταν υπουργός Παιδείας είχε προσλάβει κάποιον παιδεραστή».

Αλλά και άλλοι «εθνοπροδότες» υφίστανται τακτικό «άουτινγκ» από τις ναζιστικές φυλλάδες:

• «Η γνωστή για τις “ανωμαλίες” της Λιάνα Κανέλλη θα ”βραβευόταν” φέτος με το επαίσχυντο “βραβείο Ιπεκτσί”…» («Στόχος», 10.2.1993).
• Όταν κάποιοι έγραψαν σε αθηναϊκό τοίχο ότι «Ο Μεγαλέξανδρος ήταν αδελφή» -Μάρτιος 1993- τα πυρά, προφανώς, στράφηκαν εκ νέου κατά των «προδοτών ομοφυλοφίλων». «Υπερασπιζόμενος τα όσα έγραψε για τον κοσμοκράτορα μας Μεγαλέξανδρο η σπείρα των Δημητράδων, ο εραστής του Γιωργάκη Παπανδρέου, Γρηγόρης Βαλλιανάτος, παρουσίασε “πίνακα” όλων των διασήμων Ελλήνων στους οποίους απέδωσε τις δικές του ιδιότητες» (17.3.1993)

Όσο για τους εξωτερικούς μας εχθρούς, το ναζιστικό αντριλίκι των υπερεθνικιστών μας δεν μπορεί παρά να αποχαλινώνεται προς πολύ πιο βίαιες κατευθύνσεις από έναν απλό σεξιστικό υπαινιγμό.

Με τους «βαρβάρους, αλλόπιστους και αλλογενείς» δεν υπάρχουν και πολλά περιθώρια, άλλωστε η «βρωμιά» τους δεν επιτρέπει
τίποτα περισσότερο από το πέταγμά τους στον Καιάδα ή τη σφαγή τους μέχρις οριστικής εξολοθρεύσεως.
.

(Εθνική έξαρση χωρίς προφυλακτικό στον αγώνα με την Ουγγαρία)

.

Οι χανούμισες της κερκίδας

Ολόκληρη η Νέα Φιλαδέλφεια τραντάζεται από το τραγούδι. Ο σκοπός είναι γνώριμος, θυμίζει το παιδικό χριστουγεννιάτικο «Τρίγωνα – κάλαντα», αλλά το λόγια είναι παράξενα:

«Ήρθαμε, ήρθαμε από τη στεριά
Τις μάνες σας γαμάμε οθωμανικά».

Ο ανύποπτος περαστικός έξω οπό το στάδιο «Νίκος Γκούμας» είναι δύσκολο να αντιληφθεί τι ακριβώς συμβαίνει μέσα. Ποιοι είναι αυτοί οι οθωμανοί και ποιοι κινδυνεύουν να δουν βιασμένες τις μητέρες τους: Ο φύλακας του σταδίου σπεύδει να τον καθησυχάσει. Οι «τραγουδιστές» είναι οι οπαδοί της ΑΕΚ και το υποψήφια θύματά τους οι παίκτες του ΑΠΟΕΛ. Μάταια οι λιγοστοί κύπριοι φίλαθλοι επιχειρούν να αλλάξουν το κλίμα με το αδύναμο «Ελλάς – Ένωση». Οι φωνές τους πνίγονται από τους πολυάριθμους αντιπάλους τους.

Όσο κι αν προσπαθούν να μας πείσουν οι σχετικές ηθικολογούσες διαμαρτυρίες, η αισχρολογία στα γήπεδο δεν είναι φαινόμενο
τελευταίο. Έχουν περάσει τρεις δεκαετίες από τότε που φωναζόταν η περίφημη «καβάλα με τον Πρέκα». Η επιθετικότητα του φιλάθλου προς τον αντίπαλο διοχετεύεται πολύ εύκολο στη βρισιά. Η κερκίδα έχει τα χαρακτηριστικά μιας κλειστής αρσενικής κοινότητας που αναπαράγει κατά τρόπο σχεδόν φυσικό το σεξιστικό λόγο. Απλώς, χάρη στην τηλεόραση, οι «ήχοι» του γηπέδου εισβάλλουν πλέον στο σπίτι μας και αναστατώνουν τους ανυποψίαστους. Το μόνο καινούριο στοιχείο είναι ότι αυτή η συνθηματολογια συνδέεται τα τελευταίο χρόνιο όλο και περισσότερο με το περιρρέον εθνικιστικό κλίμα. Η φραστική βία και τα σκωπτικά ή χυδαiα υπονοούμενα στρέφονται όλο και περισσότερο σε ξένους, αλλόφυλους ή και εχθρούς.

Αν οι «αδελφοί» Κύπριοι έγιναν στόχος των ΑΕΚτζήδων, μπορεί κανείς να φανταστεί τι ακούγεται όταν οι ελληνικές ομάδες παίζουν
με τουρκικές ή ισραηλινές ή… Αλλά το πιο ενδιαφέρον είναι ότι αυτό τα συνθήματα ακούγονται κατά κύριο λόγο όταν παίζουν
ελληνικές ομάδες ανάμεσά τους. Η προέλευση της ομάδας (π.χ. από Κωνσταντινούπολη) είναι αρκετή για να της δώσει τη σχετική ταμπέλα. Ήδη από δεκαετίες, οι αντίπαλοι της ΑΕΚ την υποδέχονταν με το «Χανουμάκια θύματα/ κάvτε μας κουνήματα». Οι «Ενωσίτες» αποδέχονται την πρόκληση των ολυμπιακών και άδουν εν χορώ στο ρυθμό του «Είμαστε δυο, είμαστε τρεις»:

«Ευχαριστώ και το Θεό
που μ’έχει κάνει Οθωμανό
Ευχαριστώ την Παναγιά
που μ’έχει χάνει ψωλαρά,
για να γαμώ τον Πειραιά»

Το ίδιο συμβαίνει και με τις ομάδες της Θεσσαλονίκης, όταν δέχονται την επίθεση των Αθηναίων. Μόλις ακούν το πασίγνωστο
«Γαμιέται ο ΠΑΟΚ και η Βουλγαρία» δεν διστάζουν να απαντήσουν «Έτσι γαμάει η Βουλγαρία», ενώ στην ατάκα «Τούρκοι, Τούρκοι, τον παίρνετε τσιμπούκι», έχουν έτοιμο το «Οι Τούρκοι γαμάνε τις μάνες σας».

Κάποιος επιπόλαιος παρατηρητής μπορεί να παρασυρθεί από ορισμένα συνθήματα της εποχής (όπως το «Σκοπιανοί, Σκοπιανοι, της μαμάς σας το μουνί» που απευθύνουν οι οπαδοί των ομάδων του κέντρου στους μακεδόνες φιλάθλους) και να νομίσει ότι το εθνικιστικό πάθος τυφλώνει τόσο πολύ ώστε να αποδίδεται σε οποιονδήποτε αντίπαλο η ιδιότητα του «εχθρού». Όμως, οι ίδιοι οι οπαδοί των αθηναϊκών ομάδων είναι αυτοί που φωνάζουν «Πουτάνα, λεσβία, Μακεδονία». Ειδικά οι οπαδοί του Ολυμπιακού δεν διστάζουν να θίξουν τα ιερό και τα όσιο της φυλής, προκειμένου να «πικάρουν» τους ΠΑΟΚτζήδες: «Πουτάνα Βεργίνα, το Θρύλο μας προσκύνα».
Ο συνδυασμός μνήμης και ιστοριας παίρνει ακόμα ζωηρότερο χρώματα όταν αναφέρονται συγκεκριμένα περιστατικά:

«ΠΑΟΚ θυμήσου την Αλαμάνα,
εκεί που σας γαμήσαμε
το πούλμαν και τη μάνα».

Το επεισόδιο έγινε στο γνωστό μοτέλ του Αγίου Κωνσταντίνου αλλά μεταφέρθηκε ποιητική αδεία 50 χιλιόμετρο βορειότερα. Η φαντασιακή σεξουαλική δραστηριότητα δεν εξαντλείται μόνο στις μόνες των εχθρών. Περιλαμβάνει, όπως βλέπουμε, και
τα πούλμαν αλλά και την πόλη ολόκληρη και τα σύμβολά της:

«Αθήνα μου, πρωτεύουσα.
γαμώ την συμπρωτεύουσα.
Ακρόπολη, Λυκαβηττός,
γαμιέται ο Πύργος ο Λευκός
και ο Δικέφαλος Αετός».

(Αδεται και αυτό στο ρυθμό του τραγουδιού του Θεοδωράκη «Είμαστε δυο, είμαστε τρεις»).

Όταν ακούγονται αυτά τα συνθήματα, επικρατεί εκνευρισμός στις κερκίδες των επισήμων. Όλοι ποντάρουν στο γεγονός ότι η άρθρωση του πλήθους δεν είναι πολύ καλή και το μήνυμα δυσδιάκριτο. Ο ηχολήπτης της τηλεόρασης σπεύδει καλού κακού να κλείσει τα μικρόφωνα. Ο διαιτητής κάνει ότι δεν καταλαβαίνει, εκτός αν θίγεται προσωπικά ο ίδιος (δηλαδή η μάνα του). Σ’ αυτή την περίπτωση, μπορεί μέχρι και να διακόψει τον αγώνα.

Τον ίδιο κίνδυνο (διακοπή εις βάρος της ομάδας που φωνάζει) διατρέχει ο ΠΑΟΚ κάθε φορά που οι φίλαθλοί του τραγουδούν τον εθνικό ύμνο, διασκευασμένο κατάλληλα. Οι στίχοι της διασκευής δεν έχουν τίποτα το επιλήψιμο, αλλά η παραποίηση είναι πολύ αναγνωρίσιμη, και για τούτο δεν μπορεί να γίνει ανεκτή. Δεν είναι το ίδιο «φίλαθλη» η απάντηση που έχουν έτοιμη οι αντίπαλοι οπαδοί. Στον τελευταίο στίχο, εκεί που οι ΠΑΟΚτζήδες αvτi για «Χαίρε ω χαίρε ελευθεριά!» ψάλλουν «Παοκάρα σ’ αγαπώ!», ακούγεται η απέναντι κερκίδα να ακολουθεί την ίδια μουσική του Μαντζάρου αλλά με άλλο περιεχόμενο: «Της μαμάς σας το μουνί/».

Η λαϊκή έμπνευση δεν σταματά ούτε μπροστά στις ξένες γλώσσες. Ενσωματώνει κάθε χρήσιμο νέο όρο. Δεν μιλάμε μόνο για το παλιό «Πουτάνο, πουτάνο ιταλιάνο», με το οποίο υποδέχονται παραδοσιακά οι Έλληνες τους Ιταλούς φιλάθλους. Όσοι παροκολούθησαν τους τελικούς του πρωταθλήματος μπάσκετ μεταξύ ΠΑΟΚ και Ολυμπιακού, θα άκουσαν τους Πειραιώτες (αν δεν τραγούδησαν μαζί τους) να κραυγάζουν στο ρυθμό του «Ντιρλαντά»:

«Στα τελικά των πλέι οφ
λέμε στους Βούλγαρους φακ οφ».

Ακολουθούν άλλοι 41 στίχοι, έργο συλλογικής και γόνιμης φαντασίας…

.

(Ο Άρης κατατροπώνει τους θηλυκούς του αντιπάλους)

Απ’ τον Ιό της Ελευθεροτυπίας.
(26.6.1994)