Category Archives: αντιφασισμός
Krav Maga και αντιναζί!
Όπου ανοίγει ένα γυμναστήριο, ξυλοφορτώνεται ένας ναζί!
Ομοφυλοφιλία και ναζισμός
.
.
Στο βιβλίο The Pink Swastika, των Scott Lively και Kevin Abrams καθώς επίσης και στο Homosexuality: The Essence of Nazism, του Michael W. Johnson, υποστηρίζεται η ομοφυλοφιλική καταγωγή του ναζιστικού κινήματος. Από τα τέλη του 19ου αιώνα και έως τις αρχές του 20ου, η ομοφυλόφιλη επιθυμία γνώριζε στη Γερμανία μια περίοδο άνθησης.
Το σκάνδαλο Eulenburg στην αυλή του Κάιζερ Wilhelm II, οι θεωρίες περί Τρίτου φύλου του Magnus Hirschfeld, η ίδρυση από τον ίδιο των προσκοπικών κινημάτων με την επωνυμία Wandervogel, ομάδων νεαρών ανδρών που διαβιούσαν στη φύση και καλλιεργούσαν τον ανδρισμό τους κατά τα πρότυπα των αρχαίων Σπαρτιατών, διαμόρφωναν ένα ιδιαίτερο πολιτισμικό περιβάλλον.
“Οι παιδεραστές αρχίζουν να πληθαίνουν. Το μόνο που τους λείπει είναι μια οργάνωση, αλλά απ’ ότι φαίνεται πρέπει ήδη να υπάρχει” γράφει ο Engels σε μια επιστολή του προς τον Marx.
Τα τάγματα της ναζιστικής νεολαίας, τα Freikorps, θα προέλθουν, κάποιες δεκαετίες αργότερα, μέσα απ’ αυτά τα παρακμάζοντα προσκοπικά κινήματα και θα διοικούνται σε έναν μεγάλο βαθμό από ομοφυλόφιλους και παιδεραστές.
Πολλές ηγετικές μορφές του ναζιστικού κινήματος ήταν φανερά ομοφυλόφιλοι όπως ο Rudolf Hess και ο Ernst Röhm που επάνδρωσαν τα SA με ομοφυλόφιλους διοικητές.
Υποψίες εγείρονται ακόμη και για τον ίδιο τον Hitler.
Οι Samuel Igra και Hermann Rauschning, αναφέρονται σε επίσημα στοιχεία της αστυνομίας που διαβεβαιώνουν ότι ο Hitler, γνωστός στο ναζιστικό περιβάλλον και ως ο ωραίος Αδόλφος, Der Schoen Adolf, “ήταν μια αρσενική πόρνη στη Βιέννη το 1907 – 1912, αλλά και στο Μόναχο την περίοδο 1912 – 1914”.
Ο Hitler είχε σεξουαλικές σχέσεις με τουλάχιστον τέσσερις γυναίκες, συμπεριλαμβανομένων και της ανιψιάς του, αλλά όλες οι σχέσεις του ήταν αποτυχημένες.
“Ο φασισμός”, σημειώνει ο φιλόσοφος Vladimir Jankelevitch σ’ ένα πυρετικό του χειρόγραφο το 1944, “εκπληρώνει την παλιά ομοφυλόφιλη τάση των Γερμανών, εκείνη που απ’ τον ωραίο Ζίγκφριντ μέχρι τον ποιητή Στέφαν Γκέοργκ παθιάζει τη γοτθική φαντασία. Οι άντρες μεταξύ τους, οι γυναίκες στις κουζίνες (θυμηθείτε το σύνθημα: Kinder, Kirche, Kuche). Η ζωή στην ύπαιθρο, η τρέλα των γυαλιστερών στολών, ένα κάποιο ελληνικό νιτσεϊκό ιδανικό για την αρσενική ομορφιά, τελικά δεν κάνουν τίποτε άλλο απ’ το να τροφοδοτούν έτι περαιτέρω μια παραδοσιακή κλίση του στρατού του Γουλιέλμου. Η χιτλερική ψευτοαρετή μπορεί να θεωρηθεί η εξέγερση της αντεστραμμένης αρρενωπότητας εναντίον του θηλυκού και επίπλαστου πολιτισμού που ενσαρκώνεται απ’ την Γαλλία. Ο Χίτλερ, ο άντρας χωρίς γυναίκες, είναι ο όμορφος βάρβαρος, ο εγκρατής, ο αδιάφορος απέναντι στις σειρήνες της απόλαυσης, σε όλες τις filles – fleurs. Ο νεοσπαρτιατικός φανφαρονισμός, η μέγαλη εκτίμηση για τις λεγόμενες “νεανικές” κινήσεις, έχει επίσης παιδεραστική καταγωγή. Ξεφυλλίστε τα περιοδικά τους: δεν περιλαμβάνουν παρά κρουστά, αθλητές, ρωμαϊκά προφίλ, παραληρηματική αρρενωπότητα.”.
“Η στρατοκρατία” θα σημειώσει και ο Wilhelm Reich, “στηρίζει την ομαδική, ψυχολογική της επίδραση σ’ έναν ερωτικό μηχανισμό: η αισθησιακή έλξη της στολής, η γενετήσια διέγερση που προκαλούν με τη ρυθμική τους κίνηση οι παρελάσεις είναι όλα αισθησιακά συμφέροντα που χρησιμοποιούνται συνειδητά.”
.
.
Πολλά επίσης από τα τελετουργικά σύμβολα του ναζισμού προήλθαν από το ομοφυλόφιλο περιβάλλον, όπως ο χαιρετισμός «Sieg Heil», το διπλό “SS”, ακόμη και το ανεστραμμένο Ροζ Τρίγωνο που χαρακτήριζε τους ομοφυλόφιλους κρατουμένους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Ένας διωγμός που ποτέ δεν πήρε όμως διαστάσεις γενοκτονίας, όπως στην περίπτωση των Εβραίων, αλλά όπως φαίνεται έγινε μόνο για να ρίξει στάχτη στα μάτια των Γερμανών βιομηχάνων που χορηγούσαν το ναζιστικό κόμμα και είχαν αρχίσει να θορυβούνται από τις διαστάσεις που έπαιρνε το ομοφυλόφιλο ζήτημα. Οι ομοφυλόφιλοι μάλιστα που εκτοπίστηκαν στα στρατόπεδα ήταν κυρίως οι θηλυπρεπείς ομοφυλόφιλοι, οι “femmes”, αυτοί που εκτρέπονταν στο α-τόπημα του γυναικείου ίχνους και όχι οι “butches”, που επένδυαν και επιδείκνυαν την αρρενωπότητά τους. Η θηλυπρέπεια και η παρενδυσία είναι συνθήκες που αντιστρέφουν τα σημεία του βιολογικού ίχνους, διαταράσσοντας έτσι το νόημα της ναζιστικής ιδέας.
Αν όλα τα παραπάνω μας αποκαλύπτουν μια φανερή, κεκαλυμμένη ή λανθάνουσα ομοφυλοφιλία του ναζιστικού κινήματος, μας εξιστορούν και κάτι ακόμη που το αφήνουν όμως ανερμήνευτο: τον εντοπισμό του παραβατικού, πολιτικού ίχνους στο σεξουαλικό φαντασιακό. Σ’ αυτή τη σφαίρα του σεξουαλικού που πραγματώνει και αληθεύει τις αναπαραστάσεις μας, ενθυλακώνοντάς τες στις πιο μύχιες πτυχώσεις του ψυχισμού. Ο ναζισμός είναι μια τέτοια σκηνή, μια σκηνή της σαγήνης, αλλά “η σαγήνη είναι πάντα μια σαγήνη του κακού”, όπως θα πει ο Baudrilland. Η φαντασιακή δυνατότητα του ίδιου του κακού να διαβιώνει μέσα στον κόσμο σε πείσμα κάθε ηθικής ή πολιτικής καταστολής του.
“Οι κοινωνικά παραβατικές συμπεριφορές προσλαμβάνουν τη σαγήνη του κινδύνου, ακριβώς επειδή δελεαζόμαστε ακατάπαυστα από την ιδέα ότι η σεξουαλική έκφραση είναι από μόνη της μια επαναστατική πράξη. Αυτό που φαντάζει εκτός ορίων γίνεται σέξι και εντρυφώντας στο ενδιαφέρον μας για το ταμπού νιώθουμε άτακτοι” θα πει χαρακτηριστικά η Halberstam.
Ο ναζισμός είναι η μόνη ιδεολογία που δεν αντιστάθηκε σ’ αυτό το καθεστώς της σαγήνης αλλά απεναντίας επένδυσε πάνω του. Όλες οι άλλες ιδεολογίες επιχείρησαν να αποκαταστήσουν τον άνθρωπο στο περιβάλλον μιας εξορθολογισμένης κοινωνικότητας, όπως η σοβιετική αισθητική, για παράδειγμα, που αφιέρωσε τον άνθρωπο της στον ορίζοντα της ηθικότητάς του, στη στοχοπροσήλωση της κοινωνικής του ιδέας, αποκλείοντάς τον από το περιβάλλον της σαγήνης και των παρεκκλίσεων.
Αντιθέτως απ’ τη σκηνή του ναζισμού αυτό που εκπέμπεται είναι μόνο σαγήνη, η σαγήνη του Ενός, που διαπερνά ακαριαία το πλήθος, το συν-κινεί, το έλκει, το δια-στρέφει, το θηλυκοποιεί, (ο Hitler αντιλαμβανόταν την εξουσία ως μια πράξη βιασμού πάνω στο θήλυ ίχνος της μάζας), αυτός ο θρίαμβος εν τέλει του σωματικού.
.
.
Στη ναζιστική αισθητική αυτό που σχηματοποιείται είναι το ίχνος ενός φαντασιακού: το ωραίο, αψεγάδιαστο, υγιές σώμα που διατίθεται στον ηγέτη και στη χαρά των συντρόφων του. Κυρίως η εικόνα του αντρικού σώματος, του φερέλπι, νεαρού μαχητή, που πραγματώνεται και πνευματώνεται στον άθλο της γενναιότητάς του αλλά και στο προνόμιο της καταγωγής. Μια φαντασμαγορική εικονοποιία που από τη μια επιχειρεί να αναδείξει το ίχνος μιας ανθρωπολογικής διαφοράς και από την άλλη να καθιερώσει τη σαγηνευτική σκηνή της ναζιστικής ιδέας. Μια σκηνή που εκθέτει τη σεξουαλικότητά της και πνευματικοποιεί την εκδήλωση της πραγματικότητάς της.
“Σε αντίθεση προς την άφυλη αγνότητα της επίσημης κομμουνιστικής τέχνης”, θα πει η Sontag, “η ναζιστική είναι φιλήδονη και ταυτόχρονα εξιδανικευτική. Μια ουτοπική αισθητική που υποδηλώνει έναν ιδεώδη ερωτισμό: μια σεξουαλικότητα μετασχηματισμένη στο μαγνητισμό των ηγετών. Το φασιστικό ιδεώδες είναι να μετατρέψει τη σεξουαλική ενέργεια σε ‘πνευματική’ δύναμη προς όφελος της κοινότητας”.
Μια σεξουαλικοποιημένη δηλαδή ομοψυχία που “διακλαδίζεται” (Deleuze), μέσα στο σώμα, ηδονίζοντάς το. Μια σεξουαλικότητα που άρχεται βέβαια από το αρχαιοελληνικό πρότυπο του δασκάλου και του μαθητή και της ομοερωτικής τους σχέσης και που δύσκολα χωρά στο πλαίσιο μιας μονοσήμαντης σεξουαλικής στρατηγικής, όπως επιχειρούν να την καθηλώσουν οι ιστορικοί που προαναφέρθηκαν. Τα ανδρικά γυμνά της ναζιστικής τέχνης, που κοσμούσαν τους δημόσιους χώρους των γερμανικών πόλεων, είναι εδώ για να σαγηνεύσουν και για να υπομνηματίσουν περισσότερο μια εσωτερική κατάσταση, παρά για να εκθέσουν την εδραμάτισή της. Εξέθεταν όχι τόσο την πραγματικότητα της γυμνότητάς τους, όσο την ιδέα μιας ποθητής αρρενωπότητας. Μια εξιδανικευμένη εικόνα που αποσύρει απ’ το ανάγλυφό της τις σεξουαλικές της εντάσεις. Είναι έτσι σώματα σχεδόν ουδέτερα, με απαλυμένα τα σεξουαλικά τους όργανα, ενδεδυμένα μόνο τη γυμνότητά τους. Ένα καθαρό πρότυπο, αυτή η ιδέα του αρείου σώματος, ο αντικατοπτρισμός του ποθητού του ίχνους και πάντα σ’ αυτό το καθεστώς της απέκδυσης της ζωής, ένα απ’ τα χαρακτηριστικότερα γνωρίσματα της ναζιστικής τέχνης. Δεν είναι το σάρκινο που εκτίθεται στο γλυπτό, αλλά το γλυπτό που διεγείρει το σάρκινο. Οι εικόνες έτσι της Riefenstahl και ειδικά των κολυμβητών της από την Ολυμπία, είναι στιγμές μιας αποσβολωτικής ομορφιάς αλλά και μιας μοναδικής συγκίνησης. Εμβληματικά, ιδεόληπτα σώματα που εμψυχώνουν τη μυθολογική καταγωγή τους και δι-εγείρουν τη μυθοπλαστική τους αλήθειά.
Ο Hans Surén, στο βιβλίο του η Γυμναστική των Γερμανών, αναφέρει σχετικά: “Η ενατένιση ενός καλοσχηματισμένου σώματος ασκεί μια βαθιά παιδαγωγική επίδραση, από άποψη όχι μόνο σωματική, αλλά και ηθική. Η γυμνότητα ενός ευγενούς σώματος αποτελεί μια σημαντική προτροπή για μίμηση, πράγμα που το ήξεραν πολύ καλά οι Έλληνες…Οι Έλληνες καταφθάνουν από παντού. Οι χαλαροί και φαρδιοί χιτώνες τους που πέφτουν με χάρη στους ώμους, καλύπτοντας μόνο ένα μέρος του σώματος. Τα γυμνά μπράτσα τους, ροδισμένα από τον ήλιο, καλοφτιαγμένα, που εισέρχονται στο στάδιο. Αυτή η νεολαία με τα υπέροχα σώματα, γυμνά ως επί το πλείστον και μαυρισμένα, προσφέρει ένα εκπληκτικό θέαμα”.
Ο νεαρός αθλητής και μαχητής σαγηνεύεται, ενδίδει, αλλά και πάλι συγκρατεί τη ζωική του ενέργεια για το πεδίο του στίβου ή της μάχης, αλλά και γι’ αυτή την ακαταμάχητη σαγήνη του θανάτου. Γι αυτό και η θέση των γυναικών στη ναζιστική κοινωνία και κουλτούρα ήταν πάντοτε μια θέση υποχώρησης, καθότι αναγνωριζόταν ως ένα υπονομευτικό, ως προς την στόχευση του ανδρός, φύλο. Ό, τι εντόπισε το εξασκημένο βλέμμα της Riefenstahl και στην κοινότητα των Νούμπα. Οι γυναίκες στην χιτλερική κοινωνία ήταν απλώς μηχανές αναπαραγωγής φυλετικά καθαρών παιδιών. Το σεξουαλικό φαντασιακό του νεαρού άνδρα έτσι, διαθλάται πάνω στην εγγύτητα του συντρόφου του. Συνθήκη που αναγνωρίζεται μάλιστα σε όλα τα ανδροκρατούμενα περιβάλλοντα, όπως είναι οι φυλακές ή ο στρατός.
Ο Leo Bersani αναφέρεται σ’ αυτή τη “συναισθηματικοποίηση των ένοπλων δυνάμεων ή των εργατών, που μπορεί η ίδια να προεκβάλλει και να εξαγνίσει μια χαρακτηριστική σεξουαλική προτίμηση.”
Ο εμός σύντροφος γίνεται εδώ η πηγή μιας λιβιδινικής έντασης που δεν μορφοποιείται αναγκαστικά πάνω στο θηλυκό ή αρσενικό εκλιπών ίχνος, αλλά σ’ αυτό το ίδιο το καθεστώς της παραβατικότητας που δομεί την επιθυμία και την απόλαυση. Η επιθυμία άλλωστε, εντοπίζεται πάντα αλλού, είναι αυτό το αλλού, η δια-στροφή της ταυτότητας, το παιγνίδισμά της, η εκ-τροπή της, η ανωνυμία της και γι αυτό η διαθεσιμότητά της. Ο ναζισμός κυοφορήθηκε αργά μέσα σ’ ένα τέτοιο περιβάλλον συντροφικότητας, στις προσκοπικές οργανώσεις των Wandervogel που προαναφέραμε. Περιβάλλοντα όπου ο σύντροφος αναλάμβανε, μεταξύ των άλλων, και τη θηλυκοποίησή του, όχι την θηλυπρέπεια του, απεναντίας, αλλά τη διά-θεσή του στη φαλλική υπεροχή. Ο άθλος του νεαρού μαχητή γίνεται σ’ αυτή τη κουλτούρα και το συνώνυμο μιας καυλωτικής επιθυμίας, μια καθολική μορφή ηδονισμού που συνέχει το φαντασιακό και εκπληρώνει την πραγματικότητά του. Μια ταυτοποιητική σαγήνη όπου το υποκείμενό της δεν αντιστρέφεται αλλά εκτρέπεται, δεν χάνει τη ταυτότητα του, αλλά τη θεωρεί στη σκηνή του ομοίωσής του.
Η Judith Halberstam σημειώνει: “Αυτό το είδος του ανδρισμού συνέπεσε με μια εθνικιστική και συντηρητική έμφαση στην ανωτερότητα της ανδρικής κοινότητας και με μια φυλετική απόρριψη της θηλυκότητας. Πράγματι, μεταξύ αυτών των πρώιμων ομοφυλόφιλων ακτιβιστών, οι άρρενες Εβραίοι θεωρούταν άντρες που είχαν εκθηλυνθεί από την επένδυσή τους στην οικογένεια και το σπίτι, ένα πεδίο που θα έπρεπε αφήνεται στις γυναίκες και οι οποίοι, όπως οι θηλυπρεπείς ομοφυλόφιλοι, δεν ανταποκρίνονταν στο ανδροπρεπές καθήκον τους να παραμείνουν δεσμευμένοι στους λοιπούς αρρενωπούς άνδρες και σε μια ταγμένη στον ανδρισμό πολιτεία και δημόσια σφαίρα”.
Η σκηνή εδώ της αρρενωπότητας είναι μια ενσαρκωμένη εντύπωση και όχι ένα κενό παιγνίδι εντυπώσεων, όπως περιγράφει τη σαγήνη ο Baudrillard, αλλά μια έλξη, και μια εντύπωση, που επιστρέφει μορφοποιώντας το υποκείμενό της, δομώντας το ολοκληρωτικά. Η παθητικότητα της ελκτικής φοράς μετουσιώνεται εδώ σε δομική ενεργητικότητα, σε μια παλινδρομική κίνηση που ενσαρκώνει την επιθυμία, αυτή την αυθεντικότητα της σκηνής.
.
.
Στο περιβάλλον αυτού του ηδονισμού μια σκηνογραφία πάθους εκθέτει τον υλικό της περίγυρο, ερεθιστικά αντικείμενα που δι-εγείρουν σκηνές του διαστροφικού: η ηδονή του βιασμού, οι φετιχιστικές καθηλώσεις, η μαζοχιστική εργαλειοθήκη, αυτή η στολή των SS, τα εφαρμοστά παντελόνια, τα στρατιωτικά διακριτικά, οι γυαλιστερές μπότες, τα δερμάτινα ρούχα, σινιάλα όλα μιας ασυναγώνιστης σαγήνης που συγκροτεί μια ιδιαίτερη και περίκλειστη σεξουαλική εμπειρία. Ναζιστικά εξαρτήματα, που αυτονομούνται μέσα στη σφαίρα του σεξουαλικού, σε μια ξεχωριστή πορνο-γραφική κατηγορία, απεκδυόμενα το καταγωγικό, πολιτικό τους context. Μια σαδομαζοχιστική γραφικότητα, παραδομένη στις οξυμένες της αναπαραστάσεις, στη πραγματικότητα του αναφορικού.
“Υπάρχουν κάποια ισχυρά και αναπτυσσόμενα ρεύματα σεξουαλικού πάθους”, θα πει η Sontag, “τα ρεύματα εκείνα που κινούνται υπό την ονομασία του σαδομαζοχισμού, και τα οποία κάνουν το παιγνίδι με το ναζισμό να παίρνει μια ερωτική όψη. Αυτές οι σαδομαζοχιστικές φαντασιώσεις και πρακτικές συναντώνται τόσο ανάμεσα σε ετεροφυλόφιλους όσο και ομοφυλόφιλους, μολονότι η ερωτικοποίηση του ναζισμού είναι ορατή προπάντων μεταξύ των ομοφυλόφιλων ανδρών. Ο σαδομαζοχισμός είναι το μεγάλο σεξουαλικό μυστικό των τελευταίων χρόνων και όχι το ερωτικό ξεφάντωμα”.
Απ’ το υπόγειο λοιπόν δώμα του σαδομαζοχισμού η φασιστική εμπειρία καθίσταται η σκηνή της διαστροφής και της παράβασης. Μια παραβατικότητα που δεν συντονίζεται τόσο με κάποια προτάγματα σεξουαλικής απελευθέρωσης όσο με μια ασυνείδητη απόφαση υποταγής στην κυριαρχία του άλλου. Μια δουλική κάθειρξη του υποκειμένου όταν αυτό χειραγωγείται σιδηροδέσμιο και φιμωμένο υπό τις προσταγές του κυρίου του ή της ντομινατρίς του. Η αποθέωση μιας σωματοποιημένης πρακτικής, ή ενός μηχανοποιημένου σώματος, που εξαντλεί το πάθος του στη χειρονομία των εξαρτημάτων του. Η κυρίαρχη άλλωστε σκηνή του σεξ ήταν πάντα η σκηνή των αναπαραστάσεών του, η θεατρικοποίηση της πράξης του, η ηδονοβλεπτική διάσταση των ρόλων του. Το σαδομαζοχιστικό περιβάλλον, με τη μελαγχολική επαναληπτικότητα των χειρονομιών του, αποδίδει στη σεξουαλική εμπειρία έναν θανατόληπτο οίστρο. Μια απόκοσμη σαγήνη που εξαντλεί τα υποκείμενά της, στη πρόσ-τυχη στάση της εκφόρτισής τους. Το σεξουαλικό φαντασιακό που γίνεται εδώ η απόλυτη εξουσιαστική μηχανή, η δι-έγερση της. Η σαγήνη του Κυρίου και η μαζοχιστική προσήλωση του Δούλου, απο-καλύπτουν έναν λόγο που εκχέεται τώρα μέσα από τις ηδονιστικές εκδορές και εκχυμώσεις του σώματος, αυτός ο ίδιος ο σφυγμός της ζωής, ο θρίαμβος, όπως θα έλεγε ο Baudrillard, του πραγματικού.
Σ’ αυτόν τον ορίζοντα, μια θριαμβική, όσο και μυστική σημειουργία, ανακτά τις εκφράσεις της. Το ναζιστικό μπουντουάρ αναλαμβάνει σήμερα τη θέση που του αναλογεί, στα άρματα των gay prides, στους body builders με τις δερμάτινες εξαρτήσεις τους, στις στολές των μηχανόβιων, στη φυλή των gay skinheads, στην εικονογραφία του Tom of Finland, στο έργο του Bruce LaBruce, αλλά και στη βίλα των οργίων του Salo.
Μια πληθυντική τάση της gay κουλτούρας που ενσαρκώνει τη φασιστική αισθητική μιας επιθετικής σεξουαλικότητας, μιας S/M επιθυμίας να ανακτηθεί η γυμνότητα του ανθρώπου, το πιο βίαιο και διεστραμμένο της ίχνος. Με εξαίρεση τη γραφή Sade, η ναζιστική σημειουργία καθιερώνει, μέσα σε μια υπεραισθητική διάσταση, αυτή τη διαφάνεια του Κυρίου και του Δούλου.
Τους σεξουαλικοποιεί και τους δύο, σαγηνεύοντάς τους, μετατρέποντάς τους σε σεξουαλικούς ρόλους και πραγματώνοντάς τους στη σφαίρα του καθημερινού. Μια γραφή, η ναζιστική γραφή, που αναγνωρίζεται σ’ αυτό το περίκλειστο αλλού της επιθυμίας, ως η βιαιότητα μιας αλήθειας, η βαναυσότητά της, η πιο ερημική στιγμή του ψυχισμού.
.
Το βίντεο και οι φωτογραφίες που συνοδεύουν το κείμενο είναι του Bruce LaBruce.
ΠΗΓΗ: https://leximata.blogspot.gr/2013/11/blog-post_24.html
.
Στέπαν Φιλίποβιτς (27 Ιανουαρίου 1916 στο Όμπουζεν, Κροατία; – 22 Μαίου 1942 στο Βάλγεβο, Σερβία)
.
Ο Στέπαν Φιλίποβιτς (*27 Ιανουαρίου 1916 στο Όμπουζεν, Κροατία; – 22 Μαίου 1942 στο Βάλγεβο, Σερβία) ήταν γιουγκοσλάβος κομμουνιστής και αντάρτης. Κατά την διάρκεια του Β” Παγκοσμίου πολέμου συνελήφθη και εκτελέστηκε απο τους ναζί. Έγινε όμως και ταυτόχρονα εθνικός ήρωας της Γιουγκοσλαβίας.
Πρίν το ξέσπασμα του πολέμου ζεί κυρίως στη Σερβία και την Βοσνία. Το 1937 αποφασίζει να μπει στο Εργατικό Κίνημα και το 1940 εγγράφεται στο Κομμουνιστικό Κόμμα της Γιουγκοσλαβίας όπου μεσολαβεί και μία σύλληψη το 1939. Καταδικάστηκε σε φυλάκιση ενός έτους.
Ο Φιλίποβιτς ήταν αρχηγός της αντάρτικης ομάδας «Tamnavsko-Kolubarski» που δρούσε κυρίως στο Βάλγεβο απο το 1941. Στις 24 Φεβρουαρίου 1942 συλλαμβάνεται απο την Βέρμαχτ και καταδικάζεται σε θάνατο δια απαγχονισμού με ορισμένη ημερομηνία τις 22/05/1942.
Κατά την διάρκεια της εκτέλεσης του ο Φιλίποβιτς με ήδη την θηλιά σφιγμένη στο λαιμό του δεν διστάζει να σηκώσει τις γροθιές του ψηλά και να φωνάξει «θάνατος στον φασισμό, λευτεριά στου Λαούς!» Ήταν το δικό του κάλεσμα στον λαό να αντισταθεί.
Ο Φιλίποβιτς κηρύσσεται το 1949 και επίσημα απο το κράτος της Γιουγκοσλαβίας ως εθνικός ήρωας. Η πόλη Βάλγεβο του αφιερώνει ένα άγαλμα που τον απεικονίζει την στιγμή της εκτελεσής του. Στην πατρίδα του στο Όμπουζεν το 1968 χτίστηκε ένα μνημείο πρός μνήμη του, το οποίο όμως το 1991 καταστράφηκε.
.
.
Το αντίθετο είναι το ενάντια!
Τσαμαδού και Τοσίτσα!
Απ’τα μέρη οπου ο μεσαίωνας φαντάζει εικόνα απ’το μέλλον…
Είναι απίστευτο πραγματικά το πόσο πολύ τους έχει τσούξει για το σύμφωνο συμβίωσης των ομόφυλων ζευγαριών. Κανονικά θα έπρεπε να ντρεπόμαστε που όχι μόνο όλα αυτά συμβαίνουν εν έτη 2015, αλλά που χρειάζεται να τεθούν σε εφαρμογή νόμοι για να επιβάλουν το αυτονόητο…που χρειάζονται νόμοι για να πάμε ένα βήμα παραπέρα απ’τον μεσαίωνα…και όλα αυτά στην Ευρώπη του 2015. Αποκορύφωμα δε, το σημερινό ομοφοβικό παραλήρημα που εξέδωσε το χρόνια τώρα γνωστό και βρωμερό αλλά και τρισαθλιέ ΚΚΕ. (sic)Γι’αυτό κι εγώ επειδή φτιάχνομαι με ότι κατουράει στην ηθική των αστών, με ότι τσαλακώνει την αισθητική τους αλλά και αποπατεί πάνω στην κανονικότητα και τα κοινωνικά τους στερεότυπα…η και επειδή απλά όπως έλεγε ο Πετρόπουλος “ότι διαταράζει την τάξη, συντείνει στη γαλήνη μου“…είπα να ποστάρω για να θυμηθούμε τα λόγια αυτής της τεράστιας μορφής του ΕΕΚ, Σάββα Μιχαήλ, απο παλαιότερη συνέντευξη τύπου, κατα την περίοδο των δικαστηρίων δίωξής του απο το ναζιστικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής:
«Είμαι τροτσκιστής, Εβραίος και αντιφασίστας.Ενσαρκώνω τη φαντασίωση του κάθε φασίστα.Έπρεπε να ήμουν και ομοφυλόφιλος,όχι φυσικά ότι έχω κάποιο πρόβλημα,για να ολοκληρωθεί η εικόνα.Θέλω να ευχαριστήσω όλους όσοι συμπαραστέκονται σε αυτόν τον αγώνα»Σάββας Μιχαήλ
.
ΥΓ: Μπορεί η εκκλησία να κήρυξε διήμερο εθνικό πένθος όμως κοντοζυγώνουν οι μέρες που θα πενθήσουν το έθνος τους. Αυτό είναι δέσμευση και οχι σαν των συριζαίων….
.
Άλφα Στερητικό
Β.Ραφαηλίδης – Πώς θα γίνεις ένας καλός ναζιστής
Οδηγίες του Βασίλη Ραφαηλίδη για να γίνεις καλός ναζιστής. Μην παραλείψετε στο τέλος να κάνετε το τεστ του καλού φασίστα!
.
Ο εθνικοσοσιαλισμός (ναζισμός) είναι ένα λαϊκό, αρνητικά επαναστατικό κίνημα, συχνά ευρυτάτης λαϊκής αποδοχής Πράγμα που αρχίζει να προβληματίζει από τότε και τους μαρξιστές, και τους φιλελεύθερους μελετητές: πώς γίνεται μια βαρβαρότητα, και μάλιστα προαγγελθείσα στο Μάιν Καμπφ, που γράφηκε ανάμεσα στο 1924 και 1926, δηλαδή 7 χρόνια πριν ο συγγραφέας του γίνει δικτάτορας να έχει τη συγκατάθεση του λαού;
Είναι ανόητο να λέμε πως ο λαός παρασύρθηκε από τη ναζιστική προπαγάνδα. Προπαγάνδα κάνουν όλοι. Γιατί ο γερμανικός λαός δεν παρασύρθηκε από την κομουνιστική προπαγάνδα των Σπαρτακιστών λίγα χρόνια νωρίτερα; Γιατί δεν παρασύρθηκε απ’ τη συνεχή προπαγάνδα των αστικών κομμάτων απ’ το 1919 που υπάρχει το Δεύτερο Ράιχ; Όλοι γνώριζαν απ’ το δημοφιλέστατο Μάιν Καμπφ το 1933, τη χρονιά που ο Χίτλερ καταλαμβάνει δημοκρατικότατα την εξουσία, τι μαγειρεύει ο δικτάτορας που ποτέ δεν έκρυψε τα σχέδιά του. Κι ωστόσο ο λαός εγκρίνει την πολιτική του στο δημοψήφισμα της 19ης Αυγούστου 1934, με ποσοστό 82,2% και με 43.600.000 ψήφους. Δεν πρόκειται για αποτέλεσμα συναρτημένο με κάποια εκλογική «βία και νοθεία», ο Χίτλερ δεν είναι Καραμανλής για να καταφεύγει σε τέτοια ευτελή τερτίπια, πρόκειται για τη σαφέστατα εκφρασμένη βούληση της συντριπτικής πλειοψηφίας του γερμανικού λαού, πράγμα που θα κάνει πολλούς να πουν πως οι Γερμανοί έχουν την αυταρχικότητα στο αίμα τους ενώ στην πραγματικότητα το μόνο που έχουν στα ήθη τους και όχι στο αίμα τους είναι μια αγάπη για την τάξη και την ακρίβεια. Αλλά αυτό δε δηλώνει κατ’ ανάγκην και μια εξ υπαρχής και εξ ορισμού προτίμηση των Γερμανών προς την αυταρχικότητα. Εντελώς το αντίθετο, ο σωστός δημοκράτης αποκλείεται να μην είναι ένας πειθαρχημένος και κυρίως αυτοπειθαρχημένος άνθρωπος.
Άλλωστε, στο καθαρά οικονομικό επίπεδο, ο Χίτλερ είναι οπαδός της ελεύθερης οικονομίας της οικονομίας της αγοράς. Μάλιστα, ελάχιστα διαφέρει η οικονομική του πολιτική απ’ αυτήν των σημερινών σοσιαλδημοκρατικών κυβερνήσεων, που υποστηρίζουν μια ελεγχόμενη από το κράτος ελεύθερη αγορά. Το ναζιστικό κράτος είναι καπιταλιστικό κράτος, και δεν αναιρεί κανέναν απ’ τους νόμους της καπιταλιστικής οικονομίας. Μη σας απατά το δεύτερο συνθετικό σοσιαλισμός στον όρο εθνικοσοσιαλισμός. Άλλωστε, και ο σοσιαλισμός του Στάλιν είναι εθνικοσοσιαλισμός κατά μίαν έννοια, αφού είναι σοσιαλισμός σε μία μόνο χώρα, δηλαδή εθνικός σοσιαλισμός – δηλαδή μαρξιστικό έκτρωμα. Ο σοσιαλισμός, είτε είναι διεθνιστικός είτε δεν είναι σοσιαλισμός. Ίσως όμως να είναι σοσιαλδημοκρατία, σαν αυτή που υπάρχει σήμερα σε πολλά κράτη της Ευρώπης και σαν αυτήν που θα μπορούσε να υπάρξει και στην Ελλάδα, αν ο πράσινος σοσιαλισμός δεν είχε μεγαλύτερη σχέση με τα πράσινα άλογα, παρά με τους πεινασμένους ανθρώπους, που οι δημαγωγοί τούς αντιμετωπίζουν σαν άλογα, που τα ταΐζεις όχι με χόρτο, οι άνθρωποι δεν τρων χόρτο, αλλά με κουτόχορτο – τα άλογα δεν τρων κουτόχορτο, γιατί δεν είναι κουτά σαν τους ανθρώπους.
Γιατί, λοιπόν, πέτυχε ο ναζισμός; Διότι ο φασισμός (ο ναζισμός είναι η ανώτερη και καταστροφικότερη μορφή φασισμού) πετυχαίνει εκεί που αποτυχαίνει ο σοσιαλισμός λέει ο Ντανιέλ Γκερέν. Αν δεν αποτύχαιναν οι γερμανοί Σπαρτακιστές (κομουνιστές) λίγο πριν απ’ την επιτυχία του Χίτλερ, ο ναζισμός μάλλον θα αποτύχαινε. Ίσιος να τρεπόταν σε σταλινισμό ο σπαρτακισμός της Ρόζας Λούξεμπουργκ, αλλά ο σταλινισμός σε καμιά περίπτωση δεν είναι φασισμός. Αν και ολίγον εθνικοσοσιαλιστικός ο σταλινισμός είναι άλλης τάξεως κοινωνικό φαινόμενο. Ο φασισμός είναι ένας ερζάτς σοσιαλισμός που ενώνει τα καπιταλιστικά αιτήματα με την εύλογη απαίτηση της μάζας για καλύτερες συνθήκες ζωής. Ποτέ στην ιστορία οι μάζες δεν ακολούθησαν εκείνους που είχαν καλές ιδέες, εκτός κι αν αυτές κατέληγαν με τρόπο πραχτικό σε μια καλύτερη ζωή «εδώ και τώρα». Σημειώστε πως το παραπάνω εξόχως αποτελεσματικό σύνθημα πρωτοχρησιμοποιήθηκε απ’ τον Χίτλερ. (Πόσα πράγματα δίδαξε αυτός ο άνθρωπος στους «σοσιαλιστές»!). ‘Αλλωστε, η μάζα ούτως ή άλλως σκέφτεται με το στομάχι. Με το κεφάλι σκέφτονται οι διανοούμενοι, αλλά κι αυτοί μόνο όταν είναι χορτάτοι. Η ικανοποίηση του αισθήματος της πείνας προηγείται ούτως ή άλλως από κάθε άλλη ικανοποίηση, ηθική, πνευματική, ψυχολογική. Νηστικό αρκούδι δε χορεύει, όταν βρεθεί κατά λάθος στο Χορό των Ιδανικών. Ούτε το μισοχορτάτο αρκούδι χορεύει ούτε το λαίμαργο.
Ο Χίτλερ πράγματι βοήθησε το γερμανικό λαό, που πράγματι άρχισε να τρώει κάπως καλύτερα επί των ημερών του. Μάλιστα, προσέφερε στους Γερμανούς και ένα πολύ φτηνό, λαϊκό αυτοκίνητο, το θρυλικό Φολκσβάγκεν, τη χελώνα, που παραγόταν μέχρι πρόσφατα. Φυσικά, στο τέλος του πολέμου και ο Χίτλερ και οι Γερμανοί, κι αυτοί που τον πίστεψαν κι αυτοί που δεν τον πίστεψαν, θα φαν όλοι μαζί το κεφάλι τους. Αλλά τη στιγμή που τρώει κανείς, εκτός που δεν μιλάει, όπως λέει η μαμά, δε σκέφτεται κιόλας. Κι όταν τα φας όλα, το μόνο που σου μένει στο τέλος για φάγωμα είναι το κεφάλι σου. Κακό πράγμα η βουλιμία, αλλά ακόμα πιο κακό η πείνα. Κι όταν ο πεινασμένος αρχίσει να τρώει, τρώει αναδρομικά και για λογαριασμό των πεινασμένων προγόνων του, που έζησαν και πέθαναν πεινασμένοι, όπως λέει ο φίλος μου Γιώργος Ψημένος. Ο αταβιστικός φόβος της πείνας είναι εγγεγραμμένος στα κύτταρά μας.
Ο Χίτλερ κινητοποίησε τόσο επιδέξια αυτόν τον πανάρχαιο αταβιστικό φόβο, που δε δυσκολεύτηκε καθόλου να πάρα μαζί του το 88,2% των πεινασμένων Γερμανών. ‘Αλλωστε, η πείνα ήταν αυτή που έσπρωξε και προς τον Λένιν ένα ανάλογο ποσοστό μουζίκων το 1917 στη Ρωσία. Δε φαντάζομαι να υπάρχει κανένας που να πιστεύει πως ο Ρώσοι έτρεξαν ομαδικά να τον υποστηρίξουν, γιατί μέσα σε πέντε μέρες, τόσες χρειάστηκε αυτός ο φοβερός άνθρωπος για να θέσει υπό τον έλεγχό του τα Σοβιέτ, κατάλαβαν την αξία και τη σημασία του μαρξισμού και του κομουνισμού.
Και για να έχει ο καθένας στη διάθεσή του έναν γνώμονα για να μετράει τη ροπή του προς τον ναζισμό, δίνουμε παρακάτω τα κύρια γνωρίσματα του καλού ναζιστή, ακόμα κι αυτού που δεν ξέρει ότι είναι ναζιστής και αυτοχαρακτηρίζεται όπως γουστάρει. Τα παίρνουμε περίπου έτοιμα απ’ το Μάιν Καμπφ.
Ο καλός φασίστας, λοιπόν:
1) Πρέπει να βάζει την πατρίδα του πάνω κι απ’ το θεό.
2) Πρέπει να λατρεύει τους προγόνους και κυρίως να πιστεύει πως μπορεί να τους ξεπεράσει, όντας χάλιας.
3) Πρέπει να έχει όνειρα αυτοκρατορικά για την πατρίδα του, ας πούμε να ονειρεύεται την ανασύσταση της ελληνικής Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, ή όποιας άλλης.
4) Πρέπει να μισεί τους αστούς, που του φράσσουν το δρόμο για την «προαγωγή στην ανώτερη τάξη».
5) Πρέπει να μισεί τους κομουνιστές, που υπόσχοντα ισότητα, ενώ στη φύση κυριαρχεί η ανισότητα
6) Πρέπει να εξαφανίζει τους αδύνατους, γιατί το ίδιο κάνει και η φύση.
7) Πρέπει να λατρεύει τη φυσική ρώμη.
8) Πρέπει να είναι έτοιμος να πεθάνει για τον Αρχηγό, προπονούμενος και με έναν λιγότερο ισχυρό και θανατηφόρο Αρχηγό, σαν τον Παπανδρέου ή τον Καραμανλή, ας πούμε.
9) Πρέπει να πιστεύει πως ο Αρχηγός είναι ο μεσσίας, και να θεωρεί τον άλλο μεσσία κάλπικο. Μέχρι που να συνηθίσει να λατρεύει μόνο τον Αρχηγό ως μεσσία, καλό θα είναι να πιστεύει και στον άλλο, για να κρατάει τη φόρμα του.
10) Πρέπει να νιώθει πολύ, μα πολύ άσχημα για την κακή του μοίρα, και να μη την εξαρτά απ’ τη βλακεία του κι απ’ τις κοινωνικές συνθήκες, αλλά από την έλλειψη καλής και ικανής ηγετικής κεφαλής, γνωστής και σα Μεγάλο Κεφάλι.
11) Πρέπει να «πηδάει» όσο γίνεται πιο αραιά, για να μη σπαταλά τις δυνάμεις του, που τις χρειάζεται όλες για τη μάχη, είτε κατά του σατανά είτε κατά του σατανά κομουνιστή.
12) Πρέπει να προτιμάει για σύζυγο ή γκόμενα μια «γυναίκα του λαού», ας πούμε μια εμπορουπάλληλο απ’ το Μόναχο, σαν την Εύα Μπράουν, ένα σκέτο ζώον, που ο Χίτλερ την είχε μόνο για να την «πηδάει» μια φορά το εξάμηνο, γιατί αν έχανε δυνάμεις πώς θα κατέστρεφε την Ευρώπη; Στην ανάγκη καλή είναι για σύζυγος και μια αεροσυνοδός ή όποια άλλη, τέλος πάντων, εκ του λαού προερχόμενη, ώστε να λειτουργεί πολιτικά ο μύθος της Σταχτοπούτας. Σημειώστε πως ο Χίτλερ δεν κάπνιζε, δεν έπινε, δεν έτρωγε κρέας και αγαπούσε πολύ τα ζώα, επειδή δεν αγαπούσε καθόλου τους ανθρώπους. (Ζωόφιλοι, συνεχίστε να αγαπάτε τα ζώα, δεν είναι ζώα όλοι οι ζωόφιλοι).
13) Πρέπει να στραγγαλίζει κάθε άνομη παρόρμηση, όπως ο Χίτλερ το φοβερό εκείνο ερωτικό του πάθος για μια ανιψιά του, κόρη της αδερφής του, που την υποχρέωσε να αυτοκτονήσει, για να μην τον σκανδαλίζει και χάνει δυνάμεις.
Αυτά. Και αν παρόλ’ αυτά δεν τα καταφέρετε να γίνετε ναζιστής τόσο το καλύτερο και για σας και για όλους μας
*********
Aπό το βιβλίο του Βασίλη Ραφαηλίδη Θερμοί και ψυχροί πόλεμοι
∅
Αναλαμβάνω την ευθύνη, βάζεις τη βενζίνη;
.
«σε ό,τι αφορά την πολιτική ευθύνη για τη δολοφονία στο Κερατσίνι την αναλαμβάνουμε, αλλά ποινική ευθύνη δεν υπάρχει»
-Ν. Μιχαλολιάκος, πρόεδρος της Χρυσής Αυγής, μία μέρα πριν την επέτειο δύο χρόνων απο την δολοφονία του Παύλου Φύσσα.
.
Εκτελέστε κάθε νεοναζιστικό σκουπίδι, ξυλοφορτώστε κάθε εξουσιαστικό παραπέτασμα, καταστήστε ανίκανο κάθε μισάνθρωπο που γνωρίζετε.
Στείλτε στην εντατική πατριώτες, ρίξτε σε κώμα εθνικιστές, ανοίξτε φασιστικά κεφάλια, εξασκηθείτε στην ανατομία ζωτικών οργάνων πάνω σε κουφάρια κρατικών σκυλιών, βάλτε βόμβες, προκαλέστε δολιοφθορές, διαδώστε ψεύτικες ειδήσεις, θρυμματίστε με βαριοπούλα πόδια πολιτικών, κωλυσιεργείστε και παραιτηθείτε απ’τη δουλειά, σαμποτάρετε ακυρωτικά μηχανήματα, ανατινάξτε τράπεζες, λερώστε καθαρούς τοίχους, αντιμιλήστε σε ματσό τύπους, ελέγξτε ελεγκτές και κατόπιν χτυπήστε τους, παραμορφώστε κάθε πατριαρχική μουτσούνα, βανδαλίστε κάθε καπιταλιστικό είδωλο και πυρπολείστε οτι συμβολίζει το κράτος.
Ισοπεδώστε κάθε σύνορο και κάθε εξουσιαστική σχέση, ληστέψτε, βάλτε φωτιά σε κάδους, βιαιοπραγήστε και χλευάστε κομματόσκυλα, τουμπάρετε κομματικά περίπτερα, συνωμοτήστε, καταστρέψτε, ξεφτιλίστε συνεργεία τηλεοπτικών σταθμών, βεβηλώστε εκκλησίες, ξηλώστε κάμερες ασφαλείας, φτύστε γέρους και γριές που δυσανασχετούν με τους μετανάστες, απαλλοτριώστε και κατόπιν μοιράστε, σπάστε και ξεσπάστε, γίνετε όλοι οι λόγοι εκείνοι ώστε η σαπίλα του υπάρχοντος και η μικροαστίλα, να περάσουν στο πάνθεον της ιστορίας.
Όσο για την ευθύνη, απλά δεν υπάρχει. Στον κοινωνικό βοθρολυμένα οπου νεοναζί για λόγους τακτικής και image αναλαμβάνουν την ευθύνη για τον χαμό αθώων ανθρώπων, την ευθύνη φέρει αποκλειστικά και μόνο όποιος σωπαίνει η κλείνει τα αφτιά του, αλλα και όποιος συμβιβάζεται χτίζοντας την ασφάλεια του πανω στην υποταγή και την απάθεια.
Ο χρόνος είναι τώρα και ο τόπος είναι εδώ…
.
“δεν είχαμε σκοπό να πάμε τόσο βαθιά
μα κάποιος από μας στο δρόμο πέταξε τη λέξη φωτιά, τη λέξη φωτιά”
.
-Άλφα Στερητικό
Έρως ανίκατε μπάχαλαν
Ο έρωτας πνίγεται εκεί που κυριαρχεί η υποταγή και εκεί που η κανονικότητα ασφυκτιά, ο ίδιος ανασαίνει..
.
Ισως να γελάσεις, όμως θα ήθελα να γνωριστούμε πάνω στο σώμα ενός φασίστα…! Ναι, τη στιγμή μιας ενέδρας…και εκεί, πανω στο κουφάρι του, να ακουμπήσει το κράνος μου με το παλούκι σου, σαν δυο παλάμες που πλέκονται τα δάκτυλα…
Να κοιταχτούμε κάτω από τις κουκούλες βαθιά μέσα στα μάτια επιβεβαιώνοντας έτσι για μια φορά ακόμη τον θείο Αλβέρτο, σταματώντας τον χρόνο για όση ώρα τα βλέμματα μας θα παραμένουν ευθυγραμμισμένα το ένα πάνω στο άλλο, σαν μία επίγεια έκλειψη ηλίου…
Είναι η στιγμή που η ύλη μας θα γίνει άπειρη, όσοι και οι ηλίθιοι…όμως τι σημασία μπορεί να εχουν όλα αυτά, αφού κάθε φορά που κοιτιόμαστε, τα πάντα γύρω είναι ψεύτικα…και μόνο εμείς αληθινοί…;
Κι όταν βρούμε τη δύναμη να ξεκολλήσουμε τα βλέμματα, θα είμαστε ακόμη μέρος εκείνου του “μαγικού” τοκετού…πού γεννάει ελευθερία μεσα απ’τη διαδικασία της αφαίρεσης ζωής ενός φασίστα. Κάπου ανάμεσα σε μαινόμενους συντρόφους και ξώφαλτσα κλωτσομπουνίδια…εμείς να αγνοήσουμε τους πάντες και αφού πιαστούμε ο ένας απ’τον άλλο να πέσουμε στο πάτωμα και να κυλήσουμε παρέα με τον χρόνο…
Να πέσουμε στο πάτωμα και να παλέψουμε το ίδιο ΒΙΑΙΑ όπως πιο πρίν που λιντσάραμε εκείνο το μισανθρωπικό σκουπίδι. Να χτυπάμε ο ένας τον άλλο με καύλα, να στριφογυρνάμε στην άσφαλτο νευρικά, με το ίδιο άσβεστο ΜΙΣΟΣ που όμως ξέρουμε καλά και οι δυο πως σε εκείνη την περίπτωση θα πηγάζει απο ΕΡΩΤΑ…
Έτσι, χωρίς να μπορεί κανείς απο τους γύρω μας να διακρίνει αν τσακωνόμαστε η όχι. Εμείς εκεί να παραμένουμε στο πάτωμα καμπουριασμένοι, ατσούμπαλοι και άγαρμποι. Μια άμορφη μάζα απο κρέας, δυο πρωτόγονοι με παντελή έλλειψη στυλ…δύο ζώα που απλά ικανοποιούν τα αρχέγονα ένστικτά τους…εκεί λοιπόν εμείς να κάνουμε έρωτα…δίπλα στον νεκρό φασίστα!
Άλφα Στερητικό
Η ψυχολογία του φασίστα – Του Βασίλη Ραφαηλίδη
.
Ας μάθουμε επιτέλους να λέμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους και να μην παραποιούμε την ιστορία μας. Ο ελληνικός λαός, στην πλειοψηφία του, αγάπησε το Μεταξά. Όπως και οι Ιταλοί που αγάπησαν το Μουσολίνι, όπως και ο Γερμανοί που αγάπησαν το Χίτλερ, όπως και οι Ισπανοί που αγάπησαν το Φράνκο. Ο φασισμός είναι λαϊκισμός- και κάθε λαϊκισμός είναι φασισμός κατά βάσιν και κατ’ ουσίαν.
Ο φασισμός δεν αγαπά το μεγάλο κεφάλαιο (εκτός από το πάρα πολύ μεγάλο που τον γεννάει) και λατρεύει το μικρομεσαίο. Ο φασισμός είναι κοινωνικό καθεστώς σπέσιαλ για μικροαστούς. Όχι για αστούς, ούτε για προλετάριους. Οι αστοί και οι προλετάριοι βρέθηκαν αντίπαλοί του εξ αρχής. Και δεδομένου ότι στη λεγόμενη αστική κοινωνία δεν κυριαρχούν οι αστοί αλλά οι μικροαστοί, δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς την απήχηση που είχαν στο λαό τα φασιστικά καθεστώτα.
Άλλωστε, οι στολές, οι παρελάσεις, οι λαμπαδηδρομίες, τα κολοσσιαία θεάματα αρένας, τα συνθήματα, το προγονικό μεγαλείο απ’ το οποίο ο χάλιας μικροαστός αντλεί δύναμη για να υποφέρει την ασημαντότητά του, όλα αυτά τα εκμεταλλεύτηκαν τέλεια όλοι οι φασίστες δικτάτορες. Και τα πλήθη ουρλιάζουν “ζήτω! Είσαι ο μπαμπάς μας”! Ο χάλιας μικροαστός πάντα έχει ανάγκη από έναν σούπερ πατέρα του έθνους, που να τον προστατεύει απ’ τους παμφάγους καπιταλιστές, αλλά και από τους κομμουνιστές που απειλούν το όνειρό του για ένα πέρασμα στην “ανώτερη τάξη”.
.
.
Κάθε μικροαστός ονειρεύεται τον αστό που ζεσταίνει μέσα του, που τον μεγαλώνει στο θερμοκήπιο της μεγάλης ελπίδας για ένα πέρασμα στην “ανώτερη τάξη”. Κάθε ψιλικατζής ονειρεύεται ένα σούπερ μάρκετ. Και επειδή το όνειρο για μερικούς πραγματοποιείται, όλοι οι χάχες πιστεύουν πως θα βγει αληθινό και γι αυτούς. Δεν έχει σημασία που οι περισσότεροι πεθαίνουν φτωχοί. Σημασία έχει που ο καπιταλισμός τους επιτρέπει να ονειρεύονται το δικό τους πλούτο. Και ο φασισμός, που είναι η ακραία μορφή καπιταλισμού, είναι μια εγγύηση για τη διατήρηση του ονείρου για ένα πέρασμα στην “ανώτερη τάξη”.
Το Φολκσβάγκεν ( το Λαϊκό Όχημα) είναι δημιούργημα του Χίτλερ. Αλλά υπάρχει ακόμα. Και ο αγκυλωτός σταυρός (η σβάστικα), αυτό το εκπληχτικής ψυχολογικής αποτελεσματικότητας λαϊκό σύμβολο, που δίνει φτερά στο σταυρό και τον κάνει να γυρίζει και να αλέθει, θα δώσει και στο χριστιανισμό τη δυναμική που του λείπει. Τώρα πια δεν είναι αμαρτία να σκοτώνει ο καλός χριστιανός. Και ο Μεταξάς, όπως και ο Μουσολίνι άλλωστε, ξέρουν καλά τι κάνουν όταν υιοθετούν σα σύμβολο το διπλό πέλεκυ. Που κόβει κεφάλια και από τα δεξιά και από τ’ αριστερά.
Κάτω απ’ αυτές τις ιδιάζουσες στο φασισμό συνθήκες ψυχολογίας της μάζας, και με το πρόσθετο πραγματικό κίνητρο της απειλής της περιουσίας απ’ τον καταχτητή που, βέβαια, δεν καταχτά μια χώρα για να κάνει περίπατο υπό το σεληνόφως στις ακρογιαλιές αλλά για να επωφεληθεί υλικά, δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς γιατί οι Έλληνες έτρεξαν με τέτοια προθυμία στο μέτωπο και πολέμησαν τόσο καλά τους Ιταλούς.
Όχι όμως και τους Γερμανούς. Που είχαν ισχυρότερα σύμβολα, ισχυρότερα κίνητρα και κυρίως ισχυρότερη μικροαστική τάξη απ’ αυτή των μεσογειακών λαών. Που ακόμα και τον πόλεμο τον αντιλαμβάνονται σαν λαϊκή γιορτή.”
Απόσπασμα από το βιβλίο του Βασίλη Ραφαηλίδη, Ιστορία (κωμικοτραγική) του νεοελληνικού κράτους, Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου.
(Κεφάλαιο 15. Ο ελληνοϊταλικός Πόλεμος (της Αλβανίας) σελ. 153-154)
.
.
Άλφα Στερητικό 
You must be logged in to post a comment.